London – Manchester – Paris – Werchter
Ik ging met een ontzettend dubbel gevoel de tour tegemoet en tegelijkertijd eindigde ik de tour wederom met een dubbel gevoel, maar om verschillende redenen.
Sticky & Sweet was mijn minst favoriete tour en heb er in 2008 niet echt ontzettend van genoten, waarom ze juist deze tour ging verlengen was mij een raadsel. Dat de Re-Invention Tour of Confessions Tour een eventueel vervolg kregen had ik veel liever gezien toendertijds. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en wilde Madonna toch nog graag een keertje zien dit jaar.
In overleg met Hans besloten we om sowieso naar de opening shows in Londen te gaan en ook Werchter werd snel toegevoegd. Hamburg lag niet al te ver weg, dus die plakten we ook aan het tourschema vast. Manchester wilden we niet boeken omdat wij origineel naar het openingsconcert van Michael Jackson zouden gaan op 8 juli. We verheugden ons veel meer op Michael dan op de shows van Madonna, het was de eerste keer sinds 1997 dat we weer een kans kregen Michael te zien en Sticky & Sweet was nou niet echt favoriet.
Parijs werd later aan ons schema toegevoegd ook al stond deze niet in de planning. Omdat kaarten zo makkelijk verkrijgbaar waren, besloten we om na de show van Michael door te rijzen naar Parijs. Niet veel later werd bekend dat zowel tweede show Manchester als show Hamburg werden geannuleerd, vreselijk balen natuurlijk. Hamburg werd dus geschrapt van de lijst en kregen gelukkig ons geld terug.
Vervolgens bereikte ons het bericht dat Michael zijn openingsshow had uitgesteld naar 13 juli i.v.m. technische probleempjes, ontzettend balen want 13 juli konden wij niet. Wij verplaatsen onze tickets naar een show in september met geweldige plaatsen recht voor het podium in blok A. Omdat Michael in ons tourschema wegviel besloten we alsnog naar Manchester te gaan. Tickets waren ontzettend makkelijk te kopen dus voor de reguliere prijs hadden we snel twee tickets vlak voor de catwalk.
Alles leek klaar en geregeld tot op die vreselijke dag 25 juni 2009………….ik was op de bank in slaap gevallen en werd wakker rondom 00.30 NL tijd en RTL 4 stond aan, hierop was een extra nieuws uitzending bezig met melding ‘Michael Jackson ‘overleden’, ik dacht eerst nog dat ik droomde en niet helemaal helder was. Maar na een paar keer in de ogen wrijven realiseerde ik me dat hetgeen in op televisie zag geen droom was. Op dat moment was het overlijden van Michael nog niet zeker en wisten ze alleen dat hij met spoed naar ziekenhuis was gebracht i.v.m. hartstilstand. Direct was ik wakker en ben wezen zappen naar BBC en CNN. Ik stond te shaken over mijn hele lichaam en begon vrijwel direct te huilen…..dit kon niet….dit mocht niet.
De hele nacht heb ik het nieuws gevolgd en toen werd bevestigt dat Michael was overleden, kon ik alleen maar met een waas voor mijn ogen staren naar mijn computerscherm en mijn televisiescherm. Mijn moeder uit bed gebeld en alleen maar zitten huilen. Al kent iedereen me als Madonna fan, Michael Jackson was mijn eerste echte idool. Als drie jarig meisje stond ik al te dansen op zijn muziek en ‘BAD’ was mijn favoriete track en kende alle pasjes uit mijn hoofd, ik wilde Michael zijn. Moonwalker soundtrack was mijn allereerste vinyl LP gewonnen bij een Nederlands radio station. Thriller vond ik dood eng en durfde nooit te kijken. Toen ik iets ouder was wilde ik zelfs met Michael trouwen ;o) Alles maar dan ook alles aan die man vond ik geweldig! Ik snapte in de jaren 80 niet wat men leuk vond aan Madonna, ik had me simpelweg nooit in haar verdiept. Pas in 1991 na het zien van Truth Or Dare werd ik helemaal fan.
