KEULEN – BERLIJN – ANTWERPEN – MANNHEIM (skipped) – LONDEN – AMSTERDAM – PARIJS – GLASGOW
Na alle hectiek rondom de release van Rebel Heart en het feit dat Guy Oseary op tour was met U2 in 2015, waren mijn verwachtingen dat Madonna haar rust zou nemen en op tournee zou gaan in 2016. Ik had het helemaal mis en er werd wel degelijk een ‘Rebel Heart Tour’ aangekondigd.
Op de dag dat de allereerste tourschema en persrelease naar buiten gebracht werden, spendeerden wij de dag in een koud Parijs om de opnames van Le Grand Journal bij te wonen. Toen was al vrij snel duidelijk welke shows we zouden plannen en welke we lieten schieten.
Ik bezoek Madonna’s live shows sinds de Drowned World Tour in 2001, als newbie deed ik er toen ‘maar’ vier. Die show vond ik echter zo ontzettend indrukwekkend dat ik mij toen voornam om bij haar eerstvolgende tour meer shows te boeken. Dat werden er toen 12 tijdens de Re-Invention Tour. Dat aantal heb ik eigenlijk sindsdien voor iedere tour aangehouden, 12-13 shows. Een mooi aantal, betaalbaar (zonder enorme schulden op te bouwen) en dit hield het nog leuk (voor mij).
In 2004 werd ik op allerlei fora bestempeld als ‘gek’, welke idioot doet er nou 12 shows van dezelfde artiest en dezelfde show? Hoe durfde ik in godsnaam de felbegeerde tickets weg te kopen, zodat andere fans naast het nest visten? Al met al, ik was een idioot en tot op de dag van vandaag moet ik nog steeds naar niet-fans verantwoorden waarom ik in vredesnaam meerdere shows van 1 artiest tijdens 1 tour ga zien. Ik vergelijk het altijd met een ‘leuke avond uit’, die wil je ook vaker beleven. Of een favoriete film die je meerdere malen gezien hebt.
Wat mij deze tournee ontzettend opvalt, is dat de 12 shows die iedereen voorheen zo veel vond, nu weinig is. Veel fans doen er dit keer een stuk meer dan ik. Laat ik voorop stellen dat niet iedereen dezelfde prioriteiten en/of financiële middelen heeft. Dit zegt niets over wat voor grote fan je dan wel niet bent van Madonna. Al doe je 1 show, al doe je er 35, dit is ieder voor zich en zegt verder niets. Madonna spreekt keer op keer tijdens haar shows over ‘we are all one’, ‘let’s bow to love’ en over ‘unity’. Laat mensen dan ook lekker in hun waarde, ongeacht hoeveel shows ze doen.
Betreffende het seizoen, dit was voor mij de eerste keer dat ik een Madonna tour ging meemaken in de herfst. Hans en ik hadden onszelf wel de regel opgelegd om deze tour niet te gaan queuen, mede door het seizoen (regen, wind). Dus als wij de show dan maar zouden zien vanuit achterkant zaal, so be it. Dit was onze eigen keus en stonden hier dan ook 100% achter.
MONTREAL
De verwachtingen waren enorm hooggespannen (niet zo gek als je ziet hoe briljant de MDNA Tour was), en als een Tony Villanueva (M’s dresser) aangeeft dat dit nu zijn favoriete show is terwijl dit voorheen de Drowned World Tour was, was ik al helemaal benieuwd. In mijn ogen is Madonna’s Drowned World Tour haar beste live show ooit; het meest theatrale dat ze ooit op een podium gebracht heeft. De sfeer die er tijdens die concerten hing was magisch, iedere seconde van die show was mijn persoonlijke Madonna live hoogtepunt.
Midden in de nacht werd ik wakker geappt door een vriend die in Montreal aanwezig was bij de primeur, de show ging beginnen. Computer aan en ik zat er helemaal klaar voor. De eerste foto’s riepen bij mij een Sticky & Sweet deja-vu op, dit kwam mede door haar kapsel, backdrop video’s en podium. Ik plaatste de updates en ging rond een uurtje of half zes in de ochtend weer richting bed.
De dagen die volgden keek ik meerdere filmpjes, kocht de kranten en probeerde een beeld van de show voor mezelf te schetsen. Wat ik online zag van de filmpjes, vond ik (en ik ben heel eerlijk) niet zo indrukwekkend en pakte mij niet direct in zoals de MDNA Tour had gedaan. Maar zoals met iedere live show, moet je het zelf gezien hebben om er echt een oordeel over te vellen.
KEULEN, 4 NOVEMBER 2015
Het was eindelijk tijd voor de première in Europa en ik was heel benieuwd hoe ik de show live ging ervaren. Samen met Hans en Dave gingen wij rond vijf uur in de ochtend met de auto van Hans naar Keulen toe. Dit is een rit die we eerder gemaakt hebben en verliep daardoor vlekkeloos. Hotel was snel gevonden, konden echter nog niet inchecken. Het was erg koud in Keulen en dat viel ons erg tegen.
