Sticky & Sweet Tour……het was weer tijd om lekker mee op tournee te gaan met Madonna. Na 4 x de Drowned World Tour in 2001, 12 x de Re-Invention Tour in 2004 en 12 x de Confessions Tour in 2006 gezien te hebben, was het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik er weer ongeveer 12 wilde doen gezien dit prima was bevallen. Wist ik echter veel dat Madonna en haar team besloten om een kompleet ander tourschema te spelen deze tour? Geen kleinere arena’s zoals Wembley arena en Bercy, nee gigantisch grote stadiums en dan ook maar 1 show per plaats (met uitzondering van Parijs). Daar ging mijn voornemen om er weer 12 te doen, dit was financieel en qua data al helemaal niet mogelijk.
Bij de kaartverkoop voor de show in Amsterdam heb ik tevergeefs staan wachten op verkoop tweede show in Amsterdam…..maar die kwam er niet. Voorgaande shows in Nederland verkochten als warme broodjes over de toonbank, maar dit keer bleef de belangstelling behoorlijk uit en dit was niet alleen in Amsterdam. Wat was er aan de hand? Hard Candy verkocht vreselijk goed en Madonna had maar liefst twee nummer 1 hits in Nederland met dit album, dus wat kon de reden zijn? Misschien het feit dat het de derde keer was in een paar jaar tijd dat ze ‘weer’ Nederland aan deed, de ‘dagjesmensen’ hoefden waarschijnlijk niet meer zo nodig, jammer. Toch waren de beste kaarten binnen een mum van tijd uitverkocht en bleven alleen de slechte zicht plaatsen over.
Het werden voor mij dus uiteindelijk 8 shows in 7 verschillende plaatsen: Cardiff, Berlijn, Amsterdam, Dusseldorf, Frankfurt, Londen en Parijs. Nog nooit heb ik zoveel verschillende reizen en hotels moeten boeken, dan maar niet te spreken over het aantal op te nemen vrije dagen. Oh ja en dan natuurlijk die tickets en ja ook die zijn niet goedkoop. Gelukkig had ik dit keer een spaarpotje en was het allemaal goed te doen. Uiteindelijk had ik voor de shows in Cardiff, Berlijn, Amsterdam, Dusseldorf en Frankfurt een Hot Ticket. Een Hot Ticket gaf je gegarandeerd toegang tot de Golden Circle (eerste vak in het veld) en exclusieve merchandise. Voor de shows in Londen en Parijs had ik reguliere ‘Golden Circle’ tickets. Tja, als je ‘maar’ 8 shows doet, doe het dan goed moet ik hebben gedacht.
Er ging behoorlijk wat voorbereiding aan vooraf, shirts en banner laten drukken, heen en weer mailen met MOJO om maar het publiek te voorzien van de beste en meest recente informatie betreffende de show in Amsterdam. Dan al niet de media die interesse hadden in onze tour en dit vertalen naar een TV programma. Het programma ‘FANS’ van SBS6 hebben wij afgewezen. Met ‘Man Bijt Hond’ gingen we in zee, zijn benaderden ons omdat ze een item wilden maken met als onderwerp dat wij op tour zijn, zo gezegd zo gedaan. Ook was het natuurlijk ontzettend spannend dat ik aanwezig zou zijn bij de wereldpremière van de tour in Cardiff, niets wetend van de show en dan voor het eerst alles met eigen ogen zien.
Cardiff, 22 augustus 2008
Wat was ik vreselijk nerveus, als ik ergens bang voor ben dan is het wel voor vliegen in een vliegtuig. Wekenlang heb ik me vreselijk druk gemaakt om het feit dat ik ‘moest’ vliegen naar Cardiff, vreselijk vond ik het maar ja ik wist dat als ik bij die wereldpremière aanwezig moest zijn ik absoluut dat ding in moest stappen. In de ochtend zaten we dan al op Schiphol (we = ik, Simon en Hans) en om mijn zenuwen te bedwingen slikte ik een zenuwpil dat hopelijk snel helpen ging. Toen wij aan boord gingen van het relatief kleine toestel van BMI BABY had ik nog steeds vreselijke twijfels…..wilde ik dit wel? Maar goed we gingen zitten en ik nam de plek bij het gangpad, er was nauwelijks beenruimte en de claustrofobie begon me direct parten te spelen. Vlak voor opstijgen werden we door een vriendelijke stewardess verplaatst naar stoelen met veel meer beenruimte, dit zat een stuk prettiger. Toen de deur van het vliegtuig gesloten werd greep de paniek me toch even en stond ik even op het punt om alsnog het vliegtuig te verlaten, gelukkig heb ik dat niet gedaan.
Zoals verwacht steeg dat rotding met een rotgang op en kroop ik bijna in Simon van angst, vreselijk eng dat opstijgen, echt vreselijk naar. Toen we eenmaal recht hingen in de lucht ging het iets beter met me, maar bleef de rest van de vlucht krampachtig naar buiten zitten kijken. Eigenlijk verliep de vlucht prima en met een uur gingen we weer landen, het landen heb ik dus totaal geen problemen mee want……dan ben ik er eindelijk! Op het vliegveld slaakte ik een zucht van verlichting en was blij dat ik dan eindelijk was geland in Cardiff. We hoefden niet op onze bagage te wachten want hadden alleen handbagage mee. Buiten pakten we een taxi die ons naar onze Bed & Breakfast ‘Austins’ bracht dat letterlijk naast het Millennium Stadium lag waar Madonna haar show zal spelen. Natuurlijk na het dumpen van de bagage gingen we direct het stadium en de omgeving verkennen. Er bleken nu al tentjes voor de ingang van het stadion te staan met wel heel enthousiaste fans die koste wat kost vooraan wilden staan. Ik had mij deze tour voorgenomen vooral alles zeer rustig aan te doen, ik had geen zin meer in 27+ uur wachten in een queue (zie mijn verslag Hard Candy promo tour in Parijs), geen zin meer om in de verdrukking te staan. Ik was daar gewoon klaar mee en wilde gaan genieten van de steden die ik aandeed i.p.v. al mijn tijd te verdoen op straat in een queue, het was het me gewoon niet meer waard. We hebben in de middag lekker gegeten bij een Italiaan en hebben de eerste kranten gekocht die Madonna meldden.
In de avond hoorden wij vanuit onze hotelkamer dat Madonna weer begon aan een rehearsal, we wisten niet hoe snel we bij het stadion moesten komen. Daar eenmaal aangekomen troffen we Paolo en Mario ook nog aan en lieten de gehele show over ons heenkomen, ook al was het alleen maar audio. Het was geweldig om alles te horen en niet te weten wat we ons er visueel bij moesten voorstellen, juist die speculatie maakte het allemaal erg bijzonder. We hoorden die avond voor het eerst ‘You Must Love Me’ en we waren gelijk doodstil, na zo lang gehoopt te hebben om Madonna dit nummer ooit live te horen zingen tijdens een tour, was het dan eindelijk zover. Prachtig vond ik het, totdat een Italiaan het nodig vond mee te gaan schreeuwen en wij met zijn allen even lieten weten liever naar Madonna te luisteren. Ook de rest van de show klonk helemaal geweldig, al was ik vanaf moment 1 niet weg van WEEEEEER Ray of Light en de vreselijke rock versie van Hung Up. Na haar rehearsal troffen we nog haar auto die het stadium uitreed en nee we hebben niet staan zwaaien.
Cardiff, 23 augustus 2008
Wij moesten vandaag onze Hot Tickets ophalen bij een kantoortje vlakbij het Millennium Stadium. Er stonden in de ochtend al fans in de rij, maar gezien we ze pas konden ophalen vanaf 12.00 besloten wij om nog even lekker door het centrum te gaan wandelen. Toen we eenmaal in de rij stonden voor onze Hot Ticket werden we nog geïnterviewd door iemand van een lokale krant. Het duurde vrij lang voordat we eindelijk ons felbegeerde ticket, laminate en wristband hadden. We gingen niet in de queue, geen zin in, we hadden niet voor niets een Hot Ticket gekocht.
De merchandise stand bleek al open en ik liet mijn ogen snel gaan over alle merchandise die deze tour bood. Echt onder de indruk was ik niet maar het zwarte vest vond ik een absolute must-have, al nam ik me voor dit pas te kopen in een ander land gezien de ponden nog altijd duurder zijn dan de Euro’s. Ik mocht het tourboek even doorbladeren en zei letterlijk bij elke pagina ‘WOW, waanzinnig, geweldig’, ik vond de fotoshoot door Tom Munro werkelijk schitterend en dit was dan ook direct mijn favoriete tourboek tot nu toe. Ik kocht het niet omdat ik wist dat ik het tourboek per post zou ontvangen van Live Nation.
Na wederom een lekker Italiaanse maaltijd in de middag gingen we dan pas om 16.00 in de rij staan, gezien we om 16.30 al eerder naar binnen mochten. Op mijn gemakje liep ik het stadion binnen, binnen moesten we echter nog een uur wachten in de gang en echt prettig heb ik dat niet ervaren. Madonna was nog steeds bezig met de soundcheck en doordat een rolluik niet helemaal goed sloot, kon ik door een kiertje wat van de rehearsal zien en zag ik voor het eerst ook het podium. Twee giga grote M’s zag ik aan beide kanten podium en Madonna op het podium. We hoorden Ray of Light en You Must Love Me, dit werd beantwoord met luid applaus van het wachtende Hot Ticket publiek. Toen een steward opmerkte dat ik door een kier naar het podium keek sloot hij het rolluik volledig, tja……. Eindelijk mochten we dan het stadion in en iedereen rende om een gewild plekje te bemachtigen. De stewards wezen ons allemaal door naar de linkerkant van het podium. Toen ik zag dat er aan de linkerkant van het podium geen enkel plekje vooraan het hek meer vrij was wilde ik teruglopen naar rechterkant podium. Een steward vertelde mij echter dat de Hot Ticket houders daar niet mochten staan, alleen linkerkant podium was voor ons dit om een ‘rush’ vermijden. Met andere woorden, mensen die dus de helft minder dan ik hadden betaald voor het ticket hadden vrije staanplaats keus, terwijl ik derde of vierde rij aan de linkerkant moest gaan staan? I THINK NOT!
