Dertien shows waarvan twaalf in de Golden Triangle en een toetje in Olympia, de meest relaxte en indrukwekkende tournee die ik ooit van Madonna heb meegemaakt: MDNA.
Na de release van mijn meest favoriete Madonna cd (na American Life) MDNA, was het tijd voor de wereldtournee waar we met zijn allen in spanning op zaten te wachten.
Zoals altijd was het natuurlijk eerst plannen waar we allemaal naartoe wilden gaan. Barcelona was voor mij een must, sinds ik de Drowned World Tour daar heb gemist, heb ik me altijd voorgenomen dat als ik de kans kreeg ik naar Palau St. Jordi wilde. Zo gezegd zo gedaan. Helaas betekende dat wel voor mij dat ik zou moeten vliegen (het vervoer waar ik echt een ontzettende hekel aan heb), maar dat moesten we er maar voor over hebben. Birmingham werd later aangekondigd en ook daar hadden we het vliegtuig voor nodig.
Het was natuurlijk een droom die uitkwam toen we hoorden dat Madonna in de Ziggo Dome zou spelen, de ArenA die ze eigenlijk gepland hadden konden ze niet boeken omdat Sensation die data al gereserveerd had en deze niet wilden en konden verplaatsen.
Laat de tour aankondiging en de pre-sale voor Amsterdam nou net op dezelfde dag vallen dat wij een meeting hadden bij Universal Music om de release van MDNA te bespreken. Je snapt, de nerveuze koppies dachten alweer dat we de pre-sale zouden missen, gelukkig kwam dit goed.
Toen de tour eenmaal van start was gegaan was het voor mij totaal geen optie om spoiler-free te blijven, als webmaster zijnde is het je taak om nieuws te plaatsen en dan is het onmogelijk jezelf hiervan af te schermen. Puntje bij paaltje had ik de gehele show al gezien via YouTube voordat ik überhaupt naar Barcelona ging.
Barcelona, 19 juni
Hans en ik moesten al heel vroeg de taxi hebben naar Schiphol, onze vlucht vertrok al om 06.00 in de ochtend dus het was uiterlijk om 04.00 uur op Schiphol zijn. Ik nam het Oxazepam pilletje in om iets rustiger te worden en even later mochten we aan boord van het Transavia toestel. De vlucht verliep redelijk en heel veel enge dingen gebeurden er gelukkig niet, echter Barcelona bleek enorm bewolkt toen we er arriveerden. Op het vliegveld liepen we al snel richting de bussen om naar het centrum te rijden. Aangekomen bij onze halte bleek het nog een dik half uur lopen zijn naar ons hotel aan het eind van een lange boulevard. Het begon op een gegeven moment zelfs te regenen (goed begin van de tour!)
Aangekomen bij ons hotel bleek dat we nog niet konden inchecken, we besloten om alvast wat straatjes te gaan verkennen gezien we allebei nog nooit in Barcelona waren geweest. Later in de middag besloten we onze tickets op te halen bij de box office, echter wilden wij dit doen bij Palau St. Jordi. Lopen was geen optie (heuvel op) en een taxi chauffeur gebaarde dat we maar moesten lopen. Toen ook nog een buschauffeur recht door ons heen keek en weigerde te helpen, waren we er klaar mee en gingen maar winkelen in een nabij gelegen winkelcentrum. Hier bleek een Fnac te zitten en konden gelukkig ook hier onze tickets voor beide shows ophalen.
Pas in de avond kwamen we wat banners tegen die de shows promoten, deze hingen allemaal aan palen langs het water.
Barcelona, 20 juni
De dag van onze allereerste live MDNA show, het was prachtig maar bloedheet in Barcelona. We hadden ons voorgenomen de dag rustig door te komen omdat bij ons deze tour voorop stond dat we geen zin in stress hadden. Omdat wij echter nog nooit in Palau St. Jordi geweest waren, Early Tickets hadden en nog niet helemaal wisten hoe alles ging verlopen, konden we het niet laten om alsnog bijtijds die kant op te gaan.