Ons hotel lag vlak naast de Lanxess arena, wij moesten dan ook langs de queue bij de arena lopen om bij de tramhalte te kunnen komen (voor een centrum tripje). Wij namen vroeg in de ochtend een kijkje bij de queue, maar het was dermate koud dat we ervoor kozen om heel snel die tram in te springen richting centrum. Hier hebben we wat gegeten en gedronken maar vooral even op temperatuur gekomen. We spotten hier en daar wat promotie billboards en ook stond ze al in wat lokale kranten.
In de middag troffen we Fred en Alex in het station en hebben toen wat gedronken samen. De speculaties gingen al snel dat er wat dingetjes zouden veranderen aan de Europese ‘leg’ van de tour, we zouden het die avond gaan ervaren.
We waren al bij de arena voordat überhaupt de deuren open waren, dit was dus afzien gezien het nog steeds erg fris was. Eenmaal binnen gingen de winterjassen richting garderobe en vol enthousiasme liepen we de arena in. We zagen het podium nu in het echt en maakten voor het eerst de support act DJ Mary Mac mee. We waren het er unaniem over eens dat deze dame geen goede flow wist te vinden tussen de nummers en het daardoor moeilijk dansbaar was. Het was leuk om management, dansers en crew weer te zien en te spreken.
Madonna begon laat, sinds de MDNA Tour is dit een dingetje dus wij hadden er al rekening mee gehouden. Helaas zijn onze lijven wat ouder geworden en de voet- en rugpijn was er dus al voordat M überhaupt 1 woord gezongen had. Wij kozen ervoor de show van linksvoor mee te maken bij de main stage. Het eerste dat mij opviel was de kippenvel die mij ontbrak bij de openingsvideo. Madonna heeft fantastische openingen, de MDNA Tour was misschien wel het meest spectaculair en gaf je ook echt het idee even in een andere wereld te zijn, die visuals waren zo ontzettend echt.
Dat Madonna uit een kooi kwam, bracht me terug naar de opening van de Confessions Tour waarbij ze uit een discobal kwam. Ik kon mijn vinger er niet goed opleggen, maar ik ‘kwam’ er niet echt in. Bitch I’m Madonna had ik liever als album versie meegemaakt, in de stijl van de videoclip (en is een betere encore dan Holiday). Burning Up was vrijwel dezelfde versie als bij de Re-Invention Tour, inclusief dezelfde choreo. Alles wat op de catwalk gebeurde kregen wij weinig van mee, dat was jammer. De jaren 80 medley sloeg wat ons betreft de plank mis, Dress You Up en Into The Groove zijn enorm geliefde klassiekers maar ze waren zo ‘vervormd’ in gipsy stijl dat men nu niet wist of ze hierop nu konden dansen of niet.
Hoogtepunten voor mij waren: Deeper and Deeper (eindelijk de album versie), HeartBreakCity, Music en Candy Shop (wat een fantastische mix en choreo). Madonna was anders, de powerbitch van de MDNA Tour en voorgaande shows had plaats gemaakt voor een vrolijke vriendelijke dame, die haar ironische humor de gehele avond toonde. Dat was even wennen. Maar we hebben erg moeten lachen om de vele grapjes. De ‘fan’ die het podium op mocht bij Unapologetic Bitch, kreeg duidelijke instructies wat te doen en welke danspasjes te volgen.
Toen de show eindigde hadden we eigenlijk allemaal zoiets van ‘mmmm wat vinden we hier nu eigenlijk van?’ Het was absoluut geen MDNA, eigenlijk hadden we nu dezelfde reactie als na Sticky & Sweet. Waarschijnlijk moesten we de show gewoon nog een paar keer zien om hem echt te waarderen. We sliepen die nacht in ieder geval absoluut niet dankzij een kamergenoot die snurkte. Ik probeerde nog wat slaapuurtjes te pakken in de badkamer maar de kou van de vloer drong wel heel erg snel door in mijn lichaam. Dus ging ik met dekbed en al weer richting bed en heb maar Candy Crush gespeeld tot het licht werd buiten.
KEULEN, 5 NOVEMBER 2015
Hans en ik hadden misschien hooguit een uurtje slaap kunnen meepakken en dus waren wij gebroken. Na het ontbijt moesten we al vrij snel uitchecken dus wij dumpten onze spullen in de auto (wij zouden na de show terugrijden naar Amsterdam).
We liepen weer langs de queue richting tram en zagen dat er al weer een aantal mensen in de queue lagen in deze kou (respect, ik doe het jullie niet na). Omdat wij zo brak waren van het niet slapen, was de energie ver te zoeken vandaag. We hebben in het centrum wat gedronken, gegeten en wat sightseeing gedaan. Madonna sliep in een hotel naast de Dom, dus het was daar een drukte van jewelste.
Omdat mijn energie compleet weg was liep ik op een gegeven moment op wolkjes en wilde ik maar 1 ding = naar bed. In de avond hebben we heerlijk gegeten met Fred en Alex bij Vappiano’s, alleen beetje stomme actie om een net gekregen DVD van Fred achter te laten op een bankje daar (en daar pas achter komen als het te laat is). We gingen dit keer een stuk later naar binnen dan de eerste avond. De keus werd gemaakt om dit keer de show mee te maken vanaf de heart stage, zodat we ook alles konden zien wat er op de catwalk plaatsvond.