Ik heb mijn beklag gedaan bij vier verschillende stewards, dat ik niet de longen uit mijn lijf betaal aan een Hot Ticket om vervolgens niet te mogen staan waar ik wilde. Toen ik een steward confronteerde met het feit dat er wel degelijk al mensen aan de rechterkant stonden, kon hij me de toegang dus ook niet meer weigeren en werd ik eindelijk doorgelaten. Aan rechterkant podium vooraan bij het hek vonden Hans en ik dan een prima plek. Gezien we niet wisten hoe de show in elkaar zat wisten we ook nog niet wat de beste plek was tijdens de show. Toen de mensen met een reguliere veldkaart toegelaten werden was het direct een slagveld, mensen sprongen wanhopig op mensen die voor hen stonden en veel mensen die vooraan stonden werden dan ook direct geplet tegen het hek aan. Er hing een behoorlijk opgefokte sfeer en de mensen achter mij stonden dan ook niet achter mij maar hingen letterlijk op mijn rug, prettig was het niet. Vlak voor de show liep danser Antboogie nog langs en toen hij mij zag kreeg ik direct een knuffel en een kus (ik had wat met hem heen en weer gemaild voordat de tour begon). Ook Guy Oseary troffen we.
Toen we nog behoorlijk wat wachttijd voor de show begon hadden, begon ik zeer te twijfelen of ik hier wel wilde blijven staan. De mensen die op mijn rug hingen begonnen me vreselijk te irriteren en bovendien werd het steeds warmer.
Mezelf herinneren aan het feit dat ik had voorgenomen om deze tour rustig en op mijn gemak te gaan beleven, besloot ik mijn plek vooraan te verlaten en met moeite kon ik mijzelf bewegen door de mensenmassa die letterlijk samengeperst stonden. Toen ik eindelijk vrij ruimte om me heen had viel er een enorme last van mijn schouders af, dit wilde ik inderdaad gewoon ECHT niet meer meemaken, ben daar gewoon helemaal klaar mee. Ik ben Simon gaan zoeken en samen hebben we het stadion verkend, drinken gehaald en zijn via het linkervak de golden circle weer ingelopen. Hier was het veel rustiger en met al het gemak van de wereld vonden wij een perfect plekje voor de catwalk. Hier troffen wij onze vrienden uit Engeland Sharon, Tony, Steve, Dan en James uit Ierland, dus was het direct ontzettend gezellig.
Eindelijk iets na 21.00 begon de show. Ik was niet onder de indruk van het filmpje dat de show opende, als ik deze animatie vergeleek met het adembenemende The Beast Within van de Re-Invention Tour of het mooie filmpje van de Confessions Tour, was dit wel heel erg goedkoop. De show opende met ‘Candy Shop’ op vrijwel exact dezelfde wijze als Madonna opkwam tijdens haar Hard Candy promo tour. Hier dus niets nieuws en geen verrassingen, behalve het feit dat ze een wat bloter kostuum droeg (ze zag er wel onwijs goed uit). Ik vond het te gek om Madonna weer te zien, maar was nog niet echt onder de indruk. Dit veranderde toen het tweede nummer ‘Beat Goes On’ werd ingezet. Ik vind dit al een vreselijk heerlijk nummer en live alleen maar beter. Op grote schermen zag ik Pharrell en Kanye en dit maakte het nummer echt. Groot was mijn verbazing en verrassing toen Madonna in een grote witte auto letterlijk de catwalk opreed, WOW! Ik was zeer onder de indruk en Madonna ging weer lekker te keer op het podium. Het derde nummer ‘Human Nature’ speelde zich volledig af op de catwalk dus ik had geweldig zicht hierop. Madonna met haar gitaar (de eerste van vele keren dat dit terugkwam op het podium) en op achtergrond en op koepel boven haar de video die Britney Spears had opgenomen. Ik vond de nieuwe versie wel OK, niet echt baanbrekend. Het vierde nummer ‘Vogue’ was een spektakel, Madonna is die echt serieus al 50 jaar oud? Wat een lichaam, wat een bewegingen. Zeker wel een van de beste versies van Vogue ooit, helemaal top!
De tweede sectie begon met een nieuwe videoclip van Die Another Day die een boxthema had, geweldige video (van dezelfde fotoshoot als tourboek). Madonna was toen te zien touwtje springend en bracht een lekker versie van Into The Groove, erg 80’s en erg leuk. Al deed het optreden me erg veel denken aan Beautiful Stranger tijdens de Drowned World Tour in 2001. Het nummer was wel vreselijk vermoeiend om naar te kijken, Madonna bleef maar touwtjespringen en viel daarna ook letterlijk neer op het podium. Terwijl ze daar lag werden door twee dansers haar schoenen vervangen (dit stuk leek vreselijk veel op het begin van Lucky Star tijdens de Confessions Tour), daarna werd: ‘Heartbeat’ ingezet. Gezien ik de album versie een beetje saai vind verwachte ik er niet veel van. Maar live kwam dit nummer veel beter tot haar recht en met een nietszeggende maar wel leuke choreografie werd er iets leuks van gemaakt. Madonna was weer ouderwets Madonna bij het ‘see my booty get down’ stukje, heerlijk om naar te kijken! Na Heartbeat pakte
Madonna wederom de gitaar (zucht) en bracht voor het eerst sinds 1985 ‘Borderline’ live ten gehore. Ik vond het echt super om dit nummer live te horen en het klonk ook echt helemaal goed, ik vond de ietwat rockversie die ze ervan gemaakt had absoluut werken. Na Borderline kwam na Beat Goes On het tweede echte hoogtepunt voor mij, ‘She’s Not Me’ nu ben ik al helemaal weg van de album versie maar live was deze zoals verwacht helemaal te gek. Madonna deed een bril waarvan de glazen in hartjes gevormd waren op en bracht een heerlijke versie van dit nummer. De projectie op de schermen vond ik iets minder, foto’s van haar carrière die vertoond werden, had iets creatiever gekund. Groot was mijn verbazing toen op de catwalk vier mannelijke nep Madonna’s (of althans dat dacht ik, bleken gewoon vrouwen te zijn) verschenen in ‘oude’ Madonna kostuums, het was echt hilarisch en iedereen om me heen vond het geweldig. Ik had eigenlijk zoiets als dit jaren geleden al verwacht. Het was een absoluut hoogtepunt in de show. Hierna bracht Madonna WEEEER ‘Music’ ten gehore, vergelijkbaar met de versie van de Hard Candy promo tour, erg kleurrijk en een publieksfavoriet.
De derde sectie begon met een nieuwe projectie op scherm in een stuk dat ‘Rain’ moest heten gecombineerd met een nummer van de Eurythmics, de video die geprojecteerd werd (een alien achtig figuurtje lopend door virtueel landschap) kon me echt niet boeien, maar vond de twee Japanse dansers wel erg knap bewegen. Toen begon: ‘Devil Wouldn’t Recognize You’ dat ook volledig vooraan op de catwalk gepresenteerd werd. Dit was ouderwets Madonna, mysterieus, donker en boeiend. In de koepel op een piano gehuld in een grote zwarte cape zong ze dit nummer op prachtige wijze. Een beetje een ‘Sooner or Later’ flashback maar met veel meer theater eromheen. Aan het eind van het nummer gaat de koepel omhoog en ontdoet M zich van de cape om een zeer fleurig kostuum te onthullen. Hierna werden we getrakteerd op Spanish Lesson, ik ben een van de weinige die een liefhebber van dit nummer is, maar vond hem live niet echt bijzonder. Hierna volgde: ‘Miles Away’ waarbij de gitaar weer te zien was en wat ook weer volledig op de catwalk werd gepresenteerd. Zelfde versie als HC promo tour, niet veel bijzonders. Madonna’s stem klonk trouwens wel goed. Hierna volgde de heerlijke Live Earth versie van La Isla Bonita met ‘Lela Pale Tute’, dit was wederom een hoogtepunt. Met deze versie kun je gewoon niets fout doen, absoluut opzwepend! Toen volgde Doli Doli, een nummer waarbij Madonna op de catwalk samen met danser Paul toekijkt hoe dit nummer door het bandje gespeeld wordt. Even tijd voor Madonna om op adem te komen. Vervolgens de klapper van de avond ‘You Must Love Me’, Madonna greep weer naar haar gitaar, absoluut niet nodig voor dit juweel van een nummer. Toen Madonna de eerste zinnen zong kon ik niet anders dan een aantal traantjes laten lopen. Ik ben zo een enorme fan van dit nummer en Madonna zong het live echt prachtig, geen woorden voor, gewoon helemaal top. Beste optreden in jaren!
