Madonna en haar Rebel Heart….dat er dit keer weer een ‘ouderwetse’ promo tour ging komen, was vrij snel duidelijk. Na de Grammys’, Brit Awards, Jonathan Ross en Che Tempo Che Fa zou ze dan ook te gast zijn bij Le Grand Journal in Parijs.
Maandag, 2 maart
Na twee uurtjes slaap (ach dat trek ik wel) reden Hans en ik om 04.00 Nederlandse tijd weg met de auto richting Parijs. Dankzij een goed navigatiesysteem verliep de trip vlekkeloos en we waren veel te vroeg bij de studio’s. Na ons gemeld te hebben bij de beveiliging mocht de auto netjes in de garage van de studio’s geparkeerd worden. Nu was het eerst even opwarmen en wachten op Fred.
Gingen bij een tentje wat drinken, en mijn haar opnieuw stylen. Een zes uur durende autorit is niet bevorderlijk voor een goed kapsel, en laat ik nou natuurlijk mijn borstel vergeten te zijn. Dan maar een vlecht, en laat ik verdorie ook geen speldjes bij me hebben….kansloos dus. Lekker thee gedronken en toen ‘de straat op’ om Fred te ontmoeten. Het waaide enorm in Parijs en echt fijn was het wachten buiten dus niet, maar gelukkig kwam hij er al snel aan. Zijn toen dezelfde tent in gedoken en hebben een goed bord pasta gegeten, dat was wel even nodig.
Omdat de deuren pas open gingen tussen 15.00 en 16.00 hadden we zeeen van tijd (of tijd van zeeen?) dus gingen we even richting de Eiffeltoren en wat winkeltjes bekijken.
Later terug bij de studio’s bleek er al een rij te staan van voornamelijk fans die tickets hadden gewonnen met diverse wedstrijden. Gelukkig mochten wij direct naar binnen op het moment dat de deuren en controle open ging. I.v.m. de aanslag op Charlie Hebdo was de beveiliging enorm aangescherpt. Paspoort inleveren, brief ondertekenen en vervolgens gescand worden. Niets mocht mee de studio in, dus alles (ook je tas) moest afgegeven worden bij de garderobe. Nu was het wachten bij de entree van de studio zelf. Dit stond al een stuk beter, want we waren eindelijk uit die vreselijke koude wind vandaan.
Madonna zou geen Madonna zijn als ook dit gedeelte wachten weer eindeloos duurde
. Origineel hadden we de studio in gemogen om 16.00, maar ik kan je vertellen dat we er om 17.30 nog stonden. Madonna was druk aan het soundchecken, en we zagen ‘haar’ mensen continue druk heen en weer lopen. Toen eindelijk het sein werd gegeven dat we de studio in mochten kregen wij de meest gunstige plaatsen toegewezen. Namelijk vlakbij de tafel waar Madonna zou gaan zitten voor het interview, precies met de blik op haar (en niet op haar rug). Tevens hadden we fantastisch zicht op het podium.
Je weet hoe het gaat met televisieshows die live uitgezonden worden, je krijgt een peptalk, de dingen die mogen en die juist niet mogen, en je mag tig keer het applaus oefenen. Ik had een maaltijdreep met chocola meegesmokkeld de studio in (altijd honger), maar door de hitte van de lampen in de studio begon de reep wel erg warm te worden in zak van mijn jurk. Toen ik de reep pakte bleek het chocola al zo goed als gesmolten. Om een ravage in mijn jurk te voorkomen heb ik de reep dan ook maar gelijk opgegeten. Mezelf kennende weet ik dat mijn mondhoeken dan bruin zijn. Gelukkig was ik er van bewust en kon ik mezelf weer een beetje ‘respectabel’ presenteren.
De presentator en gasten namen al plek aan de tafel, Madonna’s achtergrond zangeressen en band stonden er al, nu was het wachten. Opeens kwamen de dansers backstage aanlopen richting podium, tja nu begon het toch wel heel erg te kriebelen. Iedereen staan, iedereen klappen en stampen op de vloer……
Eindelijk was ze daar, helemaal in bling zag ze er ontzettend goed uit. Ze deed eerst de remix versie van Living For Love. de choreografie was fantastisch. Na een korte ‘wardrobe’ change kwam Madonna terug voor 
het tweede nummer Ghosttown. Madonna was echter niet tevreden na de opname en gaf aan ‘their clapping is confusing me’, lol we doen het ook nooit goed ;) Madonna zette toen voor de tweede keer Ghosttown in, maar het klappen van het publiek werd er niet minder om. Na deze opname was Madonna tevreden en ging wederom backstage voor een touch-up. Later zou het in de live show zo gemonteerd worden dat het leek alsof Madonna de live optredens aan het eind van de show deed. Zoals bekend, wilt Madonna graag eerst de optredens filmen zodat er ruimte is voor verbetering indien nodig.