We hadden goed zicht op het podium en het viel ons op dat de vloer veel en veel leger was dan op de eerste avond. Zonder moeite kon je je dus ook verplaatsen op de vloer zonder daarbij echt mensen te hoeven ontwijken. Naar ons idee zat Madonna veel lekkerder in de show vanavond en dat maakte het voor ons ook leuker om naar te kijken. Tot onze grote verrassing na La Isla Bonita geen 80s medley maar kwam ze ineens op de heart stage omhoog en begon direct aan de akoestische set. Wij waren helemaal blij en genoten hier intens van. Groot was onze verbazing toen ze plots een deel van de klassieker Fever inzette (niet meer live gezongen sinds The Girlie Show). We waren door het dolle heen en onze ‘Madonna fever’ was toen weer helemaal terug, dit was echt een traktatie.
Rebel Heart is gewoon een instant classic en een heerlijke meezinger. We gingen tijdens Unapologetic Bitch weg omdat we de massadrukte op de autoweg voor wilden zijn. Unaniem waren we het er over eens, avond twee was ons stukken beter bevallen dan de openingsavond in Keulen. Madonna leek veel lekkerder in haar vel te zitten en dat werkte aanstekelijk.
We waren vrij snel op de weg en de rit naar Amsterdam verliep voorspoedig. Rond de klok van 2 a half 3 in de ochtend zette Hans mij af voor de deur, nadat we eerder Dave bij de RAI afgezet hadden. Ik liep vol enthousiasme naar boven en maakte Dirk wakker ‘ja, ik ben er al’. Vervolgens pak ik mijn spullen uit en merkte ik dat de telefoon ging, ik zag dat het Hans was en nam op. Het eerste wat ik hoorde is “ik rij net de auto in de prak”, natuurlijk ging ik ervan uit dat hij een grapje maakte gezien we het er nog over hadden gehad op de terugweg. Maar Hans is bloedserieus en overduidelijk in shock en in de war. Het schijnt letterlijk bij mij op de hoek te zijn gebeurd dus ik doe mijn schoenen weer aan en ga die kant op.
Hans en een andere auto zijn frontaal op elkaar gebotst en tegenligger is met een enorme klap tegen de lantaarnpaal aangevlogen. Politie en ambulance zijn al ter plaatse. De stoplichten op het kruispunt stonden uit, bovendien waren er werkzaamheden waardoor het zicht geblokkeerd werd. Beide auto’s reden gewoon 50km per uur, ze hebben elkaar gewoon niet gezien. Hans was gelukkig niet gewond, maar de dame in de andere auto moest voor controle naar het ziekenhuis. Omdat Hans nog allerlei papieren moest invullen en dingen met politie moest doornemen stuurde hij me op een gegeven moment naar huis. Half zes lag ik dan eindelijk in bed en ben echt gecrasht, wist niets meer.
BERLIJN 9 NOVEMBER 2015
De tour was voor ons anders begonnen dan gehoopt en gepland. Hans zijn auto total loss, niets meer aan te doen en natuurlijk de enorme schok van zo een ervaring (het had ook anders kunnen lopen). Het was dus moeilijk om dit even opzij te zetten en ons te concentreren op de andere shows die we gepland hadden. Hans had dus geen vervoer meer, maar gelukkig konden we met de auto van Dirk naar Berlijn toe.
De weg naar Berlijn is een makkie en hebben we al een paar keer gereden sinds de Sticky & Sweet Tour. We sliepen in een fantastisch hotel nabij de Berlijnse muur en vlakbij de Mercedes Benz arena. Het weer werkte wederom niet mee, fris, winderig en het regende zo nu en dan. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan en Fred in de avond nog gesproken.
BERLIJN 10 NOVEMBER 2015
Hans had Early Entry gewonnen via ICON dus gingen we in het winderige regenachtige weer met zijn drieën (Hans, Fred en ik) die kant op. De organisatie was bedroevend slecht, er was weinig tot geen ruimte om te schuilen tegen de wind en regen en de enorm lange queue bij de box office bewoog vrijwel niet. We hebben er letterlijk anderhalf uur over gedaan om onze wristband, VIP pass en het VIP boek te krijgen. Verkleumd liepen we terug naar het hotel en als klap op de vuurpijl begaf de rits van mijn jas het, gelukkig zaten er een paar drukkers op.
Rond de klok van acht uur zijn we naar de arena gegaan. Rocco hing rond op de vloer, evenals veel dansers en crew. De vloer was vele malen voller dan in Keulen je kon je dus een stuk moeilijker verplaatsen. Idris Elba was dit keer de support act, dit was een stuk aangenamer voor het oor. We begonnen weer aan linkerkant main stage, het publiek zat er veel beter in dan bij Keulen en er werd overal enorm enthousiast op gereageerd. De 80s medley was weer terug, gevolgd door Secret en Rebel Heart. Geen Who’s That Girl dit keer. Idris was de unapologetic bitch en deed het erg leuk. Viel ons wel op dat de grapjes die we dachten dat Madonna zo spontaan in Keulen maakte, iedere avond terugkwamen.