Met de bus gingen we de heuvel op richting Palau, rond een uurtje of 3 kwamen we daar aan. Het was een strakblauwe hemel en ontzettend warm, we waren blij dat we allebei gezegend waren met een petje en een korte broek. Palau was erg indrukwekkend, ontzettend mooi complex met een prachtig uitzicht. Er waren al heel wat fans aanwezig die allen in de brandende zon geduldig wachtten. Wij troffen Dave hier die de nacht voor het Palau had doorgebracht (respect). We stonden er nog geen vijf minuten of we hoorden de bekende begin klanken van het intro van de show en Kalakan. Kippevel van hier tot Tokyo! Ze begint toch niet nu al aan die soundcheck? Dat is wel heel vroeg, we kwamen er later achter dat het hier om de backing tape ging, Madonna was er zelf nog niet. Ook al had ik al diverse clips van de show gezien, om het nu ‘ live’ te horen was toch wel heel spannend, het hartje begon sneller te kloppen en de zenuwen begonnen op te spelen.
Girl Gone Wild volgde al snel en iedereen op het plein werd ‘wakker’ en sprong op en deed mee, al snel hoorde we ook Papa don’t Preach. Het begon nu wel heel erg te borrelen dus gingen we maar heel snel op zoek naar de entree voor de Early Entry ticket houders. Het bleek om de hoek te liggen volop in de zon, zonder enige vorm van schaduw. Wat ik ook behoorlijk vond tegenvallen was het feit dat er gewoon geen toiletten waren, mannen konden met gemak de bosjes in, voor de vrouwen ligt dit toch iets moeilijker. Eet tentjes miste ik ook, hoe mooi het daar ook was, de organisatie had iets beter gekund. Er stond al een behoorlijk lange rij, we kregen een nummertje op onze hand (werken deze ooit?) en ik zocht een boom op voor wat schaduw (en niet om tegen aan te plassen). Nu begon het wachten, iets wat we ons hadden voorgenomen niet meer te doen.
Dik twee uur later werd ons verteld dat de ‘I-pad lady’ eraan kwam en we allemaal met onze rechterhand het hek vast moesten houden en de linkerhand vrij zodat we daarmee konden drukken. Als een stel dolle stieren (heerlijk dat kuddegedrag) dook iedereen op het hek en gingen allemaal braaf met het rechterhandje zich vastklemmen aan het hek. Ik vond het echt een te bizarre situatie, mevrouw I-pad moest nog beginnen en we stonden al klaar. Ik was niet van plan om een halfuur een hek vast te houden, ik ging zitten en wachtte tot het circus dichterbij kwam. Natuurlijk is het dan ook zo, dat mevrouw op 3 mensen voor ons ermee stopte en zonder enige melding weg liep. Tja, daar stond je dan als opgefokt vee een hek voor Jan Piet snot vast te houden, echt hilarisch. Het wachten was ik helemaal zat, mede door het feit dat ik naar het toilet moest en dit gewoon niet kon, ik honger had en ik nergens iets kon halen. Bovendien werd er maar niets vermeld over hoe laat we naar binnen mochten en natuurlijk sprak er niemand van de organisatie Engels.
Na een MDNA horloge te hebben gekregen en nog meer frustratie door het wachten, mochten we eindelijk als vee dat eindelijk de wei in mag, iets voor 19.00 naar binnen. Het eerste wat ik deed was een toilet opzoeken, Madonna stond helaas niet meer te soundchecken, dus ook dat pakten we helaas niet mee. Binnen gingen we eerst even lekker zitten, het duurde niet lang voordat we werden aangesproken door de crew. Ontzettend leuk om iedereen te ontmoeten, te spreken en te zien. Gelukkig konden we even later alsnog die Golden Triangle in. Mijn avondeten bestond uit een broodje kaas (heeeeeeeeerlijk…NOT). Omdat het de eerste show was bleven we vooral in de Triangle staan, absoluut niets willen missen van het spektakel. De set van Martin Solveig vond ik erg lekker en danstte lekker mee. Dave stond ook in de Triangle, hem was het wel gelukt een wristband te winnen via mevrouw I-pad. Opeens kwam er een knappe jongeman de Triangle binnen lopen en letterlijk iedereen bij ons flipte compleet. Wij hadden geen idee wie hij was, dus stonden erbij en keken ernaar. Vooral de meisjes raakten in extase en wilden hem benaderen, al kwamen ze niet verder dan een paar meter want toen durfden ze niet meer. Bizar. Niet veel later werd ik aangetikt, draaide me om en keek in de mooie bruine ogen van deze jongeman. Hij maakte een opmerking over mijn tattoo en we raakten een beetje aan de praat. Hij vertelde ook dat zijn zusje Hans op Spaanse televisie gezien had. Grappig, aardige jongeman. Pas een paar dagen later (terug in Nederland) sloeg ik bij toeval het boekje van Ici Paris XL open en daar stond een drie-pagina tellend artikel over deze jongeman genaamd Jon Kortajarena. Schijnt in de videoclip van Girl Gone Wild gespeeld te hebben en een fling met M te hebben gehad? Haha, leuk!