Ik ben echter van Madonna altijd op een andere manier fan geweest dan van Michael, waar ik voornamelijk verliefd was op Michael zijn persoonlijkheid, was ik bij Madonna vooral gek op de muziek en image en ‘het hele pakketje’. Ik verzamelde van Madonna alles, waarbij ik bij Michael alleen de reguliere cd’s had (en heb). Ik hoefde van hem niet alles te hebben, hij zat in mijn hart en dat was genoeg. Ik heb hem helaas maar 1 keer in het echt mogen zien bij zijn HIStory Tour in 1997 in Amsterdam, ik vond alles geweldig en heb tranen met tuiten gehuild bij ‘Earth Song’. Prachtige man.
Ik ben die nacht van zijn overlijden pas om 5 uur in de ochtend naar bed gegaan, en ben om 7 uur weer opgestaan om naar mijn werk te gaan. Je snapt het al; ik was een groot wrak. Ik kon zijn stem of nummers niet horen of de tranen begonnen weer. Het is ontzettend moeilijk uit te leggen, maar je hebt toch een bepaalde band met een artiest die al je hele leven ‘bij je is’. Als hij dan net voor zijn welverdiende comeback ruw wordt weggenomen, is dat een vreselijk harde klap, een klap die zeer moeilijk te verwerken is. Een weekend lang heb ik alleen maar muziekkanalen gekeken op televisie die allemaal Michael video’s speelden.
Je snapt dat ik nu helemaal geen zin meer had in de Sticky & Sweet Tour……
Londen, 3 juli 2009
Samen met Hans vertrokken we naar Schiphol om samen met Caroline te vliegen naar Londen. Helaas had ik mijn zenuwen weer niet onder controle en was ik weer doodsbang toen ik het vliegtuig instapte. De zenuwpil werkte dit keer niet echt geweldig
goed. De vlucht naar Londen vond ik niet prettig, het was vreselijk bewolkt dus je zag niets en vliegtuig viel op een moment zelfs een paar meter naar beneden, je snapt dat mijn nagels in de leuningen van de stoel stonden.
Eenmaal in Londen pakten we de metro naar Tottenham Court Road waar ons hotel St. Giles was. We konden gelijk in de (zeer kleine) kamer. We hadden om twee aparte bedden gevraagd maar kregen een twijfelaar, dat werd dus krap ‘s nachts. We zijn toen wat gaan eten bij ons geliefde Subway en daarna richting Leicester Square. Hier stonden we letterlijk stil bij het zien van de HMV, deze was aan de buitenkant compleet bedekt met Michael foto’s, brieven, bloemen etc. Een grote shrine, ontzettend indrukwekkend om te zien. Even verderop in het theater waar Thriller Live gespeeld werd (tribute show die was opgezet ter ere van 25-jarig jubileum Thriller) lagen buiten ook honderden bloemen, foto’s, brieven etc. overmand door emoties zijn we even gaan bijkomen in de Starbucks.
In de avond aten we bij Zizzi’s en zijn daarna richting kaballah centrum gelopen. Madonna was er niet. We zouden eigenlijk gaan eten met Sharon, James etc. maar die waren bij de O2 om Madonna’s dress rehearsal te horen.
Londen, 4 juli 2009
De dag van de eerste show was aangebroken. We wisten dat Madonna een aantal veranderingen had aangebracht in de show; zo zou Holiday het nummer Heartbeat vervangen (gelukkig) en Dress You Up het nummer Borderline. Tevens was Frozen nu in de setlist i.p.v. de vreselijke rock versie van Hung Up (hele goede keus). Caroline besloot om naar het kaballah centrum te gaan om een ‘les’ bij te wonen. Hans en ik gingen shoppen. Ergens in een wijkje waar we niet eerder geweest waren en ik vreselijk druk op zoek was naar flip flops (slippers) kwamen we in een schoenenwinkel danser Norman tegen, die was op stap met een vriendin. We wensten hem een goede show die avond en gingen op zoek naar goedkopere flip flops, ik ga toch echt geen 30 pond neertellen voor een paar slippers?!