Sectie vier begon met een preekfilmpje getiteld ‘Get Stupid’, nu ben ik heel eerlijk als ik zeg dat ik de preekfilmpjes flink zat ben. Het was mooi tijdens RIT in 2004 bij ‘Imagine’, het was doeltreffend tijdens Sorry Remix bij de Confessions Tour, maar nu 
begint het erg vervelend te worden. Ik kom naar een concert om te genieten van een show en een leuke tijd te hebben, ik hoef geen vreselijke beelden te zien die mijn avond volledig verpesten. Ik snap dat ze een boodschap wil brengen, prima, maar op een gegeven moment weet je het wel en bovendien is Madonna flink hypocriet als het hierop aankomt (want wie draagt er nog steeds af en toe bont en wie vervuilt af en toe nog steeds flink het milieu, da’s toch echt Madonna zelf). Ik deed een poging om het filmpje te zien maar toen ik een bebloede olifant zag liggen keek ik direct de andere kant op. Ik ben vreselijk gevoelig voor dierenleed en kan dit soort beelden gewoon NIET zien. Eigenlijk verpeste de olifant mijn gehele avond en dat vond ik teleurstellend. Heb je net zoveel lol wordt je hier weer mee geconfronteerd, dankjewel Madonna….NOT! Hierna kwam 4 Minutes, zelfde als HC promo tour echter nu met een vreselijke pruik (waarom Madonna waarom?) en een soort van cyborg-achtig kostuum. Wat wilde M hiermee zeggen? Hallo, ik ben een Japanse krijger die vanuit het heelal naar de wereld is gestuurd om de wereld in 4 minuten te redden? Helaas Madonna, niet gelukt. Vervolgens kwam Like a Prayer, hier verwachte ik niets van omdat ik het er niet mee eens was dat ze Impressive Instant voor dit nummer in de setlist had vervangen. Maar ik nam al mijn woorden terug toen ze een denderde house versie van LAP bracht, de zaal veranderde in een enorme disco / rave en iedereen sprong, danste, zong en klapte mee. De gaafste versie van Like a Prayer ooit! Helemaal gehypt door deze versie werd ik zo snel weer teleurgesteld door een vreselijk saaie Ray of Light, en daar was die gitaar weer! Op de catwalk bracht ze eigenlijk dezelfde versie als bij de Confessions Tour met zelfs dezelfde video backdrop…..boring! Ik deed iets wat ik nog nooit heb gedaan tijdens een Madonna show, ik ging mijn foto’s bekijken en keek naar de mensen om mij heen. De rock versie van Hung Up kon mij ook niet boeien, want inderdaad daar was weer die gitaar en hoe verneuk je een classic? Ik was ervan overtuigd dat het laatste nummer ‘Give it 2 Me’ de zaal weer helemaal mee kon krijgen, maar ik had het mis. In plaats van de uitmuntende album versie die we bij de HC promo tour kregen, kregen we nu een remix te horen waarbij het geluid Madonna overstemde en er vrijwel niets te horen was. Totaal niet opzwepend, totaal niet het feest wat je van dit nummer zou verwachten. Direct na het nummer op het beeldscherm ‘GAME OVER’. Game over? Huh?
Ik was een beetje in desillusie na de show en wist eigenlijk niet zo goed wat ik hiervan nou eigenlijk moest vinden. Ik vond een aantal nummers helemaal geweldig, maar bijvoorbeeld de laatste drie nummers van de finale absoluut RUK, dan al niet te spreken over de pruik en de herhalingsoefeningen. Ook miste ik een echt hoogtepunt in de show en controversie. Zo had je bij de Confessions Tour natuurlijk Live to Tell op het kruis, dit keer was er eigenlijk geen controverse te bespeuren en ook niet echt een WOW factor. Ik besloot dat ik het gewoon een leuke show vond, zonder enig echt hoogtepunt en verhaallijn. Mijn vrienden deelden dezelfde mening…mmmmm….wilde ik deze show nog wel 7 keer zien?
Cardiff, 24 augustus 2008
Tijd om kranten te bekijken om recensies te lezen, hier slaagden we absoluut in. Des te meer tijd ik had des te meer ik begon te twijfelen of ik de show überhaupt goed vond. In ieder geval vond ik Re-Invention en Drowned World vele malen beter zonder twijfel. Maar ik bedacht me dat dit natuurlijk de wereldpremière was en daarom misschien wat koeltjes en afstandelijk over kwam. De volgende show zou in Berlijn zijn, dus ik was benieuwd wat dat ging brengen. Die middag vloog ik onder invloed van een zenuwpil waarbij ik het idee had dat ik op golven liep weer terug naar Amsterdam, de terugvlucht verliep echt helemaal perfect en bracht me zelfs iets van mijn vliegangst af.
Berlijn, 27 augustus 2008
Om kosten te besparen en ook om een nieuw avontuur te ontdekken hadden we (Hans en ik) besloten om met de auto te rijden naar Berlijn. Met de bedrijfsauto van Hans vertrokken we dan om 05.30 in de ochtend en ik zat achter het stuur. Ik had nog nooit eerder in deze auto gereden dus het was even wennen. We besloten alles via de TomTom te doen, maar dit bleek een foute beslissing gezien het ding ons volledig liet omrijden. Hans en ik verwisselden af en toe van het stuur, het rijden in Duitsland vond ik helemaal top, scheuren op de autobahn was een geheel nieuwe ervaring, maar erg leuk. Toen de Tomtom ons had gebracht naar de Vlothoerstrasse (ik maak geen geintje) wisten we dat we NIET goed zaten. We stopten bij een tankstation waar een vriendelijke man ons vertelde dat we continue borden Hannover moesten aanhouden.
Weer onderweg en borden Hannover aanhoudend verliep alles makkelijk en zagen snel borden die ons naar Berlijn brachten. De trip viel ons 100% mee, ja het was een flink eind maar het was een rechte weg, dus missen kon bijna niet. Onderweg zag je echter niet meer dan bomen, vrachtwagens en nog meer bomen, interessant was het niet. De tomtom hadden we voor Hannover al vaarwel gezegd en deden nu alles volgens uitgeprinte routebeschrijving. Deze bracht ons in Berlijn binnen 5 minuten naar ons hotel, helemaal perfect. Na het parkeren van de auto en het inchecken in de nette kamer, besloten we het stadion alvast te bezoeken. Per bus vertrokken we naar het stadion wat op het eerste gezicht overkwam als een Grieks monument/stadion, erg mooi. Veel viel er nog niet te zien, hier troffen we wel de allereerste tour posters. Na een hapje bij het stadion gegeten te hebben, zijn we het centrum van Berlijn in gegaan en hebben in de avond lekker op een terras (weer) Italiaans gegeten. De eerste kennismaking met Berlijn verliep prima!
Berlijn, 28 augustus 2008
In de middag zijn wij onze Hot Tickets op gaan halen bij de Box Office, het was nog vrij rustig in de queue en het was echt geweldig weer (heel veel zon). Bij de box officie kregen we voor het eerst de tour gift te zien, dit was een lederen portefeuille met een pen en op portefeuille en pen stond Sticky & Sweet logo in gegraveerd. Nu ben ik geen liefhebber van leer, maar ja. De aparte queue voor de Hot Ticket houders was ook al gevormd. Gezien wij nog niet in de queue gingen staan zijn wij teruggegaan naar het hotel en hebben we (weer) lekker Italiaans gegeten. Italiaans is het beste eten dat je tijdens een tour als dit eten kunt, het is lekker, het is goedkoop en heel belangrijk het vult!
Wij zijn om 17.00 rustig in de queue gaan zitten waar onze tattoos en kleding nog werd gefotografeerd. We kregen te horen dat de Hot Ticket houders tegen alle verwachting in eerder naar binnen mochten dan mensen met reguliere veldkaarten. Het beleid bleek veranderd sinds de show in Nice (hier waren veel klachten binnengekomen over hoe de mensen met een Hot Ticket behandeld werden), vroege toegang gold nu voor alle plaatsen voor mensen met een Hot Ticket. Bij binnenkomst was het rennen, een trap op en een trap af, vervolgens het gigantische veld over (het was echt een HEEL groot stadion) en vonden een geweldige plek vooraan bij het podium aan de rechterkant. Niet lang na ons kwamen de reguliere kaarthouders het veld opgerend. Gelukkig bleven de mensen in Berlijn kalm en ging iedereen op de grond zitten, waardoor we ruimte zat hadden. Ik kon zelfs met alle gemak even naar het toilet en wat chips kopen.
De kalmte was ietwat weg toen het voorprogramma Robyn begon. Gezien ik geen fan ben van Robyn had ik ook niet echt behoefte aan het optreden, ik zag toch alleen maar haar rug. Alle mensen stonden inmiddels maar het was nog steeds zeer goed
te doen, ik stond niet klem tegen het hek aan en kon gewoon bewegen. Voor de show spraken we nog met Guy Oseary.
Het wachten op Madonna duurde echter maar voort, er bleken wat technische probleempjes te zijn en kregen we een paar keer een vals alarm te verduren. De muziek ging uit, iedereen blij, vervolgens ging de muziek weer aan, iedereen niet blij. Madonna begon dan eindelijk rondom 21.15, zo dichtbij beleefde je de show totaal anders. Madonna leek veel beter in vorm dan in Cardiff, zeer goed bij stem en had vooral erg veel lol in haar performance. Wij hadden onze banner meegenomen die we op het hek vasthielden. Madonna was een aantal keer zeer dichtbij wat resulteerde in spetterende foto’s.
Bij de tweede sectie in de show droeg ze een roze pakje in tegenstelling tot het rood/zwarte dat ze in Cardiff gedragen had. Bij She’s Not Me hadden we veel contact met Madonna en zij poseerde met lol voor de camera. Ik had nog steeds ruimte genoeg om te bewegen en ging helemaal uit mijn plaat. Madonna droeg: ‘You Must Love Me’ op aan Seymour Stein die ook in het publiek zat, de man die Madonna haar allereerste platencontract gaf. Het publiek in Berlijn was super en deed goed met alles mee. Bij Spanish Lesson kreeg Madonna onze banner in het oog en deed haar best te lezen wat erop stond, waarschijnlijk lukte dit niet want leek het niet te kunnen lezen. De rest van de show verliep helemaal top en na afloop had ik dus ook een heel andere mening over de show. Ik had het ontzettend naar mijn zin gehad en mijn plek was echt geweldig geweest.