BERLIJN 11 NOVEMBER 2015
Voelde me niet zo lekker vandaag, dus deden het rustig aan. We aten samen met Fred in het hotel en rond acht uur richting de arena. Dit keer was het weer Mary Mac die de support mocht verzorgen. Wederom was de vloer enorm vol. Madonna begon dit keer echt heel erg laat en ICONIC begon pas om 10:20. Geen 80s medley, maar een fantastische versie van Like a Prayer. Letterlijk iedereen stond, danste en zong mee. Rita Ora stond vlak naast ons toen ze de instructies kreeg omdat zij de unapologetic bitch was. Ze droeg een aparte rok met split aan de voorkant waarop M aangaf ‘what’s that? Easy access?’.
Berlijn was leuk, hier meer van de shows genoten dan in Keulen.
ANTWERPEN, 28 NOVEMBER 2015
Bij thuiskomst na Berlijn kwam ik erachter dat mijn geliefde Sony walkman uit mijn koffer was verdwenen. Het hotel had niets gevonden en ik had hem 100% mee gehad, niet gebruikt, maar toch zat hij niet meer in mijn koffer. Heel fijn.
In de tussentijd waren er aanslagen geweest in Parijs met veel dodelijke slachtoffers en in gebieden waar ik zelf ook vaak geweest ben. Veel mensen om mij heen raden mij af om uberhaupt nog de overige shows te doen, en al zeker niet naar België en Frankrijk toe te gaan. Maar ik had gelijk al zoiets van, dan kun je in feite de rest van je leven wel binnen blijven en besloot om alles gewoon door te zetten. Zeker na Madonna’s emotionele speech in Stockholm. Madonna wilde aanvankelijk de show in Stockholm annuleren maar besloot niet toe te geven aan de angst, want dat is precies wat de terroristen willen, aldus M.
Wij vertrokken met Dirk zijn auto aan het begin van de middag richting Antwerpen. Dit was onze derde Madonna show in België, de voorgaande twee (Werchter 2009 en Brussel 2012) waren niet heel erg goed bevallen. Ons hotel zat midden in het centrum (Billard palace) en was niet bepaald ‘verzorgd’. Wij hebben in de middag geluncht met Dave en HJ. Hierna hadden we eigenlijk geen trek meer in een avond diner en besloten daarom om maar een hapje te eten in de buurt van het Sportpaleis.
De security viel hier enorm mee, maar zoals verwacht was er niet heel veel soeps te halen qua eten. Ik at dus maar een pita broodje met twee balletjes falafel en een blaadje sla. De show beleefden we dit keer voor de heart stage achterin. Het was ontzettend druk op de vloer, nog drukker dan in Berlijn. Je kon in feite je kont niet keren en het was vreselijk warm. DJ Lunice was dit keer de support, voor ons de eerste keer. Het was niet om aan te horen. Geen enkel bekend nummer, niets anders dan lawaai, totaal geen flow en geen ritme. Wie zocht Madonna’s support acts uit? Waar zijn goede acts gebleven zoals een Paul Oakenfold?
M begon redelijk op tijd (21.45) en het publiek deed goed mee, True Blue was voor Antwerpen een absoluut hoogtepunt. Madonna praatte enorm veel en haar inmiddels bekende grapjes, werden allemaal iets uitvoeriger gebracht. Madonna zat er zeer goed in en ze leek ook oprecht in een zeer goede stemming te zijn. Isaac Sinwani (bekend van het nummer ‘Isaac’ en zijn optreden bij de Confessions Tour) was een van de special guests. Ook werd er pers gespot en zelfs een slapende journaliste (blijf dan alsjeblieft thuis, of stuur iemand anders). Isaac was niet de bitch die avond, zoals ik eigenlijk verwacht had. We kregen nu Don’t Tell Me, voor ons de eerste keer deze tour. Van alle shows tot nu toe die wij gezien hadden, kreeg Madonna hier absoluut de beste ontvangst.
Ik voelde me echter niet zo lekker tijdens de show en had al het idee dat dit kwam omdat ik niet goed gegeten had. Wilde echter niet tijdens de show iets te eten gaan halen dus bleef koppig de show uitkijken. Toen Holiday eindigde voelde ik me echter zo beroerd dat ik heel graag heel snel het Sportpaleis wilde verlaten. In de hal aangekomen draaide echter de gehele wereld ineens om mij heen en kon ik geen stap meer zetten. Om een lang verhaal kort te maken; ik werd in een rolstoel naar de EHBO gereden en mijn bloeddruk werd opgenomen (enorm hoog) en volgepropt met druivensuiker en cola. Toen de draaimolen stil stond ben ik rustig met Hans, Dave en HJ met de metro richting hotel gegaan. Het scheen een combi geweest te zijn van: te druk, te weinig rust, geen slaap en slecht eten.
Als je denkt dat ik daarna lekker ben bijgekomen heb je het mis. De gehele nacht hadden wij last van feestgangers die het nodig vonden op de gang zo luid mogelijk te communiceren met elkaar. Dan hebben we het over de hele vroege uurtjes in de ochtend. Helaas werd er op mijn commentaar niet gereageerd, maar na de receptionist herhaaldelijk gevraagd te hebben om er iets aan te doen werd er eindelijk actie ondernomen. Geslapen heb ik echter niet meer.