De live show begon en Madonna werd geintroduceerd. Helaas is het ook in Frankrijk nog steeds zo dat wanneer Madonna Engels praat er live overgedubbed wordt door een Franse vrouwenstem. Dit was in 2003 bij Absolut Madonna in Keulen ook al het geval, en dit werkt vrij storend als je de Franse taal niet spreekt. Madonna zag er oprecht oogverblindend uit. Het was erg moeilijk om niet naar haar te kijken. Het was bekend dat zij de show had samengesteld en een groot gedeelte over de politiek ging. Madonna sprak daarom ook over Marine Le Pen, hoe een ‘donkere wolk’ haar in Europa tijdens de MDNA Tour achtervolgde (Pussy Riot bijvoorbeeld) en dat ze vooral vrede in de wereld wilt. Het meest indrukwekkende moment van de show was op het moment dat de medewerker van Charlie Hebdo, zonder Madonna’s weten er bij was en er een emotionele omhelzing volgde. Iedereen in het publiek was zeer onder de indruk, Madonna in tranen is sowieso nooit leuk.
Een paar leuke details tijdens de opnames is dat bij ieder filmpje of onderbreking van de show (waarbij Madonna dus niet live op tv was) ze touch ups kreeg van haar team. Haar styliste B. Akerlund zat te stoeien met Madonna’s handschoenen, waarop Madonna haar wegduwde met de melding ‘stop it’. Ze kreeg een make up touch up van o.a. Andy Lecompte die ze een enorm lieve blik toewierp. Op een bepaald moment werd door het productie team gezegd dat ze even van het podium af moest, waarop M aan gaf ‘they’re kicking me out’. Vlak voor de show live ging kwam ze weer terug.
MEET & GREET
Toen de show haar eind bereikte, werd vrijwel iedereen direct de studio uitgestuurd. Mij werd door iemand echter verteld dat ik moest blijven zitten. Was nogal een dingetje, security was het er namelijk niet mee eens. Probeer maar eens goed in discussie te gaan met Franse security als je de taal niet spreekt. Maar goed, ondanks meerdere pogingen vanuit hun kant was er geen beweging in mij te krijgen. Opeens kreeg ik een signaal van iemand. ‘It’s okay Kimberly, stay here, I got you covered’. Wist even niet wat ik moest denken. A) hoe weet jij wie ik ben en B) wat gaat er gebeuren? Vergat gelijk dat ik heel nodig moest plassen en ook dat ik enorme honger had (wanneer niet). Ze belde met iemand en gaf aan dat zij twee personen door had gekregen (ik en Hans). Fred en Alex stonden echter ook bij ons, dus het verzoek kwam dan al snel of hun ook mee mochten, naar waar we dan ook naartoe zouden gaan. Het bellen ging verder en toen kregen we groen licht, we mochten allemaal met deze dame meelopen. Maar daar was het nog niet mee gedaan, security bleef ons lastig vallen. Wie zijn jullie? Waar gaan jullie naartoe? Jullie staan niet op de lijst. Nadat meerdere malen was aangegeven dat we bij haar hoorden, kregen we opeens eindelijk groene wristbands om. Ja je raad het: we mochten naar de meet & greet met Madonna!
Op dat moment besef je natuurlijk helemaal niet wat er gebeurt en krijg je met moeite zo een armbandje om. We werden van hot naar her gestuurd backstage en hadden geen idee waar we naartoe moesten. Opeens was daar een lange gang met een aantal mensen dat eindigde in een klein kantine-achtig kamertje. Hier liep ik ineens letterlijk tegen Guy Oseary aan die me direct een hug gaf en helemaal niet verrast was me daar te zien. Mijn oog viel gelijk op zoutjes en drinken (honger!) In dit kleine kantine kamertje was een groot rood doek gespannen en er stond een camera klaar. Nog steeds hadden we absoluut geen idee wat er nu precies ging gebeuren, maar ik kan je vertellen dat de spanning ondraaglijk was.
Vervolgens werden we gevraagd of we weer naar een andere ruimte toe wilden gaan (tja, waarom niet). Dus weer de gang in en toen naar een kamertje waar kluisjes waren, daar even wachten. Ik stond vooraan bij de entree te wachten met de prijswinnaars achter mij, toen plots echt compleet onverwacht Madonna voorbij liep. Omdat we dit helemaal niet zagen aankomen, stonden we eigenlijk allemaal vastgenageld aan de vloer. Madonna helemaal perfect natuurlijk, zag er prachtig uit. Grote boa om haar nek en gigantische zolen onder haar schoenen.
Vrijwel direct werd daarna aangegeven dat ik met ‘mijn groepje’ als eerst mocht. Fred liep voor mij uit, helemaal in de stress. Vlak voor we het ‘kantine kamertje’ weer binnen mochten, zagen we hoe M nog een last minute touch up kreeg en toen mochten we naar binnen lopen, langs Madonna heen. We moesten bij het rode doek gaan staan vlak voor de camera. Merkte aan Fred dat deze erg zenuwachtig was en zei ‘chill’. Ik was ineens ontzettend kalm en kon eigenlijk alleen maar met een big smile daar mijn moment afwachten.