Vlak voor we de metro pakten naar Waterloo hebben we noodles gegeten bij ‘Noodles in a box’, niet te vreten! Een zooi vreselijk vette slierten met een zooi groene slijmerige taaie groenten voor 6 pond?! niet voor herhaling vatbaar. Bij Waterloo moesten we nog een uurtje wachten voor we de O2 Express op konden (de boot die ons naar O2 zou brengen). Het was zeer warm en we werden gebakken in de zon op de pier waar we stonden te wachten. De boot trip ging lekker snel en voor we het wisten waren we bij de O2. Uit respect droegen zowel Hans als ik een Michael t-shirt, simpelweg omdat dit de locatie was waar Michael zijn shows zou gaan starten op 13 juli.
Bij de O2 lag er ook een shrine vol met bloemen, brieven en foto’s, wederom super indrukwekkend. Bij de O2 haalden we onze tickets op (Block B2 rij D) en gingen onze gratis (nieuwe) tourboek en t-shirt (lelijk) 
ophalen. Vervolgens nog een patatje eten en richting plaatsen. Toevallig zaten we naast Mario en Paolo (Madonnatribe) dus dat was erg gezellig. Het was sowieso een leuk weerzien met alle vrienden uit het buitenland. Guy Oseary kwam nog naar ons toe en maakten een praatje.
De show begon rondom 21.00 en onze plaatsen waren helemaal geweldig. Candy Shop vond ik een verbetering met het nieuwe haar (zij scheiding), nieuwe jasje en nieuwe backdrop video (toch iets minder saai). Beat Goes On was precies hetzelfde, maar nog steeds leuk en zo vreselijk dicht bij de catwalk was echt top! Human Nature en Vogue ook exact hetzelfde als vorig jaar. De eerste echte verassing was bij Holiday, en dan voornamelijk de break in het midden. We hadden al gehoord dat er een Michael Jackson tribute in verwerkt zou zijn….en wat voor een! Een danser van Madonna kwam als Michael Jackson uit het podium omhoog, net alsof de king himself daar weer even stond. Op Billie Jean en Wanna Be Startin’ Something deed hij alle moves geweldig na. Ik moest er toch even een traantje bij laten, vond het een geweldig moment, een absoluut hoogtepunt. Op de schermen waren prachtige foto’s van Michael te zien.
Ik vond de nieuwe versie van Dress You Up bagger, herkende niets meer van de originele (geweldige) track. Ze had net zo goed Borderline weer kunnen zingen. She’s Not Me en Music waren precies hetzelfde. Het hele gypsy gedeelte kende ook geen veranderingen. Helaas had Madonna bij 4 Minutes nog steeds dat rare pruikje op en dat robot achtige ding aan, de broek en schoenen waren wel geweldig! Bij Like a Prayer was ik gewoon meerdere malen foto’s aan het maken zonder echt te focussen op een mooie pose, opeens klikte ik weer een foto af en keek terug naar het resultaat….WOW! Absoluut de mooiste foto die ik ooit van Madonna gemaakt heb, helemaal perfect. Op de schermen was een tekst uit Man in the Mirror te lezen ‘if you wanna make the world a better place, take a look at yourself and make a change’, heel mooi. Na Like a Prayer kregen we de nieuwe versie van Frozen, het begon helemaal geweldig maar zakte daarna in als een pudding, totdat de beat er weer in kwam en vond ik het best aardig. Ray of Light vind ik nog altijd bagger en Give it 2 Me was leuk, vond het glitter handschoentje als ode aan Michael heel erg subliem gedaan. Na Give it 2 Me hoorde je ‘Don’t Stop Till You Get Enough’, top al die Michael referenties!
We zaten op de eerste boot terug, alleen op Waterloo was het even gissen hoe terug te komen naar het hotel. We leken alle bussen gemist te hebben en toen we er eindelijk een hadden, werden we vlak voor een plein gedumpt. We besloten te lopen wat natuurlijk niet goed ging. Na directies gevraagd te hebben kwamen we al snel uit bij Leicester Square wat ons toen doodmoe naar het hotel terugbracht.
Londen, 5 juli
Werd wakker met knallende koppijn en ging dus ontbijten met een paracetamol.
In de middag gingen we lekker goed eten bij Zizzi’s en pakten daarna de bus naar Waterloo (stuk goedkoper dan de metro). Wederom een uur staan wachten op de boot (had vertraging). Bij de O2 waren de rijen bij de box office veel en veel langer dan gisteren, hebben dan ook drie kwartier in de rij gestaan om onze tickets op te kunnen halen. Sharon en James wel nog gesproken voor de show.