MANNHEIM OF TOCH NIET? 29 NOVEMBER, 2015
Na wederom een nacht zonder nachtrust was ik gesloopt. We zouden vandaag vanuit Antwerpen doorrijden naar Mannheim (tickets en hotel waren al betaald), maar we waren allebei eigenlijk zo klaar met alles dat we besloten om naar huis te gaan en Mannheim te laten voor wat het was.
Bij het uitchecken maakte ik nogmaals melding van de slechte nachtrust en het slechte optreden van de receptie, waarop ik te horen kreeg ‘maar het waren wel uw eigen landgenoten he?’ Serieus?
We waren vlot terug in Nederland en hebben geen seconde spijt gehad van onze beslissing om niet naar Mannheim te gaan. Zeker niet toen we lazen dat ze die avond pas om 23.00 begon.
LONDEN, 1 DECEMBER 2015
Het zat me niet mee. Nog niet geheel bijgekomen van mijn avontuur in Antwerpen en de vele nachten zonder slaap, begon ik ook nog eens grieperig te worden dit in combi met mijn winterdepressie zorgde voor een total breakdown. Stond dan ook zeker niet te springen om richting Londen te vliegen. Vliegen is mijn grootste hobby en dat bedoel ik sarcastisch.
Ik zou liegen als ik zeg dat ik goed te genieten was. Iedereen die kampt met een winterdepressie als ik weet dat dit geen fabeltje is en dat je er serieus heel erg veel last van kan hebben. De vlucht naar Londen verliep gelukkig goed en we stonden vrij snel aan de grond. We sliepen in het voor ons zeer bekende St. Giles hotel. Ik was echter al dermate verkouden en niet lekker dat ik zo goed als aan mijn hotelkamer vastgenageld zat.
We pakten de boot naar de O2 om vijf uur en kwamen er daar helaas pas achter dat de Family & Friends box office pas om half zeven open ging. Na het ophalen van de tickets gingen we kijken waar we precies zaten. Het bleken front row heart stage seats te zijn, helemaal super. Idris Elba verzorgde het voorprogramma dus dit was zeer prettig. We spraken Guy Oseary nog die vroeg of we naar zijn fotoshoot kwamen de dag na de tweede show, maar helaas schopte onze vluchttijd roet in het eten. Helemaal in shock waren we toen om 21.00 de show begon. Dit was zeker voor Madonna ongekend vroeg.
Noel Gallagher van Oasis die ook front row heart stage seats had, kon echter niet bij zijn plek komen omdat diverse fans die geen front row tickets hadden zich die plek toegeëigend hadden. Guy Oseary moest erbij komen om de fans vriendelijk te verzoeken alsjeblieft plek te maken voor Mr. Gallagher. Schaamteloos, zeker als dit gewoon niet jouw plaatsen zijn.
De show was fantastisch. Madonna echt op haar allerbest. Wij vonden het erg leuk om de show ook eens van front row heart stage mee te mogen maken en genoten er dan ook enorm van. Madonna vond kennelijk dat ik niet hard genoeg meezong tijdens Who’s That Girl en gunde me een ‘you can do better than that’ blik. Het publiek deed ook echt gewoon fantastisch mee en je kon merken dat Madonna de energie echt heel erg goed voelde. Het was interessant om tijdens haar speech haar eerst te horen praten en het dan een luttele fractie van een seconde later in haar microfoon te horen. De dingen die je merkt, als je dichtbij staat. Ze sprak over world aids day en was zichtbaar geraakt. Who’s That Girl en Like a Prayer volgde, de hele O2 stond op zijn kop. Graham Norton was de bitch, we hadden Stella verwacht dus dit was even grappig.
LONDEN, 2 DECEMBER 2015
Wederom met de boot richting de O2, dit keer kregen we plaatsen toegewezen tussen main en cross stage in, weer een andere view. Helaas geen Idris Elba dit keer maar Mary Mac. De show begon wederom om 21.00, het publiek deed minder mee dan de eerste avond en dit viel ook Madonna op. Ze sprak over haar vriend David Collins die een jaar eerder was overleden en droeg No Substitute For Love aan hem op. Kon mijn oren niet geloven toen ze geheel uniek dit waanzinnig nummer zong, nog niet eerder gedaan deze tour. Waande me weer even terug bij de Drowned World Tour, de nostalgie! Prachtig, en mijn persoonlijke hoogtepunt. Stella was inderdaad de bitch vanavond maar wilde overduidelijk niet in de spotlight staan, dus kwam nogal verlegen over. De pers was enorm positief.
Wij mochten een dag later weer vliegend naar Amsterdam toe, rustige vlucht niets op aan te merken. De boottochtjes hadden er echter wel voor gezorgd dat de verkoudheid waar ik zo tegenaan zat te hikken, nu toch echt enorm begon door te zetten.