Na de show zagen we Tony, Sharon en Andre (uit Duitsland) nog en vervolgens besloten we de weg terug te lopen naar het hotel. Dit was goed te doen maar waren wel getuige van een dronkenlap die het nodig vond een raampje van een taxi af te schoppen, alcohol het maakt meer kapot dan je lief is. Onderweg kwamen we vol verrassing Tony, Sharon & co weer tegen! Bleken ze vlakbij ons te zitten met hun hotel. In hotel nog even de site geüpdate, een heerlijke Red Bull gedronken en het bed ingedoken.
Berlijn, 29 augustus 2008
Na een vroeg en lekker ontbijtje en een kranten check (ja we kwamen weer thuis met veel papier) reden we de auto weer terug vanuit Berlijn naar Amsterdam. De tomtom hebben we nu helemaal niet gebruikt en gewoon borden Hannover gevolgd, vanuit daar werd Nederland al snel aangegeven. Na over de autobahn gecrost te hebben met 180km per uur, was het vreselijk wennen om in Nederland direct op de rem te moeten staan om weer 120km te moeten rijden. En ja typisch Nederlands om direct een meneertje agent vlak over de grens neer te zetten, vreselijk klungelig.
Thuis aangekomen was het even flink bijkomen van de 6 uur durende autorit en toen ik in de spiegel keek, zag ik dat ik echt slaap nodig had. Zulke wallen had ik nog nooit onder mijn ogen gehad! Lekker in slaap gesukkeld op de bank met een zeer fijne herinnering aan Berlijn. Mijn complimenten aan alle mensen die de show in Berlijn bezochten, waren de mensen overal maar zo!
Amsterdam, 1 september 2008
Eindelijk tijd voor de show in ons eigen kikkerlandje. Ondanks vele berichten uit de media dat het concert nog niet uitverkocht zou zijn, hadden wij er alle vertrouwen in dat op de avond zelf het wel goed zou komen met die zogenaamd honderd onverkochte tickets. We hadden besloten alleen voor deze show in de queue te gaan zitten, dit i.v.m. het feit dat onze vrienden ook in de queue zouden zitten de hele dag. In de avond hebben wij met Tony nog lekker gegeten in Amsterdam bij de Mexicaan en bij thuiskomst direct gaan slapen i.v.m. de zware en lange dag die ons de volgende dag stond te wachten.
Amsterdam, 2 september 2008
Natuurlijk stonden we weer in de file onderweg naar Amsterdam, vrienden zaten al in de queue en dus was het wachten op ons. Simon kwam wat later met de trein omdat die het een en ander vergeten was. Bij de queue aangekomen zat Evelien daar al (vriendin van Hans), Marjan (een klant van Hans) en Tony gehuld in zomerbroek met shirt, dit terwijl het regende en het echt zeer fris was. We gingen erbij zitten en kort daarna arriveerde Amon. We hebben diverse rondjes rondom de ArenA gelopen en de tijd zo goed mogelijk doorgebracht. Ook Caroline sloot aan bij ons en samen probeerden we van alles om de tijd zo snel mogelijk te laten gaan. Toen het heviger begon te regenen was alle lol al snel weg. Het leek wel een camping, met zijn allen zaten we onder het zeil en allemaal waren we nat. Bij de Heineken Music Hall werd er volop gepromoot voor de Afterparty georganiseerd door FAME die na de show zou plaatsvinden, waar wij ook natuurlijk naartoe gingen. Tony had het stervenskoud want die had toch echt het verkeerde kostuum uitgekozen voor vandaag. Hij probeerde zich op een gegeven moment warm te houden met bubbeltjesplastic.
In de middag kregen wij een verrassing en kregen wij (Hans en ik) twee Ticket de Luxe tickets gratis, helemaal geweldig natuurlijk en betekende dat wij de queue uit mochten. Mijn regen poncho heb ik aan Tony gegeven voor extra bescherming en verder in de middag onze tickets opgehaald. Groot was onze verrassing toen we hier geen lederen portefeuille kregen maar een exclusieve Sticky & Sweet Tour tas! Ik was hier zeer blij mee en vond dit item vele malen mooier dan de andere tour gift. De hele dag hebben veel mensen ons aangesproken over de site, waar wij erg blij mee waren. Laat in de middag begon M de soundcheck, helaas bereikte ons het bericht dat de welbekende ‘rush’ had plaatsgevonden. Werkelijk iedereen stond klem in de queue en het regende niet zachtjes. Het was echt flink afzien voor allen die in de queue stonden en ik had oprecht medelijden met mijn vrienden die dit moesten doorstaan. Had ik de Ticket de Luxe niet gekregen, had ik er ook tussen gestaan.
Laat in de middag hoorden we pas dat ook in Amsterdam een vroege toegang was toegezegd door M’s management. Bij het naar binnen gaan moesten we eerst binnen nog even wachten, hier liep opeens Marco van Basten langs. Hij kreeg van ons allen een applausje. Toen we eindelijk naar binnen mochten werden we de ArenA in gelaten via een backstage ingang en zagen we dus alles wat er zich achter podium afspeelde. Tour manager Chris Lamb stond vanuit de golden circle toe te kijken hoe alle Ticket de Luxe houders wanhopig de beste plek opzochten. Hans en ik vonden vrij snel dezelfde plek als in Berlijn en stonden hier prima. Toen onze vrienden binnen kwamen hielden we een plekje voor ze vrij, vonden we wel zo verdiend gezien ze de hele dag buiten in de regen gestaan hadden. Tony kwam direct bij ons staan, echter sprongen toen twee welbekende fans uit Frankrijk op ons om onze plek te claimen. De dames zijn zeer berucht onder de Madonna fans en bij de HC promo tour in Parijs moest de politie er zelfs bijkomen toen ze de gehele queue waren voorgedrongen en toen iemand er iets van zei het moest bekopen met uitgemaakt te worden voor ‘vuile flikker’. Toen deze jongen hier zo kwaad om werd en een blikje cola over haar heen dumpte, kwam de politie erbij. Deze twee dames zijn NIET geliefd onder vele Madonna fans. Natuurlijk moesten ze precies bij ons gaan staan.
Toen wij melden dat hier al andere mensen stonden gaven ze aan hier niets mee te maken te hebben en duwden mij opzij om mijn plek te kunnen claimen. Toen ik dit niet toeliet begon een van de dames hysterisch te schreeuwen en te duwen. Vervolgens gaf ik haar een flinke duw, waarna ze gewoon weer terug sprong. Security werd erbij gehaald die het tafereel al in de gaten hadden. Toen Hans er ook iets van zei werd hij direct uitgemaakt voor ‘fucking faggot’, ik vertelde security dat ze 
echt iets moesten gaan doen want dit ging helemaal fout. Ondertussen werd ik ontzettend platgedrukt tegen het hek aan en was bang dat mijn ribben het gingen begeven. Mensen naast mij gaven aan vol te houden, iedereen was aan het schreeuwen tegen de Franse dames dat ze op moesten houden en moesten opzouten. Dit resulteerde alleen er maar in dat ze nog harder gingen schreeuwen en nog agressiever werden. Ik besloot het voor gezien te houden en verliet mijn plek vooraan bij mijn vrienden om van het agressieve gedrag af te zijn. Simon volgde mij naar de ruimte in de golden circle. Ik wist voor een feit dat als ik was blijven staan, het een flinke knokpartij geworden was.
Opeens zagen we dat de security de twee dames meenamen van de plek en moesten ze dus de plek verlaten. Toen wij dit zagen begonnen we te applaudisseren (trouwens iedereen vooraan) en te joelen naar ze, om vervolgens te worden bedreigd door beide dames dat ze ons wel zouden pakken als we in Parijs waren (kom maar op zou ik zeggen!). Ze moesten een ander plekje gaan zoeken, het was hun goed recht. Iedereen wenkte mij dat ik terug moest komen op mijn oude plekje maar koos ervoor om met Simon er een relaxte show van te maken. We hebben flink wat rondgelopen en flyers voor de Afterparty uitgedeeld. Ook vond ik eindelijk het Sticky & Sweet Tour vest (de zwarte) in maatje small. Toen Robyn haar set speelde vonden Simon en ik een prachtige plek aan rechterkant op tweede rij met super zicht op catwalk en voorkant podium.
Ook hier begon Madonna laat, iets voor half 10 begon de show eindelijk. Vanaf het begin was het overduidelijk dat dit de beste show tot nu toe ging worden. Madonna barste van de energie, zag er geweldig uit, was goed bij stem en was in een vreselijk goede en gezellige bui. Madonna sprak veel met het publiek, maakte grapjes en deed haar beste er een geweldige show van te maken. Het Nederlandse publiek waardeerde dit zeer en zat ook niet meer stil vanaf La Isla Bonita, de ArenA was een groot feest. Ook hebben we inderdaad geen lege stoelen kunnen spotten. Bij de ‘request’ sectie vlak voor Hung Up vroeg ze welk nummer we haar wilde horen zingen. Madonna kwam er niet uit en gaf aan dat we ook alleen maar met zijn allen konden klappen. Vervolgens vroeg ze of we Happy Birthday voor haar wilden zingen.
Dat wilde Nederland wel, maar deed dit alleen in het Nederlands, Madonna begreep niets van ‘in de gloria’ en keek dan ook verbaasd om zich heen. Ze vertelde dat het super klonk. Ook gaf ze aan dat Amsterdam het beste publiek tot nu toe was en dat ze ons wel mee kon nemen i.p.v. haar back up zangeressen. Als M wilde dat het publiek mee zong dan deden ze dat ook en goed, het was zelfs zo luid dat Madonna ons niet eens hoefde te vertellen WAT we moesten zingen.