Eenmaal op onze plaatsen (weer Block B2 rij D), maar dit keer naast Martijn (ook uit Nederland), werden we na de set van Paul Oakenfold (en ja weer vrijwel dezelfde set als in 2006 en 2008) op onze rug getikt door Guy Oseary, hij kwam wederom vragen hoe het allemaal ging met ons. Inmiddels werden we omringd door Madonna fans die met Guy op de foto wilden, was echt hilarisch. Onze plaatsen waren wat meer in het midden dus zaten echt GEWELDIG!
Zowel Lady Gaga als Ethan Hawke stonden front row tijdens de show. Madonna was wat gezelliger en losser dan gisteren en de show werd ontzettend goed ontvangen (ja ook door mij). Madonna begon dit keer te vragen om shirts tijdens La Isla Bonita (G-A-Y 2005 flashback). Er werd veelvuldig gehoor gegeven aan haar verzoek, ze wilde alleen niet dat we ze naar haar gingen gooien (wat natuurlijk wel gebeurde). Madonna was bijzonder goed in haar element vanavond en dat was absoluut te merken. Wederom vond ik de MJ tribute het hoogtepunt van de avond, evenals het altijd geweldige Like a Prayer. Na Ray Of Light vertrokken we om de eerste boot te halen naar Waterloo. Natuurlijk hebben wij de mazzel dat we op de ‘all stops’ boot stoppen en we om de paar minuten een halte hadden……gaaaaaaaaaaaaaaap. Maar bij Waterloo hadden we nu wel snel de bus en waren echt twee uur eerder thuis dan de avond ervoor.
Londen 6 juli
Vandaag ging Caroline terug naar Amsterdam, wij bleven in Londen.
Vandaag stond de film Drag Me To Hell op de agenda, een film die ik al heel lang wilde zien. Vorig jaar hadden Hans en ik de horror film Eden Lake in de bios gezien op Leicester Square, dat was zo goed bevallen dat we deze ervaring wilden herhalen. Drag Me To Hell speelde alleen nog in de Odeon op Leicester Square, vrij klein scherm en kleine zaal, maar beter iets dan niets. Wederom GEWELDIGE film en heerlijke manier om de middag mee door te komen! In de avond kon ik echter nergens meer pinnen, helemaal in paniek met storingsdienst gebeld, bleek het een storing te zijn bij de ING…….zucht.
Onze collectie ‘Michael tribute’ boekjes was inmiddels flink gegroeid, we kochten alles wat we tegenkwamen (hoort denk ik bij het rauw proces).
Manchester 7 juli
Vandaag gingen we met de trein naar Manchester (waar we nog niet eerder zijn geweest) voor de show daar. We dachten dat we gereserveerde plaatsen hadden, wat dus niet zo was. Met een grote doos vol krispy kream donuts (ZOOOO lekker) namen we plaats in de quiet zone (alleen waren wij niet zo stil).
In Manchester vonden we lopend ons hotel en hadden echt een enorme hotelkamer, drie keer zo groot als onze hotelkamer in Londen! Michael zijn memorial dienst en begrafenis was vandaag, we konden er alleen niets van zien i.v.m. de show van 
vanavond. We hebben Manchester in de middag nog even verkend en zijn naar de M.E.N. arena gegaan om de tickets alvast op te halen. Hans vond het onderweg nodig om een richtingaanwijzer te filmen met als resultaat dat hij bijna onder een bus lag.
De M.E.N. arena was snel gevonden en we waren de enigen die tickets al kwamen ophalen. Ze waren in de arena bezig met een soundcheck en we hoorden duidelijk Human Nature. In de avond zijn we gaan eten bij een Italiaans restaurant waar we de enige bezoekers waren. Bij de M.E.N. arena aangekomen voelde ik me ineens helemaal niet lekker worden en moest erg snel een toilet opzoeken. Geloof me als je ergens niet ziek wil worden, is het wel op vakantie en vlak voor je een arena wilt betreden! Ik voelde me snel iets beter en had al snel het vermoeden dat het eten bij de Italiaan niet al te zuiver was geweest.