AMSTERDAM, 5 DECEMBER 2015
Madonna in mijn achtertuin! Heel anders dan met de MDNA Tour kwam Madonna pas aan vlak voor de show en deed ze geen uitstapjes. Tijdens MDNA heeft M een paar heerlijke dagen beleefd in Amsterdam en o.a. het Anne Frank huis bezocht evenals een rondvaartboot tripje gemaakt. Het weer was natuurlijk ook anders. Het was grijs, grauw, koud, winderig en nat. Mijn stem was inmiddels helemaal weg en de verkoudheid was een griepje geworden.
Voor Dirk was het de allereerste keer dat hij Madonna live zou gaan aanschouwen. We dronken voor de show nog wat en mochten daarna 40 minuten in de regenachtige queue gaan staan eer we binnen waren. Hans had vanavond een fotopas gekregen zodat hij samen met de pers mocht fotograferen, dus die ging later naar binnen. Fred, Alex en Amon waren er ook dus het was erg gezellig. Besloten om aan rechterkant main stage te gaan staan. De bar was daar dicht dus vond ik voor mezelf een geweldige zit plek met overzicht over alles. Hoe vol de vloer in Antwerpen ook was, hier in Amsterdam was het pas helemaal een gekkenhuis. Het leek bijna alsof er meer kaarten waren verkocht dan eigenlijk de norm. En dan beweren ze nog steeds dat M niet meer uitverkoopt…..
Show begon weer rondom de klok van tien, publiek zat er pas lekker in vanaf True Blue. De 80’s medley werd gespeeld evenals Secret en Don’t Tell Me. De bitch die avond was heel teleurstellend een crew member, terwijl er toch echt genoeg fans in het publiek stonden.
AMSTERDAM, 6 DECEMBER 2015
Zo ziek als ik me gisteren voelde, zo vreselijk voelde ik me vandaag. Ik kon nu alleen nog maar piepen en hoesten. Ik kreeg nog een verzoek per mail, M was op zoek naar ‘challenging Dutch reviews’ of ik er een paar kon vertalen en doorzetten. Zo gezegd, zo gedaan. Kreeg in de avond van Jochen Vanhoudt nog een aantal kranten uit België, en had zijn haardos (die hij gemaakt had a la BIM video) door mijn moeder even goed in mijn haar laten zetten.
Bij binnenkomst Ziggo had ik even een opstootje met een security medewerker omdat volgens hem de camera die ik bij me had, niet mee naar binnen mocht. Gezien ik deze camera overal probleemloos mee had mogen nemen, alle regels diverse malen met Live Nation had besproken wist ik dat deze security meneer niet goed geïnformeerd was en vertelde hem dat ook. Hierop kreeg ik het antwoord dat als hij me binnen spotte met de camera, hij me persoonlijk zou verwijderen. Zijn supervisor checkte mijn camera en gaf aan dat deze inderdaad toegestaan was, ik heb de meneer aan moeten wijzen en deze is erop aangesproken.
Dit keer Lunice moeten aanhoren omdat we perse een goede front row plek main stage wilden behouden. We hebben de show gezien tot aan Deeper, en toen naar de heart stage gelopen. Ze had het nog over het daten van ‘Dutch’ guys. Geen 80’s medley, maar een strenge niet zo vrolijke Madonna tijdens haar speech. Mijn oren hoorden letterlijk de exacte woorden die ik die middag vertaald had vanuit de recensie van De Telegraaf. Madonna citeerde ze letterlijk. Dat was wel grappig, geen idee dat ze intentioneel op zoek was naar controversiële recensies zodat ze hier haar commentaar op leveren kon. Ze zat in ieder geval niet zo lekker in haar vel en dat viel veel mensen op. Het viel ook op dat ze in Amsterdam van de gehele tour helemaal niets op haar Instagram postte (thank you Amsterdam bla bla bla, helemaal niets).
De bitch die avond moest perse een man zijn op Madonna’s verzoek, dus tijdens Candy Shop werd er random een van linkerkant main stage zo uit het publiek geplukt, geen voorselectie hier dus. Hij kreeg gedurende de rest van Material Girl en La Vie En Rose instructies en mocht daarna zijn kunstje doen.
Dirk vond de shows leuk, maar twee keer was meer dan voldoende voor hem.
PARIJS, DECEMBER 9 2015
Het begint voorspelbaar te worden, maar ik was nu nog zieker dan in Amsterdam. Ik had griep, koorts, geen stem, praten was niet mogelijk zonder in een kriebelhoest uit te barsten. Hans en ik pakten de Thalys en gingen hoestend en proestend richting Parijs. Ik zeg heel eerlijk dat ik eigenlijk thuis had moeten blijven, want ik gunde mijzelf gewoon geen tijd om beter te worden. Maar goed mijn vriendje Fred was er ook en ik wou ook Hans niet in de steek laten.
Ik kan heel kort zijn over Parijs, ik heb vrijwel alleen maar mijn hotelkamer gezien. Hans had het ook te pakken en hoestte heerlijk met mij mee. We hebben die avond samen met Fred gegeten nabij Bercy en zijn rond 20.30 naar binnen gegaan. Ik had een enorm strenge security check verwacht maar ze keken niet eens in mijn tas, slechte zaak. Hoe slecht is het dat je in Bercy geen garderobe hebt waar je je dikke winterjas kwijt kan? We hebben de show gevolgd vanaf de sounddesk. Veel VIP’s en veel genodigden. Jean Paul Gaultier mocht niet ontbreken, maar we spotten ook Mirwais en Natalie Portman.