Pas rond 22.15 gingen de lichten uit, we stonden helemaal rechts vooraan en de spanning was echt enorm! Het intro is meer dan spectaculair in het echt, die visuals zijn overdonderend (het geluid trouwens ook, arme trommelvliezen). Het was voor het eerst tijdens een Madonna tour dat ik de dansers echt zo ontzettend goed vond, dat ik daar net zo vaak naar keek als naar Madonna. En daar was ze hoor…..OMG…..OMG…..Girl Gone Wild….de gehele Triangle trilde, iedereen sprong en iedereen danste mee. Omdat dit mijn eerste show was, wilde ik vooral ‘kijken’ en ging daarom iets minder uit mijn dak dan de rest. Ik was onwijs onder de indruk van de opening, Madonna leek in een zeer goede bui en dat werkte zoals altijd aanstekelijk. Ik ga niet de gehele show beschrijven, maar laat ik zeggen dat ik van A tot Z met open mond heb staan kijken. Wat een uithoudingsvermogen, wat een energie, wat een spektakel! Van mij had Born This Way niet gehoeven (iedere LG referentie is er 1 teveel), maar verder had ik niets op of aan te merken. Had ik een show voor haar in elkaar mogen zetten dan was het deze geweest (had misschien alleen Love Spent toegevoegd en eventueel Falling Free i.p.v. Like a Virgin). Na afloop was ik doorweekt van het zweet, het was zo ontzettend warm in de Triangle en ik had een enorme dorst. Ik ben eerst cola gaan halen voordat ik de arena uitliep, ik ben nog nooit ZO blij geweest met een flesje cola als hier. We liepen met Dave naar buiten en gingen nu te voet de heuvel af, waar we natuurlijk verkopers troffen met onofficiële shirts en posters. Hierna was het nog een dik half uur lopen naar ons hotel (de gehele boulevard af). Aangekomen in hotel, totaal kapot……..
Barcelona, 21 juni
We begonnen de dag met een karig ontbijtje in ons hotel, om vervolgens op zoek te gaan naar de lokale kranten. Wij kochten ons helemaal scheel bij een klein winkeltje om de hoek (van alles twee? JA VAN ALLES TWEE!) We liepen nog geen paar meter terug, wilden de weg oversteken en ik weet niet wat er gebeurde maar ik maakte me toch een enorme smak op het asfalt! Ik had mijn slippers aan (daar kan ik ook niet op lopen) en waarschijnlijk een misstap gemaakt maar viel echt keihard op de weg. Om mijn gezicht te beschermen ving mijn hand en mijn linkerknie de klap op. Knie lag open en bloeduitstorting op mijn hand. I was not amused! Ik hinkelend naar het hotel, hebben jullie Betadine en of verband? Natuurlijk niet, stel je voor dat een hotel een EHBO kist heeft (dat is toch overbodige luxe?) Dus om 09.00 is Hans een apotheek gaan zoeken om Betadine te halen en gelukkig had ik zelf pleisters mee. Na dit rommelige begin van de dag, zijn we later in de middag weer naar het winkelcentrum gegaan en hebben daar pizza gegeten. In de middag met de bus richting Palau St. Jordi op een wederom zeer warme dag. Wij zijn even gaan relaxen in de schaduw en toen de deuren open gingen, sloten we pas aan in de rij.
Dit keer genoten we van Martin Solveig buiten de Triangle, waar we wederom crew tegen kwamen en gezellig mee praatten. Even later kwamen we in de Triangle Guy Oseary tegen die ons fotografeerde (en op zijn Twitter en M’s Facebook werd gezet), was een reality check momentje voor mezelf: nooit twee brillen dragen, not a good look. We genoten wederom van een denderende MDNA show die weer begon om 22.15. Tijdens haar toespraak vlak voor Masterpiece bedankte ze haar fans “without you I’m nothing”. Rocco bleek een enorme hit met het publiek en de fans wilden net zo graag een ‘handje’ van hem als van Madonna. Na de show was het weer de extreem lange weg terug naar hotel, morgen mochten we weer naar huis.