De M.E.N. arena was van binnen verschrikkelijk heet, airco kenden ze hier echt niet! We hadden mooie plaatsen in Block E recht voor de catwalk in het midden, maar wij op rij 8. Onze vrienden zaten op de allereerste rij en daar zijn we bij gaan staan. In eerste instantie leek het erop dat we daar ook gewoon mochten blijven staan, maar een kwartier voor de show begon werden we alsnog teruggestuurd naar onze plaatsen……BALEN!! De show dus maar vanaf rij 8 gezien en was alsnog te gek, maar toch teleurstelling van het terugsturen naar onze seats. Madonna adresseerde het publiek vlak voor You Must Love Me betreffende Michael zijn begrafenis / memorial en vertelde ons dat we mensen moeten liefhebben wanneer ze nog leven, niet pas wanneer ze dood zijn. Ik was het met haar eens en was zeer onder de indruk van haar speecht. Tevens vertelde ze dat het wel zo netjes van het publiek was als hun de shirts voor haar uittrokken, gezien zij het jaren lang voor ons had gedaan.
De show was erg leuk, alleen technisch mankement dat er een kabel los was gevallen vanuit het podium en naar mijn weten twee fans gewond geraakt zijn. Bij thuiskomst hotel eerst een uur lang gedaan over berichtje op site plaatsen, toen lekker gaan slapen.
Londen 8 juli
Vandaag weer met trein terug naar Londen, ging allemaal prima. In de middag hadden we tickets voor Michael Jackson’s Moonwalker in de Vue bioscoop op Leicester Square. Vandaag was de originele dag van de wereldpremière van Michael zijn show, 
waar we aanvankelijk ook naartoe zouden gaan. We wilden de dag dus ook in Michael stijl doorbrengen, zodat we toch nog een beetje Michael hadden meegemaakt. Moonwalker was geweldig op groot scherm. Vooral de videoclip van Smooth Criminal (mijn favo video en song aller tijden) was te gek, alsof Michael weer heel even bij ons was.
In de avond hadden we tickets voor Thriller Live. De musical ter ere van 25 jarig jubileum Thriller, die na de dood van Michael natuurlijk een heel andere betekenis gekregen heeft. We zaten rij 5 in de stalls in het midden van het podium. Vanaf het begin zijn we helemaal uit onze dak gegaan. De show begint met de jonge Michael, een super look a like! Alles was live gezongen en gedanst. De zanger die de jonge Michael deed, leek als twee druppels water dus mensen hoorde je echt heel verbaasd reageren. Met optredens als ABC en I want You Back werden we helemaal mee teruggenomen naar het verleden en was het net alsof de Jacksons daar echt stonden, geweldig! De show ging door naar Michael’s latere werk, met voor mij als hoogtepunt Smooth Criminal. De videoclip werd tot in de kleinste details nagespeeld. De setting, het decor, de kostuums, ALLES was perfect. De Michael Jackson impersonator was echt als twee druppels water gelijkend met de echte Michael.
Het publiek verloor zich helemaal en je hoorde meerdere malen ‘miss you Michael, love you Michael’, iedereen ging uit zijn dak. Ook Billie Jean, Bad, Heal the World, Dangerous, Thriller en nog veel meer werden tot in perfectie uitgevoerd. Zeker nu Michael er niet meer is, is dit de ultieme manier om toch nog live van hem te kunnen genieten. Het was zo een ontzettend leuke show, een geweldig spektakel maar deed ook pijn om te weten dit nooit meer door de echte king of pop live te zien doen. Er is er natuurlijk maar 1 en dat is Michael zelf.
Deze Thriller live was het absolute hoogtepunt van mijn vakantie en zeker voor herhaling vatbaar, helemaal geweldig!
Parijs 9 juli
Heel erg vroeg uit de veren om een hele vroege trein te halen naar Parijs. Kreeg niets door mijn keel en toen ik in de lobby van het hotel nog even naar het toilet wilde, ben ik eruit gehold. Het stonk er vreselijk, alsof er honderd vissen lagen te rotten…..kokhals…..kots.