De shows in Parijs zouden heel speciaal gaan worden i.v.m. de aanslagen die geweest waren. Na de 80’s medley haalde Madonna haar zoon David het podium op en samen zongen ze Give Peace A Chance met David op gitaar. M besteedde tijdens haar speech vanzelfsprekend de aandacht aan de aanslagen en gaf aan dat we niet voor angst moeten buigen maar alleen voor liefde, want alleen liefde is sterker dan haat. Natuurlijk was onze geliefde Jean Paul Gaultier de bitch en deed het fantastisch. Na de show hebben we nog even een foto met hem geschoten.
Eenmaal terug op de hotelkamer lazen we M’s berichtje over het ‘zingen van liedjes op het vrijheidsplein’. Wetende dat we zelfs met een taxi nooit op tijd zouden zijn, kozen we ervoor om de poging niet te wagen. Hadden we dit geweten toen de show afliep en we nog bij Bercy waren, was het een ander verhaal geweest.
PARIJS, DECEMBER 10 2015
De ochtend begon blaffend in de ontbijtruimte na een wederom slapeloze nacht. Hans en ik hielden elkaar wakker door het aanhoudende gehoest. We werden echter compleet genegeerd door de dame die er werkte bij de ontbijtbediening, nu bleek later omdat wij geen Frans spraken. Ronduit onbeschoft en voor ons een reden dit hotel de volgende keer over te slaan.
Hans is nog even gaan wandelen, ik heb geprobeerd wat bij te slapen. Ook dag twee in Parijs heb ik dus alleen mijn bed gezien. In de avond aten we een pizza en wederom rond 20.30 naar binnen. Ik was nu dermate ziek dat ik achterin ben blijven staan, Candy Crush heb staan spelen en we zijn na Rebel Heart weggegaan. Hans en ik waren allebei niet lekker, hadden er allebei geen energie voor en we moesten nu echt gaan kiezen voor onze gezondheid. David kwam deze tweede avond wederom op het podium en zong dit keer Like a Prayer mee.
PARIJS – AMSTERDAM, DECEMBER 11 2015
Onderweg in de taxi terug naar Gare du Nord kwam ik erachter dat al mijn geld verdwenen was uit mijn portemonnee. Geld wat ik de avond ervoor 100% nog had, specifiek bewaard voor de taxi rit. Ik heb mijn tas met hierin mijn portemonnee maar 1 keer alleen gelaten en dat was die ochtend in het hotel tijdens het ontbijt.
Zwetend en misselijk ben ik de Thalys ingestapt en heb toen ik thuis kwam alleen maar geslapen. Ik viel in slaap om 15.00, werd wakker gemaakt om 19.30 om te eten. Daarna weer in slaap gevallen en werd toen pas de volgende dag 12.30 wakker, you do the math. In mijn leven heb ik nog nooit zo lang geslapen, dat zei wel genoeg over de staat van mijn gezondheid op dat moment.
GLASGOW, 19 DECEMBER 2015
Op naar de laatste show van Europa! Ik voelde me gelukkig eindelijk een stuk beter. De vlucht naar Glasgow verliep een beetje turbulent en zat dus niet prettig in mijn stoel. Toen we boven Glasgow vlogen was het weer dermate onstuimig dat het toestel van links naar rechts ging, toen we vlakbij de grond kwamen voor de landing en ik een zucht van verlichting sloeg…..steeg dat ding ineens weer razendsnel op. Je had me moeten zien! Er werd niets omgeroepen, maar in het onstuimige weer stegen we gewoon weer net zo hard op totdat we boven de wolken zaten. Opeens ‘zoals u merkt zijn we niet geland, meer informatie volgt’. In een tijd met terroristische aanslagen en geen info vanuit de cockpit, ging ik al heel snel vragen stellen.
Gelukkig na een paar minuten kwam het verlossende woord dat ze een waarschuwing in de cockpit gehad hadden en een tweede landing met vijf minuten gingen inzetten. Dit keer lukte de landing wel, maar hij moest wel heel erg hard remmen. Hans, die totaal niet bang is om te vliegen, had het ook niet echt als prettig ervaren. Daarna snel met de bus richting centrum waar ons hotel lag. Stapten totaal bij de verkeerde halte uit (veel te ver) dus nog een eind moeten lopen naar ons hotel.
Het hotel kwam rechtstreeks uit films als Psycho, Dolls en Amityville, helemaal geweldig. Oud, knus en mysterieus. Ons uitzicht was ook top, een verlaten vervallen gebouw, helaas geen geesten kunnen spotten. Glasgow een beetje ontdekt, lekker gegeten bij TGI Friday’s en later bij Pizza Express.
GLASGOW, 20 DECEMBER 2015
Gewinkeld en diverse tweedehands platenzaakjes bezocht. Die avond rond half acht richting SSE Hydro, een pittige wandeling maar goed voor de conditie. We moesten onze tickets ophalen bij de Family & Friends box office maar daar stond een rij waar gewoon geen beweging in zat. Toen we eindelijk onze tickets kregen en we zagen rij Q hadden we geen idee waar we zaten dus vroegen het maar aan een medewerkster.