Tijdens Like a Prayer en vooral bij Give it 2 Me stond de ArenA op haar kop, het leek alsof de bühne een kolkende massa was van springende en dansende mensen, geweldig om te zien! Give it 2 Me is 
natuurlijk een enorme hit geweest in Nederland (6 weken op nummer 1) en dat was te zien. Iedereen zong mee, iedereen deed mee, het was helemaal geweldig! Iedereen stond echt flink bij te komen na afloop van de show, Madonna was echt zo ontzettend goed geweest, zonder twijfel de beste show tot nu toe. Volgens mij vond Madonna dit zelf ook wel, ik persoonlijk heb haar weinig zo vrolijk en zo gezellig meegemaakt als in Amsterdam.
Na de show zochten we onze weg naar de uitgang om z.s.m. bij de parkeergarage te komen om ons om te kleden voor de Afterparty in de HMH. Bij de auto aangekomen, wisselde ik mijn broek en schoenen om en daarna maakten we snel onze weg naar de HMH. Bij binnenkomst mochten we eerst de camera niet meenemen, na aangegeven te hebben dat we bekend waren bij FAME en toestemming hadden, werd dit eerst nagezocht en na goedkeuring van FAME mocht de camera mee naar binnen. De dansvloer was al flink in gebruik. De set die DJ Ben Liebrand draaide was helemaal te gek, deze leek met ieder nummer beter te worden, zo werden we getrakteerd op een waanzinnige mix van Vogue met een heel bekend house nummer. Het was oprecht een van de beste DJ sets die ik ooit gehoord heb en ben flink uit mijn dak gegaan. De dansvloer werd voller en voller en iedereen ging helemaal uit zijn dak, het was echt te gek. Helaas moesten we na de set van Ben Liebrand vertrekken i.v.m. werk verplichtingen vroeg de volgende dag. Het was absoluut een geweldige afsluiter van een geweldige show!
Dusseldorf, 4 september 2008
Op de dag van de show zelf vertrokken we wederom met de auto naar Duitsland toe. Gezien Dusseldorf een stuk dichterbij lag dan Berlijn, dachten we dat dit een makkie ging worden….Nou dat hadden we dus helemaal verkeerd! Na wederom omgereden te zijn en eindelijk in Dusseldorf aangekomen te zijn, volgden we de uitgeprinte routebeschrijving om de Krefelderstrasse te vinden.
Deze vonden we na wat heen en weer rijden en parkeerden de auto, we zochten echter nummer 1 maar de straat liep maar tot nummer 9. We snapten er niets van en vroegen omstanders hier naar, niemand kon ons helpen, tot we werden verwezen naar een beddenzaak dat dus nummer 1 bleek te zijn, hier klopte iets niet. De dame in de beddenzaak bekeek onze hotel reservering en zag gelijk wat er nu aan de hand was. Wij bleken een hotel te hebben in Dusseldorf Neuss niet in Dusseldorf zelf en Neuss was het volgende dorpje. Diep zuchtend stapten we dan weer in de auto en volgden de borden ‘Neuss’. Dit plaatsje lag iets verder op en deed het meest denken aan een vergeten dorpje.
In Neuss zelf konden we natuurlijk al helemaal niet de Krefelderstrasse vinden. We stopten bij een kaart van het dorpje en zag dat het vlak naast het station moest liggen. Na een paar keer spookrijden reden we dan plots recht tegen het hotel Grand Mirage aan. Auto moest in de parkeergarage dat met een lift werkte. Na incheck konden we dan eindelijk onze spullen dumpen in de hotelkamer. Onze hotelkamer zat aan de straatkant waar ze nu natuurlijk heel toevallig bezig waren met de hele straat om te leggen, een lawaai van hier tot Tokyo! Na navraag bij de receptie hoe we bij de LTU arena konden komen, bleek dat we daar een uur reizen vandaan zaten, lekker dan! Met een trein was niet te doen, een taxi mochten we doen op kosten van het reisbureau, maar besloten voor het gemak om met de eigen auto die kant op te gaan.
Gelukkig werkte het weer mee en scheen het zonnetje fel. We stopten eerst in het centrum van Dusseldorf, wat we natuurlijk eerst ook weer niet konden vinden, hier aten we in het centrum wat pasta. Hans bestelde iets van het menu wat hem niets zei, in plaats van dit na te vragen dacht hij dat het wel goed zou komen. Nou niet dus, hij bleek spaghetti met garnalen besteld te hebben en laat hij dat nou juist niet lusten, volgende keer toch even navragen! Gezien ik vegetariër ben is voor mij een maaltijd uitzoeken een stuk makkelijker. Ik at een lekkere penne pasta met gegrilde groenten en het was heerlijk. Bij het uitrijden van de parkeergarage pakte Hans de verkeerde uitrij baan en was wederom aan het spookrijden, het liep allemaal lekker vandaag.
Aangekomen bij de LTU arena hebben we de auto geparkeerd en zijn we onze Hot Tickets gaan ophalen, en daar was weer de lederen portefeuille. De queue was minder groot als twee jaar terug, maar op dezelfde wijze opgesteld dit terwijl het twee jaar terug helemaal fout liep en diverse mensen platgedrukt werden toen de hekken open gingen. Wij moesten in een andere queue plaatsnemen ivm onze Hot Tickets. Toen we door de poortjes heen mochten, moesten we eerst buiten nog even wachten voordat we daadwerkelijk de arena in mochten. Wederom waren we de eersten in de arena maar hadden deze show echt geen zin om uren in de verdrukking te staan en kozen er daarom voor om helemaal nergens te gaan staan maar rond te lopen.
De golden circle werd helemaal volgestampt, een halfuur nadat de poortjes open gingen voor het reguliere publiek werden de hekken pas gesloten. Het resultaat was echt een vreselijk drukke en volle golden circle waardoor er weinig loopruimte overbleef. Vlak voordat de show begon besloten we aan linkerkant podium plaats te nemen omdat het verder gewoon vol stond.
Guy Oseary sprak nog even met ons voordat de show begon. Natuurlijk had ik de enorme mazzel dat ik naast een vader stond die zijn dochtertje (een jaar of 4) mee had genomen en haar op het hek zette zodat ze wat kon zien. Het resultaat dat mijn en de andere omstanders’ 
uitzicht helemaal geblokkeerd werd. Security zag dit ook en vertelde de man dat zijn dochter niet op het hek mocht zitten ook i.v.m. gevaar van de camerapaal die vlak over haar heen ging. De vader dacht dat ik had geklaagd (wat niet zo was), draaide zich om naar mij en vertelde me dat ik toch wel over het hek heen hangen kon? Eh….nee, ook ik ben vrij klein. Dus vertelde ik hem dat hij misschien beter zitplaatsen had kunnen kopen dan had zijn dochtertje het allemaal veel beter kunnen zien, meneer antwoordde met het feit dat hij niet wilde zitten maar wilde staan, ja ben je hier nou voor je dochtertje of voor jezelf? Maar meneer mocht van security uiteindelijk zijn kroost toch op het hek neerzetten, dus was de show eigenlijk al verpest voordat deze begonnen was.
Ik deed mijn best om alles zo goed mogelijk te zien, maar nadat dat nageslacht al een keer of dertig tegen mijn benen aangeschopt had, was ik er helemaal klaar mee. Madonna deed haar best, maar ze was overduidelijk minder gezellig als in Amsterdam. Bij de request sectie riep iemand om ‘True Blue’ dat ze beantwoorde met ‘True Blue? Eeewww……no let’s sing something that has some balls’ en zong voor het eerst een a-cappella versie van Like a Virgin. De show was OK, maar mijn minst favoriete tot nu toe. Dit was dus al de tweede keer dat ik de concert ervaring in Dusseldorf niet als plezierig ervaren had, volgende keer sla ik Dusseldorf dus ook hoogstwaarschijnlijk over.
Na de show hebben we een halfuur in de auto gewacht met rijden want al het verkeer stond vast. Toen we eindelijk een poging deden stonden we alsnog muurvast, het duurde ongeveer nog een halfuur voordat we op de weg zaten en echt bewegen konden. Vrij snel waren we terug in Neuss en na het bekijken van onze foto’s zijn we in slaap gevallen, en ja de werkzaamheden aan de straat naast onze kamer? Die gingen lekker gewoon de hele nacht door………
Dusseldorf, 5 september 2008
Wel lekker geslapen en vroeg aan het ontbijt want eigenlijk wilden we weer z.s.m. vertrekken uit Neuss. Op de terugweg ging het bijna weer mis omdat we iets te enthousiast de snelweg op gingen, maar gelukkig was daar al snel een bordje dat Nijmegen aangaf, vanaf dat punt ging het prima.
Frankfurt, 8 september 2008
Er eigenlijk al een beetje doorheen te zitten stond ik niet echt te springen om weer op stap te gaan en weer de shows te gaan zien. Eigenlijk had ik de show na vier keer al echt gezien en had ik niet echt de ‘drive’ om deze nog eens vier keer te gaan zien. Op de een of andere manier mist de tour iets wat voorgaande tours wel hadden, alleen weet ik niet precies wat. Het is een hele leuke show, maar verveelt snel, aldus mijn en veel van mijn vrienden hun mening. Toch stapten we dan zeer vroeg op de ICE trein naar Frankfurt.
Heenreis verliep heerlijk snel en zonder problemen. Aangekomen in Frankfurt bleek ons hotel direct naast het station te liggen, heerlijk! Geweldig hotel (Excelsior) dat gratis internet aanbood en zelfs de inhoud van de mini bar was gratis! Super hotel, absoluut aan te raden. Het verkennen van Frankfurt stond daarna op de agenda. Het was lekker weer (deze tour hebben we gelukkig het weer mee, twee jaar terug hadden we niets anders dan regen). We vonden een grote straat recht tegenover het station en dachten dat dit het centrum wel zou wezen, nou niet dus.