Amsterdam, 22 juni
Vroeg in de ochtend pakten we de taxi naar het vliegveld, dit keer geen Oxazepam, wilde het zonder proberen (not a good idea). Na het inchecken gingen we even wachten in een wachtruimte waar ik even een broodje haalde. Had amper iets gegeten want had erg last van mijn maag (pizza van de avond ervoor niet zo goed gevallen). We vlogen met Transavia terug. Helaas begon het boarden te laat waardoor we direct al vertraging opliepen. Toen we eenmaal zaten bleken Hans en ik achter elkaar te zitten i.p.v. naast elkaar. Met mijn vliegangst is het simpelweg geen optie dat ik alleen zit, dus ging ik gewoon naast Hans zitten en een paar Spaanse jongeren mochten uitvechten wie er op mijn plek ging zitten. Vervolgens hadden de passagiers teveel handbagage mee waardoor het een en ander het ruim in moest, moesten we daar weer op wachten. De piloot riep niets om en ook de stewardessen zeiden weinig. Toen we al een half uur vertraging hadden ging dat rotding eindelijk rijden, alleen moesten we de gehele baan af (duurde ook weer een uur), om vervolgens te wachten eer we konden opstijgen (zucht).
Het bleek dat het nogal stevig waaide in Amsterdam en een stewardess gaf al aan dat er nogal wat turbulentie bij de landing zou kunnen optreden…..nou dat heb ik geweten! De piloot deed maar liefst dik drie kwartier over de landing, het waaide als een gek. Het stalen rotding waar ik in zat ging omhoog en omlaag, van links naar rechts, het leek wel een achtbaan! Vervolgens mocht dat ding ook niet landen (tja, we hadden vertraging he?) dus bleven maar in rondjes cirkelen, bocht na bocht. Geloof mij bochten vliegen tijdens stevige wind is NIET LEUK! Ik had het niet meer en was compleet in paniek (dit doe ik NOOOOOIT meer, heb ik wel twintig keer geroepen). Toen we eindelijk aan de grond stonden, nam ik mij voor nooit meer in een vliegtuig te stappen (dan maar niet naar Birmingham). Wat een rot vlucht, wat een rot maatschappij, wat een rot weer en wat een rot piloot! Ik was zo blij om thuis te zijn dat ik de hele dag met een BIG smile heb rond gelopen…..heerlijk!
Berlijn, 27 juni
Om 6 uur in de ochtend reden we met de auto naar Berlijn toe. We hebben dit stuk eerder gereden in 2008 voor de Sticky & Sweet Tour en was toen goed te doen. We hadden nu uitgeprinte routebeschrijvingen en geen tomtom die ons naar de Vlothoerstrasse zou lijden. Het was rechttoe en rechtaan, dus een niet heel moeilijke autorit. Het was wel enorm grijs en het regende zo nu en dan. Na een kleine 6,5 uur kwamen we aan in Berlijn, ons hotel zat in een drukke straat en vonden we gelukkig vrij snel. De auto parkeerden we onder het hotel en we konden gelukkig na de check-in onze kamer in. Daarna was het (ondanks het slechte weer) even een Subway broodje halen en het straatje verkennen. Natuurlijk (zoals altijd) liepen we de verkeerde kant op, maar we troffen wel al een supermarkt met kranten waar M nu al in stond.
Later kwam ook Caroline aan die in hetzelfde hotel zat als ons. Schuin tegenover ons hotel zat een Douglas winkel die haar etalage aan M’s Truth Or Dare parfum had gewijd (erg mooi). Samen met Caroline besloten we iets te eten bij de pizzeria tegenover ons hotel, een plek die zo weg gelopen was uit de film Wisegirls. We snapten de humor en het tempo niet helemaal, maar de pizza’s waren overheerlijk! Madonna bleek diezelfde avond al aangekomen te zijn en te logeren in het Soho House hotel vlakbij Alexanderplatz.