Madonna draaide zich om en liep naar twee jongens toe (die ik niet kende) ze schudde hun de hand. Hierna was Hans aan de beurt die zich aan M voorstelde, M schudde zijn hand en probeerde zijn naam na te spreken wat niet helemaal goed lukte. Ze werd daarna naar mijn toegedraaid ‘this is Kimberly’. Ik stak mijn hand naar voren en schudde haar hand. Onbeschrijfelijk moment dit. Dan sta je ineens oog in oog met Madonna. Ja, heb het vaker gezegd maar als je zo dichtbij in haar ogen kijkt dan ben je verkocht. Ze zag er echt fantastisch uit, wat was ze ontzettend mooi. Ik was nog steeds erg kalm (gelukkig), schudde haar hand en zei ‘Hi, I’m Kimberly, I’m from Amsterdam, how are you’. Er werd toen naar mijn rechter onderarm gewezen waar M’s handtekening stond (gekregen bij de Hard Candy Fitness Berlin launch) M pakte mijn arm vast en zei ‘oh woooooow’. Ik zeg ‘I got it tattooed the very next day’.
Op dat moment herinnerde Hans dat hij ook een handtekening op zijn arm had, dus wilde die ook aan haar laten zien. Hans kreeg alleen zijn blouse niet goed los (het zijn de zenuwen he?) en had ruzie met de knoopjes. Dus ik zeg ‘I’ll help’ en hielp Hans zijn mouw naar beneden te doen. Dus ik voeg eraan toe ‘we’re just a bunch of crazy people from Holland’ (ja joh Kimberly, zet jezelf even voor gek). Vervolgens komt ook Fred ‘I have a tattoo too’ en trekt zijn broekspijp omhoog om het Maverick logo op zijn kuit te laten zien. Dus M weer ‘wowww’, haha ze zal wel gedacht hebben……toen sprak Fred nog even met haar en vervolgens schudde ze de hand van Alex.
M kwam vervolgens weer bij ons staan voor de foto. Hans moest achter haar gaan staan, ik aan haar rechterkant, Fred en Alex naast mij. De andere twee jongens aan haar linkerkant. Ik had mijn portemonnee in mijn linkerhand en kon mijn rechterhand niet echt ergens kwijt, dus die bungelde maar een beetje. De fotograaf gaf toen aan dat we allemaal iets dichter bij elkaar moesten gaan staan. Waardoor ik letterlijk helemaal tegen M aan kwam te staan, heb vaker dichtbij haar gestaan maar nog nooit zo ‘cozy’. Vervolgens zeg ik tegen de fotograaf op zijn melding dat we dichter bij elkaar moesten gaan staan ‘ooooh I don’t mind at all’, M lachen…..LOL, Kimberly kun je nou nooit je grote mond houden?
Drie foto’s werden er gemaakt, natuurlijk Prodent tandpasta smiles van hier tot Tokyo, maar van de fotograaf moesten we 1 ‘gekke’ foto maken (M stak haar tong uit). Volgens mij stond ik gewoon nog steeds te lachen, die smile was niet meer van mijn gezicht af te krijgen. De foto was gemaakt, dus het was tijd voor ons om te gaan. Ik draaide me om naar M en zeg ‘Thank you so much M, see you soon’. Wilde gewoon geen seconde langer blijven, het was goed zo en er moesten nog een aantal winnaars op de foto. Ik loop weg en vervolgens presteer ik het natuurlijk weer om half te struikelen over zo een staande licht lamp ding. Natuurlijk, great way to make an exit ;)
Ja en dan loop je geheel in een roes de gang weer uit en ga je naar een algemene ruimte waar cake (eten!!) en cola light staat. Hans, Fred, Alex gingen helemaal uit hun plaat. Ik bleef stil en helemaal in een roes. Moeilijk te bevatten wat hier zojuist allemaal net gebeurd was. Sta ik dan eindelijk met M op de foto? Nu weet ik dat mijn vriend me al weken aan het plagen was met M, dat ik een ‘ultiem’ cadeau zou gaan krijgen. Dit bleek inderdaad geregeld door mijn vriend Dirk. Hoe het hem gelukt is, dat weet alleen hij (maar ik kom er nog wel achter).
Na paar plakken cake in het maagje gestopt te hebben gingen we onze jassen halen en op naar de auto. Fred en Alex gedag gezegd en gelijk Dirk en mijn moeder gebeld….’jullie hebben GEEN idee wat ik zojuist meegemaakt heb’, maar natuurlijk wist Dirk het al. Vol adrenaline zijn we terug gaan rijden naar Amsterdam waar ik zo rond half 3 in de ochtend eindelijk in bed lag. Na 24 uur wakker te zijn geweest, kon ik niet anders dan ook direct in slaap vallen.
To be continued……
Kimberly maart 2015