We zagen niets anders dan sex shops en sex cinema’s, en heel veel Duitsers die allemaal (echt allemaal) met een ijsje in hun handen liepen.
Toen we wat navraag deden en een map van de stad kregen wisten we al snel het echte centrum te vinden. Hier zijn we lekker gaan relaxen bij Starbucks genietend van thee en een vreselijk lekker stuk carrot cake (beste die ik ooit gegeten heb). We waren dood en doodmoe van het reizen van de afgelopen dagen en dat begon ons een beetje op te breken. Als twee zombies zaten we in Starbucks herinneringen op te halen. We besloten hierna even een tukje te doen in het hotel om vervolgens te gaan dineren.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een halfuurtje slapen gingen we eten bij een restaurant dat erg aan een Hard Rock Café deed denken. Mijn eten bestond uit spinazierollen met patat en het was heerlijk! Hierna zijn we terug gegaan naar het hotel, TV gekeken en lekker gaan slapen.
Frankfurt, 9 september 2008
Het was geweldig weer, erg warm en geen wolkje aan de lucht. Het centrum weer even in gelopen, even bij Starbucks gezeten (ja ik moest die carrot cake nog een keer proeven) en later op een terrasje bij het station mensen wezen kijken. Later in de middag zijn we in de ‘sex’ straat bij een Italiaan gaan eten op een terrasje. We zagen al veel mensen met Madonna shirts lopen, verders erg veel zakenlui. Het eten was erg goedkoop (Duitsland is in ieder geval goed te doen qua dineren, zeer goedkoop) en ontzettend lekker (ovenschotel van spaghetti met groenten).
We besloten de taxi te nemen naar de Commerzbank arena omdat we het tram systeem niet snapten. Hier aangekomen zagen we maar een handjevol mensen bij de hekken zitten en dit waren vrijwel alleen maar Hot Ticket houders, waar was de normale queue dan? We kwamen er ook niet achter. Nadat we onze Hot Tickets hadden opgehaald (en ja weer een lederen portefeuille) zijn we gaan wachten tot we naar binnen mochten. We werden al door de poortjes gelaten om 17.00 om vervolgens achter de poortjes een halfuur te wachten en toen een hele lange weg af te leggen lopend (wie rende werd verwijderd) naar de arena.
Bij de arena moesten we weer wachten en iedereen raakte behoorlijk opgefokt. Ik niet. Ik ben lekker op een stoeltje gaan zitten en heb nog even gebruik gemaakt van het toilet. Ik had het zo vreselijk gehad met het kuddegedrag van iedereen (oh hij duwt, dan moet ik ook duwen, oh als ik niet duw dan sta ik niet vooraan), was er echt helemaal klaar mee. Toen de hekken open gingen begon het gedrang weer en hield ik me dan ook afzijdig van de kudde. Ik was een van de laatsten die naar binnen 
ging. In de arena werden we net zoals in Amsterdam via ‘backstage’ in de arena gelaten en konden we alles zien bij achterkant podium. We vonden wederom hetzelfde mooie plekje als in Berlijn maar het was zo vreselijk heet in de arena dat ik nu al besloot hier niet te blijven. De arena had dan wel een open dak maar een soort zeil afdekking en gezien de zon de hele dag hierop gestaan had, had je een soort van kas effect. Hans en ik lieten een jongetje van een jaar of 10 vooraan staan met zijn vader (en die kon zelf over het hek kijken, hoefde er dus niet op te zitten) en zijn weer lekker gaan rondlopen.
We troffen wederom dansers aan waaronder AntBoogie en Norm waarmee ik mee op de foto gegaan ben. Norm kende ons nog van de Confessions Tour. Jason zagen we ook weer (kennen we al sinds de Re-Invention Tour) en die poseerde ook nog even voor een foto. Ook weer leuk gesproken met Guy Oseary. Hier was alles beter geregeld dan in Dusseldorf en bleef de golden circle net zo vol als bij voorgaande shows. De arena was ook kleiner dan de stadions die ik tot nu toe bezocht had. Omdat het stadion naast het vliegveld lag zag je continue vliegtuigen zeer vlakbij langs vliegen, erg leuk.
Robyn begon wederom aan haar set die me nu echt verveelde (is ook niet haar fout, gewoon niet mijn ding) en ondertussen hadden we een mooi plekje aan de rechterkant veroverd. Vlak voor Madonna begon werd de golden circle opeens vele malen drukker. Een meisje dat vlak naast mij stond vond het nodig haar maaginhoud te legen over de hekken, waar de security haar zeer dankbaar voor was (NOT). Wij waren erg gesteld op de geur die het braaksel verspreide, ik had ineens geen trek meer in mijn kaasbroodje. Madonna begon erg laat, het publiek werd zeer ongeduldig en begon een fluitfestijn. Om 21.30 vond Madame het tijd om eindelijk ons een blik te gunnen in haar Candy Shop. Madonna zag er weer sprankelend uit. Haar gesprekjes met het publiek beperkten zich vooral tot ‘sprechen sie Deutsch?’ duh Madonna je bent in Frankfurt, wat denk je zelf? Waarschijnlijk had ze geen idee wat ze zei, of was het hetzelfde effect met ‘Iek ben droevik’ in Sorry? Bij de request sectie kregen we weer Express Yourself want ‘she didn’t feel like virgins tonight’.
Ze vergat hier en daar wat tekst en er waren weer wat technische probleempjes met het geluid, maar ze deed weer haar best en de show was zeker beter dan in Dusseldorf. Het publiek echter was een ander verhaal. Achter ons stonden drie Duitsers (een man en twee vrouwen) die zo dronken waren dat ze een stuk of vijf keer op de grond vielen, ook dachten ze dat het een prettig gezicht was dat ze tegen elkaar op stonden te rijden…..Vlak naast hun stond een man van ongeveer 50 jaar oud en deze viel spontaan flauw, zo’n 4 security man waren nodig om de man uit het publiek te halen. Voor mij stond een man die waarschijnlijk in geen weken zijn gebit had gepoetst want iedere keer als hij meezong kreeg ik me toch een walm van verrotte vis in mijn neus. Gelukkig kende hij de nieuwe nummers niet, maar ik hield mijn adem in (letterlijk) bij de bekendere nummers. Zijn wijze van applaus was door na ieder nummer zijn rechterarm te heffen en te roepen: ‘Hey!’ Een stelletje aparte figuren daar in Frankfurt.
Genoeg geklaag. We zijn tijdens Ray of Light alvast naar achteren gelopen omdat we de drukte in het verkeer dit keer voor wilden zijn. Zoveel misten we toch niet aan Hung Up en Give it 2 Me. Buiten direct in de taxi gestapt en lekker snel weer thuis. Spulletjes pakken en ons opmaken voor de reis morgen naar het oude vertrouwde Londen!
Londen, 10 september 2008
Na de welbekende kranten check stapten we in de ICE naar Brussel. Reis verliep voorspoedig totdat we in Aachen aankwamen. De trein bleef hier lang stil staan en ging met vertraging rijden. Er bleek een technisch mankement te zijn en ook waren er onderweg heel veel spoorwerkzaamheden waardoor we vele stops hadden. In plaats van 11.00 zouden we pas om 11.30 arriveren op Brussel, wat inhield dat we moesten rennen om onze connectie van de Eurostar naar Londen te halen. Reis begon dus al goed.
Op Brussel verliep alles gelukkig goed en ook in de Eurostar ging alles prima, met twee uur stonden we op St. Pancras in Londen. Hier een taxi gepakt naar ons hotel dat in Bayswater zat. We konden pas in checken om 15.00 dus zijn gaan lopen naar Queensway en hebben genoten van een heerlijk broodje van Subway (oh zo lekker), daarna lopend naar Notting Hill Gate gegaan en gekeken of we nog iets interessants vonden in de tweedehands platenzaakjes, maar helaas niets.
Toen we naar onze hotelkamer konden bleken we op de vijfde verdieping te zitten en de lift deed het niet, dit was dus flink sjouwen met de bagage. De kamer was erg klein, erg warm en de TV had alleen sneeuwbeeld. We zijn gaan lopen naar Marble Arch en vervolgens Oxford Street in. Heerlijk gewinkeld en direct de marble vinyl versie van de Hard Candy LP gekocht (swirled hadden we al). Tony kwamen we nog tegen. Weer even bij Starbucks gestopt om de voeten even hun rust te gunnen. In de avond ontzettend lekker gegeten op Leicester Square bij Chiquito’s (Mexicaans). Nog even de grote billboards van Guy Ritchie’s RocknRolla aanschouwd en toen weer de hele trip terug gelopen. We wisten dat Guy zijn verjaardag ging vieren in The Punchbowl en Madonna zou vanzelfsprekend aanwezig zijn. We liepen in de buurt, maar kozen ervoor naar het hotel te gaan, te moe en ook hadden we geen zin om in de weg te staan bij een privé feestje.
Londen, 11 september 2008
Ik had genoeg van de kamer zonder lift, zonder tv en zonder airco en vroeg de receptie om een nieuwe kamer. Die kon ik krijgen op de tweede verdieping en dit was een 100% verbetering, waren hier dan ook erg blij mee. Ondertussen bereikte ons het bericht dat er brand was geweest in de Eurotunnel en er geen treinen reden, ik maakte me er nog niet echt zorgen over, ik zag het allemaal wel.
In de middag pakten we de bus naar Wembley Park, helemaal geen rekening houdend met het feit dat het spitsuur was en dat natuurlijk nog veel meer auto’s op weg waren naar Wembley, stonden we dus vast in een dikke file. De bus zat propvol en schoot geen centimeter op. Omdat ik in de verte al de boog zag van Wembley Stadium besloten we de bus te verlaten en de rest te voet af te leggen. Grootste fout van de dag. We liepen in een heus getto en werden vreemd aangekeken door alle bewoners daar, ik heb volgens mij in mijn hele leven nog nooit zo snel gelopen (en er nu flinke overbelaste spieren aan overgehouden). Ik scheet echt in mijn broek van angst, wat daar allemaal rondliep zie je eigenlijk normaal alleen op TV en daar lopen we in onze Sticky & Sweet gear……zo fout! Na een uur lopen kwamen we volledig dood aan bij Wembley Stadium. Mijn zin in de show was allang verdwenen en het liefst had ik het vliegtuig teruggepakt naar Nederland.