Groot was onze verbazing toen het front row cross stage bleek te zijn aan de kant waar ze zo leuk ‘speelt’ met de ventilator tijdens Like a Virgin. We waren onwijs blij met deze plekken en hadden echt de beste view tot nu toe. Geen mensen voor ons, niets achter ons. Madonna begon later dan verwacht, 21.45. Haar kapsel was iets aangepast en wij gingen uit ons dak. Was alleen vanaf het begin af aan duidelijk dat er problemen waren met haar microfoon of oortje. Ze maakte diverse gebaren naar de technici. Bij Burning Up werd er gekeken naar haar soundpack en hierdoor miste ze het begin loopje bij Holy Water. Er gingen meerdere dingen mis, ze kwam ook te laat het podium op bij Living For Love en moest bijna rennen om op tijd te zijn voor het eerste couplet.
Tijdens haar speech refereerde ze aan het feit dat Ghosttown door Rolling Stone was uitgeroepen tot het nummer 1 liedje van 2015, om dit te eren zong ze dit nummer eindelijk live (voor ons de eerste keer). Waren wel verrast dat de gehele 80’s sectie werd overgeslagen. Onze view was zo onwijs goed, we konden alles zien en super up close. Na Unapologetic Bitch gingen ineens de lichten aan, maar de band bleef staan, verwarring alom. Hans zei nog ‘geen Holiday’, maar dat geloofde ik niet gezien de band op het podium bleef en de schermen nog leken te werken. Paar minuten later kwam Madonna dan in kostuum met Santa muts podium op zonder geluid, zonder video zonder lichtshow. Het publiek zong Holiday en Madonna deed haar act als vanouds. Dit was uniek om mee te maken. De organisatie had de deuren ook al open gegooid, maar Madonna wilde perse de show afmaken. We konden haar niet horen, maar het moment was zo leuk dat ik blij was dit meegemaakt te hebben.
GLASGOW – AMSTERDAM, 21 DECEMBER 2015
Onze terug vlucht begon een stuk rustiger dan de heen vlucht en stemde mij dus positief. Totdat we in Amsterdam aankwamen en het gewoon stormde. Het vrij kleine KLM toestel kon dus ook moeilijk een landing maken zonder turbulentie, voor iemand met vliegangst vrij heftig. Maar gelukkig geen doorstart dit keer en konden we er snel uit. De Rebel Heart Tour zat er voor ons op. Blij dat onze laatste show wel een heel erg leuke was geweest.
CONCLUSIE
Iedere Madonna tour is een avontuur, een feestje, een bijzonder evenement. Er is geen enkele andere performer zoals Madonna, ze is uniek, fantastisch, onbeschrijfelijk en gewoon niet te dupliceren.
Ik ben echter altijd eerlijk in mijn oordeel en vind niet klakkeloos alles goed wat Madonna doet. Ik miste iets in deze tour, waar ik niet echt mijn vinger op leggen kan. De excitement, de magie, het ontbrak. Nu snap ik dat iedereen een show anders ervaart en vele fans en media het haar allerbeste show ooit vinden. Zo vind ik de Drowned World Tour en The MDNA Tour het best wat ze live gedaan heeft, smaken zijn er om te verschillen. Daar kun je ellenlange discussies over voeren, maar wij hebben allemaal recht op ons eigen mening. Daar hoef je ook niet tegenin te gaan.
Ik vond dat deze show veel dingen in de herhaling vielen, zo heb ik sommige choreo en trucjes al in haar eerdere tours gezien, het was goed te zien dat Jamie King veel met deze show te maken had. Ik werd fan van Madonna de powerbitch, de ultieme performer die schijt had aan alles, deed wat ze zei en hield van ‘pushing peoples buttons’ & ‘waking people up’. Dit laatste miste ik in deze show, en dit is ook hetgeen recensies beschreven. Madonna heeft niet zo nodig controverse nodig om een goede show neer te zetten. Het is maar waar je van houdt, ik prefereer een verhaalvertelling on stage a la Blond Ambition, Drowned World, Confessions en MDNA.
Rebel Heart had zeker zijn hoogtepunten en ik heb het zeker naar mijn zin gehad tijdens de shows in Londen, Berlijn en Glasgow voornamelijk ook dankzij de fantastische plekken. Maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik haar voorgaande shows beter vond (minus Sticky & Sweet). Ben in ieder geval erg benieuwd hoe de eerstvolgende live show eruit gaat zien en of dit niet een heel andere opzet zal gaan krijgen.
Moet wel eerlijk zijn dat het ons ook niet echt meezat deze tour; het auto ongeluk, de verdwenen walkman, het gestolen geld, de gehele tour ziek zijn en de winterdepressie. Ik denk als deze tour had plaatsgevonden in de zomer zonder alle tegenslagen, ik de tour als veel prettiger ervaren had.
Het is natuurlijk niet alleen de show, maar ook het hele gebeuren eromheen.
Kimberly van Pinxteren