In de Thalys haalde ik nog een bak thee, al had ik nog steeds amper tot niets gegeten (had een hele gevoelige maag). Opeens voelde ik me helemaal niet lekker worden en ging naar het toilet in de trein, ik was net op tijd want mijn hele maaginhoud kwam omhoog, echter kon ik het bedwingen. WAT een plek om je stront ziek te voelen zeg! Ik heb wel 5 minuten op het toilet gezeten om maar even rustig te worden en bij te komen. Toen ik me iets beter voelde ben ik naar mijn plek toegegaan en heb een droog broodje gegeten. Mijn maag kwam iets tot rust, maar echt lekker voelde ik me niet. Dit was eigenlijk al sinds Manchester zo en ik vermoede een lichte voedselvergiftiging.
Eindelijk in Parijs hebben we een taxi gepakt waar we erg lang op moesten wachten. Al sinds 2004 logeren wij in Parijs in hetzelfde hotel omdat het vlak naast Bercy ligt. Het hotel was echter helemaal veranderd 
en niet meer te herkennen. De douche had zelfs een doorzichtige wand! Het leek wel een hoerenkast. In de middag zijn we naar Bercy gegaan waar natuurlijk al tentjes stonden met de echte die-hards die koste wat het kost vooraan willen staan. Ons niet gezien, helemaal klaar met dat geduw en getrek.
We zijn te voet richting Lucky Records gegaan wat een langere wandeling bleek dan verwacht. De hele Seine gevolgd en onderweg nog een salade gegeten bij een dure tent, terwijl om de hoek een goedkoop bakkertje zat……stom! Lucky Records maakte dit keer niet veel indruk, niet veel nieuwe items en dus ook niets gekocht, ook hier last van de krediet crisis waarschijnlijk. Terug hebben we toch maar een metro genomen omdat onze voetjes niet meer wilden.
Mijn maag was nog niet helemaal in orde, maar toch nog een pizza naar binnen weten te werken. Zijn toen aan gaan sluiten in de vreselijk lange queue en duurde zeker een uur voordat we binnen waren. Binnen kwamen we Norman weer tegen die een vreselijk mooi MJ shirt droeg. We besloten om echt geen moeite te doen om vooraan te komen, Bercy is hel als het komt op hitte, geduw en getrek. Madonna begon lekker laat en ik vond Bercy koeltjes vergeleken bij voorgaande jaren. Vooral bij DWT zag ik Bercy helemaal uit zijn dak gaan en eigenlijk bij RIT en CT ook, nu vond ik het wat koeltjes overkomen. En we werden schijtziek van mensen die continue heen en weer liepen ‘ik wil vooraan staan, oh nee, toch maar niet’. Veel mensen vielen flauw en werden aan de zijkant weggedragen.
Vond de show niet slecht, maar ook niet erg memorabel. Nog steeds vond ik de MJ tribute het leukst, maar begon Frozen ook ontzettend te waarderen. Dress You Up nog steeds blaaaaaaaaaaah.
Almere 10 juli
En na maar liefst een dagje in Parijs gingen we alweer terug naar Nederland……..in de Thalys hadden we eerst een vreselijk irritant kind voor ons zitten om vervolgens daar een jongen neer te zetten die de hele coupe wilde betrekken in zijn ‘leven’. We schaterden het uit van het lachen maar toen hij op een gegeven moment zei ‘die met obesitas vond ik wel erg geil’ was voor Hans het toppunt en verzocht of hij het iets stiller aan kon doen. Het was gelijk doodstil in de coupe.
We zijn in Nederland eerst naar Purmerend gegaan om auto Hans op te halen en toen richting Almere, hier zouden we Duco ophalen die ook de nacht bleef slapen om vervolgens morgen met auto richting Werchter te gaan.
Werchter 11 juli
Vroeg in de ochtend gingen we met auto richting Sloterdijk om hier Amon op te halen. Toen zijn we met zijn vieren onderweg gegaan naar Werchter. Onderweg hebben we dubbel cd King of Pop van Michael opgezet en heerlijk met alles meegezongen. De hele autorit verliep zoals de routeplanner, maar door file deden we er zeker drie uur over.
Bij Werchter parkeerden we de auto en toen we een parkeerwachter vroegen hoe we de auto weer het beste terugkregen na de show in verband met onze rit naar Nederland zei deze ‘ja da’s richting Antwerpen he?’ ja DUH dat weten wij ook wel…..