Hans moest zijn Hot Ticket nog ophalen en hierna zijn we in de rij gaan staan. Om 19.00 waren we eindelijk binnen! Golden circle was al redelijk vol. We vonden hier Sharon en Steve, zijn hierna nog gaan rondlopen. Madonna’s dansers troffen we weer en Guy Oseary stuurde een cameraman (maakte opnames voor aankomende Tour DVD) op ons af om onze tattoos te filmen, vervolgens moesten wij een release formulier invullen (ja we geven alle rechten op). Paul Oakenfold deed ondertussen flink zijn ding. Ook al vond ik dit duizend maal prettiger dan luisteren naar Robyn, het was vrijwel dezelfde set als twee jaar 
terug, best teleurstellend. Via linkerkant podium stond het nog vrijwel leeg in de golden circle dus met gemak vonden we een mooie plek vlak voor de catwalk. Madonna had om 20.30 moeten beginnen i.v.m. de zogeheten curfew die Wembley hanteert (dit houdt in dat mensen nog de kans hebben het openbaar vervoer te halen). Maar madame zou madame niet zijn als ze alsnog pas om 21.10 begint.
De show beleven van voor de catwalk was weer een hele andere ervaring en hoe leuk dit ook was, mijn vertrouwde plekje aan rechterkant podium beviel mij toch beter. Madonna was goed in vorm, ze zong een stuk van Beat Goes On helemaal verkeerd en ook Borderline moest het ontgelden.
Bij tweede couplet zong ze wederom het eerste couplet en ook nog eens fout, ze bracht het meezingende publiek helemaal in de war, maar hilarisch was het wel. Ze dankte dat het verdorie gelukkig niet geregend had. Bij de request sectie hadden veel mensen bordjes meegenomen met hierop ‘Gambler’. Dit was naar aanleiding van een oproep op het Madonnatribe forum. Madonna kreeg de boodschap mee maar gaf aan ‘I don’t remember the words to that one, I don’t even remember the words to my recent songs’ en ja dat was inderdaad zo. Wel jammer want wederom kregen we Express Yourself voorgeschoteld. Na Ray of Light verlieten wij Wembley Stadium al, we hadden een flauw vermoeden dat verkeer terug helemaal fout ging lopen en dat vermoeden bleek juist.
De bus terug reed niet meer en platgestampt worden in de metro zagen wij ook niet zitten. Voor 45 Engelse pond bracht een taxi ons terug naar ons hotel en waren dan om 23.15 al terug in het hotel. Dit bleek absoluut de juiste keuze te zijn geweest omdat we later vernamen dat 25000 man gestrand was bij Wembley, simpelweg omdat bussen en metro’s niet meer reden.
Londen, 12 september 2008
Eindelijk een vakantiedag zonder enige verplichting vandaag. Berichten betreffende de Eurotunnel waren nog steeds niet goed en we maakten ons inmiddels lichtelijk zorgen over de terugweg naar Amsterdam. In de middag zijn we lekker naar de bioscoop gegaan in Trocadero en hebben hier de film ‘Eden Lake’ gekeken, geweldig goede film! Tony nog gezien van wie ik mijn long wanted zeldzame Madonna items kreeg. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan Krispy Kream Donuts, want die zijn zo vreselijk lekker. In de avond hebben we heel gezellig gegeten bij Zizzi’s met Sharon, Mario, Paolo, Steve, James & Dan. Het was erg gezellig en we hebben goed gegeten.
Londen/Amsterdam, 13/14 september 2008
Na berichten dat de Eurostar weer reed maar met enorme vertragingen en maar 6 treinen per dag, hadden wij het vertrouwen er niet in dat we op zondag op tijd thuis zouden zijn en zagen maar een uitweg. Ik boekte telefonisch een bus via Eurolines terug naar Amsterdam en die vertrok diezelfde avond om 22.30. Ik had er vanzelfsprekend geen zin in maar om nou op zondag de gehele dag in onzekerheid te zitten of we überhaupt wel thuis kwamen kon ik al helemaal niet hebben. De rest van de dag weinig gedaan, we wilden eigenlijk gewoon graag naar huis.
In de avond aangekomen bij Victoria Coach Station informeerde ik naar mijn ticket die nog geprint moest worden. De dame achter de toonbank gaf aan dat ze die wel kon printen als ik ging inchecken om 21.30. Juist ja. Bij de incheck om 21.30 hielp een andere dame mij en die zei simpelweg ‘love, je had hier om 20.00 moeten zijn om je ticket op te halen, kantoor is nu gesloten’. Ja, toen had ik helemaal even gehad met alles. Ik vertelde mevrouw dat haar collega mij om 20.00 verteld had dat het ticket gewoon geprint kon worden bij mijn incheck en dat ik zeker niet van plan was weer huiswaarts te gaan. Voila, met twee minuten hadden we onze tickets.
Om 22.30 vertrokken we dan eindelijk met de bus richting Dover. Natuurlijk kwamen we in een grote file voor Dover waardoor we de boot misten. We moesten een uur wachten op de boot, dat uur werd twee uur. Inmiddels hield ik met moeite mijn ogen open. Op de boot dronken we wat en wachtten de bootreis af. Nu bleek dat de boot zelf ook langzamer moest varen om een of andere reden en deed er dus ook langer over dan normaal. Toen we Calais bereikten en we weer in de bus plaats mochten nemen, viel ik als een blok in slaap. Natuurlijk was ik af en toe wel wakker, maar in de meest vreemde foetus houding heb ik dan toch nog geslapen in de bus. Ik werd pas echt wakker om 09.30 de volgende dag toen we ergens bij Eindhoven waren. Ook al was er al enorme vertraging, de chauffeur vond het nodig af en toe stops in te lassen van een halfuur.
Met drie uur vertraging arriveerden we om 12.30 in Amsterdam, helemaal gebroken. Mijn moeder haalde me daar op en bij thuiskomst heb ik eerst een uur staan douchen en ben toen samen met mijn hondjes als een blok in slaap gevallen. Wat een gedoe, wat een gezeur, hoe vermoeiend. Londen was het allemaal zo niet waard geweest.
Amsterdam / Parijs 19 september 2008
Na een klein weekje een ‘beetje’ te zijn bijgekomen van de tour (nee ik was niet vrij, moest gewoon weer aan het werk) had ik eigenlijk wel weer zin om de show te zien. Vroeg in de ochtend stonden we dan op het centraal station in Amsterdam (Hans, Simon en ik) we hadden de Thalys van iets voor half 7 richting Parijs. Op Schiphol stapten Amon en zijn vriendin Willemijn in, vervolgens in Den Haag was daar Caroline. De reis verliep dus lekker snel als je zo gezellig met zijn allen zit te praten.
Het hotel lag vlakbij Gare du Nord, echter konden we pas om 15.00 in checken dus besloten we om ons om te kleden (geweldig mooi weer) en lekker de stad in te gaan. Amon en Willemijn gingen met zijn tweetjes op pad en Caroline, Simon, Hans en ik gingen te voet richting Lucky Records. Het was even goed kijken hoe we moesten lopen, maar dit ging absoluut goed. Aangekomen bij Lucky Records was het (zoals altijd tijdens een tour) erg druk.
We kochten de nieuwe Spotlight (fanzine) dat vol met Sticky & Sweet foto’s stond en ik kocht ook nog de Gambler 7” uit Portugal die een ietwat afwijkende hoes had.
Na Lucky Records liepen we naar Chatelet waar we bij Forum des Halles op zoek gingen naar Fnac. Caroline moest hier haar tickets voor de shows in Parijs ophalen. Erg blij was ik dat ik bij deze Fnac het Amerikaanse 2×12” vinyl van Give it 2 Me vond (alleen uitgebracht in Amerika) en de Amerikaanse versie van de 12” picture disc van Give it 2 Me. Hans en ik kochten beide exemplaren en voor Amon nam ik het 2×12” vinyl mee. Hierna hebben we lekker wat gedronken op een terrasje en hebben nog een bezoek gebracht aan de Notre Dame (voor het eerst dat ik echt iets toeristisch deed). Terug gearriveerd bij het hotel na heel veel gelopen te hebben, zijn we een restaurantje gaan zoeken om met zijn allen (dus ook met Amon en Willemijn) te gaan dineren. Dit bleek niet zo eenvoudig, want vrijwel alles was dicht of je kon alleen sandwiches krijgen.
Gelukkig vonden we een Italiaan waarbij we allemaal onze keus konden maken. Mijn penne met 4 kazen was niets bijzonders en stelde weinig voor. Echt tevreden waren we allemaal niet met het eten, maar goed de maag was weer gevuld. Hierna ging iedereen retour naar de hotel kamer, Simon en ik hebben de buurt nog iets verkend en zijn daarna ook in de hotelkamer als een blok in slaap gevallen.
Parijs, 20 september 2008
Na een lekker uitgebreid ontbijtje zijn we weer te voet gegaan naar de volgende toeristische locatie, namelijk het Sacre Coeur. Een enorme klim, maar wel een uitzicht waar je ‘U’ tegen zegt. Lekker hier nog even een crêpe Nutella gehaald en duiven en musjes gefotografeerd. Verder op zag je de Eiffeltoren, echter vind ik niets zo saai als de Eiffeltoren (er zijn veel mooiere toeristische dingetjes) dus had ik hier geen behoefte aan. Hierna liepen we terug en kwamen we de eerste grote poster tegen die Filth and Wisdom (Madonna’s regiedebuut) promootte in Parijs. In Parijs draaide de film al in de bios. Na wederom een flink stuk gelopen te hebben kwamen we uit bij Madeleine, vlakbij Hotel de Crillon waar Madonna overnachtte.
Na een stokbroodje met kaas zijn we even gaan kijken bij het hotel. De auto stond al aan de zijkant en even later zagen we dan M’s vaste chauffeur ook rond lopen. Het was ontzettend warm dus alle mensen stonden flink te verbranden in de zon. Na een uur wachten kwam madame eindelijk naar buiten. Op verzoek was haar auto vlak bij de ingang geparkeerd, zodat ze niet ‘lang’ hoefde te lopen naar de auto. Ze droeg een petje en een zonnebril en keek strak naar beneden, met een paar seconden zat ze in de auto en Guy Oseary nam ook plaats. Het moment was zo snel gegaan dat een foto mislukt was, wat een aanfluiting. Bij voorgaande tournees was het hotel verlaten van Madonna ook niet spectaculair geweest, maar trakteerde ze de aanwezigen op zijn minst nog op een glimlach. Dit was gewoon zo vreselijk zonde van onze tijd dat we besloten morgen niet weer naar het hotel te gaan.
Hierna liepen we het lange stuk terug naar ons hotel bij Gare du Nord. Gegeten bij een tentje aan de overkant van de straat, vegetarische couscous en patat. Met de trein zijn we toen naar Stade de France gegaan (een reis van 3 minuten). Bij het stadion was het al flink druk (we waren ook vrij laat en voorprogramma was al druk bezig). Bij binnenkomst stadion hebben we nog wat rondgelopen en een plekje aan de rechterkant gezocht. Bob Sinclar ging wel, beter dan verwacht in ieder geval. Het stadion was zeer groot (vergelijkbaar met stadion in Berlijn) en goed gevuld. De golden circle was enorm groot en nam meer dan de helft van het veld in beslag. We hebben heel veel teleurgestelde mensen gezien die een Hot Ticket hadden.
Blijkbaar waren deze allemaal in de veronderstelling dat ze een apart vak hadden, want ze waren flink kwaad dat ze alsnog achteraan stonden (wist klaarblijkelijk niet af van de early access). Iemand was zelfs zo ontdaan dat hij zijn laminate naar de security smeet met de melding ‘keep it!’
Madonna begon om 21.30 en had er weer zin in! Echt veel ging er niet mis vanavond, ze was blij met het publiek en de enthousiasme en vertelde dat ook. Bij de request sectie kregen we weer Express Yourself. We zijn tijdens de show flink uit onze dak gegaan, onze plaatsen waren niet super, dus dan moet je er toch wat van maken. Uitgeput verlieten we dan het stadion in de enorme mensenmassa. Bij het trein station aangekomen besloten we om eerst een trein te pakken een halte verder, zodat we tenminste konden zitten. Het was zeer koud en gepaard met een onofficiële poster en promo billboards van Filth and Wisdom, kwamen we dan toch rustig aan bij Gare du Nord. Wederom als een blok in slaap gevallen.
Parijs, 21 september 2008
Martijn was gisteren aangekomen en had op straat nog een kaartje kunnen kopen voor de show van gisteravond. Simon, Martijn en ik gingen weer lekker op pad richting Lucky Records. Nog even wat thee gedronken bij Starbucks en zijn toen naar de bioscoop gelopen in Forum des Halles (Caroline en Hans maakten vandaag een boottochtje). Aangekomen bij de bioscoop bleek Filth and Wisdom inderdaad te draaien in originele Engelse taal met Franse ondertiteling.
De film was begonnen om 13.00 en het was nu 13.10, maar rekening houdende met reclames en trailers konden we het nog halen. We kochten een ticket (9 euro per stuk!) en renden naar zaal 3. Bij binnenkomst begon de film net, het was vreselijk donker dus op de tast zijn we gaan zitten. We dachten dat de film maar een halfuurtje duurde, maar hij duurde bijna anderhalf uur! Het was even moeilijk het verhaal te begrijpen en te wennen aan de drukte, maar naarmate de film vorderde zat je helemaal in het verhaal. Er zaten veel typische Madonna elementen in, zo heette een blinde dichter Christopher Flynn (vernoemd naar M’s eerste balletleraar), hoorden we Secret Garden en Erotica en deed zelfs Angela (M’s vroegere manager) mee in een bijrolletje!
De film beviel prima en vonden Madonna’s debuut als regisseuse dan ook geslaagd! Na de film weer terug naar het hotel, omkleden voor de show en weer gegeten bij hetzelfde tentje als gisteren. Echter
ontdekte ik nu draadjesvlees in mijn ‘vegetarische’ couscous. Volgens de ober was het omdat er met runderbouillon gewerkt werd, ja hallo?! Dan was het toch niet vegetarisch meer?! Simon weigerde dan ook te betalen voor de couscous die ook niet werd opgegeten, gelukkig snapte de ober het na uitleg.
Onderweg naar stadion, stapten we bij een andere halte eruit waardoor we nog een stukje moesten lopen naar het stadion. We waren dit keer erg vroeg binnen en hebben Guy Oseary weer gesproken, waarna we ook met hem op de foto zijn gegaan. We hadden een mooie plek aan rechterkant podium en na Bob Sinclar begon Madonna weer om 21.30, echter onze plek bleek niet zo mooi als verwacht. Het openingsfilmpje denderde door onze oren heen, het geluid stond zo vreselijk hard dat iedereen om ons heen de vingers in de oren hield. Het leek alsof de boxen ieder moment opgeblazen konden worden, zo hard heb ik het geluid niet eerder gehoord.
We hebben het op deze plek volgehouden tot na ‘Music’ en zijn toen naar achteren gelopen (Hans was al eerder vertrokken). De rest van de show volgden we van voor de catwalk achterin de golden circle. Omdat het de laatste show was zijn we flink wezen dansen, springen en mee zingen! Madonna gaf wederom een hele goede show en er was weinig op aan te merken. Na de show hebben we Tony nog even gesproken en zijn na het eten van een patatje richting trein gegaan. Onderweg kocht ik nog een mooi onofficieel tour shirt (de officiële vond ik niet mooi) en nog een onofficiële American Life poster. Simon had nog NRJ promo posters geregeld. Het wachten op de trein duurde langer dan gisteren, maar ook nu waren we snel weer terug op Gare du Nord
Nog wat gedronken en de zeer pijnlijke voeten hun rust gegund.
Parijs / Amsterdam 22 september 2008
Met de Thalys weer terug naar Amsterdam (Amon en Willemijn waren een dag eerder al vertrokken). Precies 1 maand geleden was onze tour begonnen met het vliegen naar Cardiff en exact 1 maand later zaten we dan weer in de trein op terugreis naar Amsterdam. In Rotterdam stapte de cameraploeg van ‘Man Bijt Hond’ op om ons te filmen voor een item in hun programma. Ook filmden ze nog bij mij thuis, en toen was het hele avontuur over.
Conclusie
Sticky & Sweet was niet mijn favoriete tour van Madonna, van alle tournees die ik gezien heb vind ik dit de minste. De show was leuk, maar had minder inhoud als voorgaande shows, waardoor de show mij al snel verveelde. De beste ervaring van de hele tour heb ik beleefd in Berlijn, alles verliep daar gewoon goed. De reis, het hotel, de mensen, het eten, de omgeving en heel belangrijk = de show zelf! We stonden helemaal vooraan tegen het podium aan maar hebben de hele tijd rustig zitten op de grond kunnen wachten tot de show begon, geen geduw, geen gedrang, gewoon lekker rustig. De show zelf verliep ook super, heel dichtbij Madonna en heel veel contact. De show in Amsterdam was de beste qua performance, ze was hier op haar vrolijkst en het meest gezellig.
De minste shows vond ik Dusseldorf en Frankfurt, gewoon M op de automatische piloot en weinig bijzonders. Londen was dan de grootste ramp betreffende het vervoer terug naar Nederland i.v.m. de brand in de Eurotunnel met een 13 uur durende busreis als gevolg. Het was absoluut een tour met obstakels, veel hoogte- en dieptepunten. In tegenstelling tot bij de Confessions Tour hadden we dit keer echter wel prachtig weer, het was overal warm en overal scheen de zon! Echter de hype rondom Madonna was niet meer wat het geweest was, wat heel veel mensen alsnog er niet van weerhield om paniekerig te duwen en te schreeuwen tijdens het staan in de queue of in de arena zelf.
Het was genieten om Madonna weer te zien optreden, zeker met echt vernieuwende songs zoals de nieuwe versie van Like a Prayer en het prachtige You Must Love Me. Ook heeft ze nog nooit zoveel bewogen en gedanst als tijdens deze tour, petje af daarvoor!
Ik heb een leuke tijd gehad met al mijn vrienden en ook met Guy Oseary die we bij 7 shows gesproken hebben. Met AntBoogie heb ik ook leuk gesproken en gemaild en heb het zeker naar mijn zin gehad. Nu even een flinke pauze en dan met drie jaar (ongeveer) weer een nieuwe show, en dan a.u.b. zonder Ray of Light en met veel minder gitaar!
Maar zonder dollen, het is geweldig om fan te zijn van een artiest die op 50 jarige leeftijd nog zulke energieke shows geeft en vaak op tournee gaat, en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor. Ik vind alleen wel dat je kritiek MAG uiten en je niet klakkeloos alles automatisch goed moet vinden wat Madonna doet, nobody’s perfect…..not even Madonna! Toch moet ik toegeven dat ik Madonna, de tour en mijn vrienden nu toch wel erg begin te missen…….
Kimberly