Het was regenachtig en doodstil nog. We probeerden vertier te zoeken in het naastgelegen dorpje maar daar bleek welgeteld 1 winkel en 1 cafe op te zijn. We dronken dus maar water, bier en Pepsi op het terras en probeerden de dag vol te maken. Als ‘avondeten’ hebben we een duur 4 euro kostend patatje gehaald. Vreselijk gelachen met en om Duco ;o) Nog wat van de soundcheck meegekregen doordat een stuk in de hekken niet afgeschermd waren en wij het podium gewoon konden zien.
Toen de hekken opengingen, deden wij rustig mee. Onze paraplu lag in de auto omdat deze te groot was om mee te nemen. We kregen amper controle en op het grote veld van Werchter had ik een deja-vu en dacht dat ik weer bij Live 8 was in 2005 in Londen in Hyde Park. In eerste instantie leek het alsof er geen golden circle was, echter bleek deze erg klein en stonden er amper mensen in. Goed nieuws want 
konden zo een perfect plekje vinden. Tijdens de set van Paul begon het echter vreselijk te gieten en hield ook niet op, gezien we zonder paraplu zaten werden we doorweekt met regen, en leek alles een grote ramp te worden.
Na Guy Oseary gesproken te hebben, hebben we dan ook eieren voor ons geld gekozen en zijn rond gaan lopen. Bij terugkomst in de golden circle echter bleek dat deze nu OVERVOL was (waar iedereen ineens vandaan kwam??). Rechterkant podium was nog steeds vrij rustig dus daar gaan staan. Echter stonden een paar dames voor ons die op een wip uit waren en keihard schreeuwden naar alle mannen die in de buurt waren. Hans verliet zijn plek al snel omdat hij gek werd van hun sigarettenrook. Amon vertrok ook snel. Ik bleef staan.
Madonna stelde ons geduld flink op de proef en mevrouw begon pas iets voor 22.30…….het publiek was vreselijk dood, zeker vergeleken met voorgaande shows. Maar Madonna bleef lachen en deed haar best er wat moois van te maken. Echter toen Madonna om shirts vroeg in La Isla Bonita, bleef het flink uit met de shirts. Wat logisch was natuurlijk gezien het een outdoor event was, het koud was en mensen doorweekt waren van de regen. Madonna zou Madonna niet zijn als ze Frozen niet gespeeld had. De song staat op de setlist dus heeft ze hem gewoon gezongen ook, ook al is deze ‘verboden’ in Belgie.
Tijdens Ray of Light vertrokken wij al richting uitgang, maar moesten eerst nog een lange weg afleggen in de modder. Met de auto waren we gelukkig de enorme filedrukte voor en zaten snel op de weg richting Antwerpen. Amon zat aan het stuur en Hans en Duco zaten achterin, ik viel meerdere malen in slaap, ik was gewoon echt kapot van zo een vreselijk drukke week reizen. Na Amon en Duco afgezet te hebben was het mijn beurt. Om 4 uur in de ochtend was ik pas thuis en ben als een blok in bed neergevallen en pas de volgende dag om 12 uur er weer uitgekomen.
Conclusie
Ik vind de 2009 editie vele malen beter als de editie van de tour uit 2008. Madonna zit er lekkerder in, praat wat meer en de nieuwe nummers zijn een stuk beter en passen beter in de setlist. Ik heb alleen nog nooit zo een drukke week gehad. Vijf shows in 1 week tijd + andere events is wel heel erg veel, zeker met al het gereis en niet lekker voelen erbij. Of ik ooit nog naar Werchter ga? Waarschijnlijk niet, of ik de volgende keer gewoon weer in de rij lig voor kaartjes? Maar natuurlijk.
Ook al was dit de Sticky & Sweet Madonna tour, voor mij was het ook de ‘Goodbye Michael’ tour. De hele vakantie werd overschaduwd door het overlijden van deze prachtige man. Een engel die veels te vroeg is heengegaan. Daarom kijk ik er dus met een dubbel gevoel op terug; ontzettend gezellig met al mijn vriendjes en vriendinnetjes en Madonna achterna reizen bij haar eerste vijf shows van de tour. Maar ik heb ook zelden zoveel gehuild. Een lach en een traan hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan……
Kimberly
juli 2009