Berlijn, 28 juni
Vandaag draaide het om het oh zo belangrijke EK, vanavond zou Duitsland spelen tegen Italië, maar Madonna zou haar eigen wedstrijd spelen in haar gevecht dat MDNA heet. Dus zat iedere Duitser voor een enorm dilemma ‘should I stay or should I go?’ Ik snap dat het een enorm zware beslissing voor iedereen moet zijn geweest, en ik heb medelijden met allen die voor de voetbalwedstrijd kozen (zeker omdat Duitsland die avond verloor)
Het weer had een complete ommezwaai gemaakt en het was gewoon bloedheet, de lange broeken en vesten maakten direct plaats voor korte broeken en petjes. Wij besloten in de middag met Caroline en de metro naar de O2 te gaan. Het was een oude gammele metro maar we hoefden tenminste niet over te stappen, het bleek nog een behoorlijk eind weg te zijn. Caroline had early access die wilde dus graag z.s.m. in de rij plaats nemen. Bij de O2 was het ook weer bloedheet, weinig schaduw, maar tenminste wel toiletten (wel weinig te eten, als vegetariër is het moeilijk in een land dat draait om curry worsten). Tijdens het wachten ontmoeten we Neil, Tony en Fred, dankzij hun ging het wachten lekker snel en hebben we enorm gelachen. Veel mensen gesproken die onze site kenden en ook nog gefilmd door lokale film crews.
Eenmaal binnen aten we nog een patatje (zoooo gezond) en het bizar dure drinken (6 Euro! En dan 2 Euro retour bij terug brengen beker, belachelijk). Martin Solveig draaide vrijwel dezelfde set als in Barcelona, echter voegde hij dit keer Love Spent toe (heeeeeeeeeeeeeerlijke plaat). Madonna begon wederom om 22.15 maar daarvoor was een oorverdovend fluitconcert te horen, het duurde klaarblijkelijk te lang voor de Duitsers (verdorie, waren we nou toch maar thuisgebleven voor de wedstrijd). Madonna gaf wederom een geweldige show, alleen was Rocco er helaas niet bij. Tijdens Human Nature bleef haar hak hangen in haar broekspijp waardoor we een “oopsy daisy” te horen kregen en ook bij Open Your Heart miste ze een paar regels tekst. Het publiek was vrij tam en kwam pas los bij Like a Prayer, ondanks de vele berichten zat de O2 wel gewoon helemaal vol. Omdat Madonna zo laat begon was het na Celebration rennen voor de laatste metro, deze zat werkelijk stampvol. Ik heb in mijn hele leven niet zo klem gestaan (en ik heb al zo heerlijk claustrofobie). Vastgeplakt in mijn roze muts stond ik tegen de metro deuren (waar ben ik toch in hemelsnaam mee bezig?) Aangekomen bij onze halte was het tijd voor ons ritueel ‘cola drinken, chips eten en foto’s kijken’
Berlijn, 29 juni
Een niet-Madonna dag vandaag. Dus wat doe je dan: ‘laten we toerist gaan spelen’ en zijn richting Alexanderplatz gegaan. Als je daar dan toch bent ga je lekker naar M’s hotel, die je dan niet vinden kan en een taxi neemt, die je vervolgens 30 meter verderop er weer uitzet omdat je er dan bent…..domme toerist? Ja, ontzettend domme toerist! Wat zal die taxi chauffeur gelachen hebben (stiekem lach ik mee) Natuurlijk is er geen fluit (of piano) te zien bij dit hotel, behalve het feit dat het een dakterras heeft MET zwembad en iedereen door het vreselijk hete weer lekker nat is (van het zwembad water) Daar sta je dan nat (van het zweet) beneden als een echte tut te kijken naar het dakterras, en dan besef je je dat je beter gewoon lekker weer naar je eigen hotel kan gaan (zo gezegd, zo gedaan)
In de avond gegeten bij Hard Rock, mee gezongen met het eeuwige ‘We are Young’ van FUN (nee het is alleen geen FUN meer, dit nummer achtervolgt ons), en darmkrampjes gekregen van de hamburgers.
Berlijn, 30 juni
Wederom een zonnige dag in Berlijn! Dit keer met de trein naar de O2 wat een stuk relaxter zat en bovendien ook sneller was. We hadden Early Access dus mochten ietwat eerder naar binnen. Bij binnenkomst zagen we Lola dineren met een aantal anderen van de crew. We besloten ondanks onze Triangle wristbands om lekker achterin te blijven staan en pas vlak voor M begon de Triangle binnen te gaan. We ontmoetten Monte nog, spraken met hem en maakten een foto. Daarna troffen we Guy en spraken over stroopwafels (die iedereen van de crew van ons gekregen had, ze hebben gesmaakt zeggen ze), toen troffen we nog Tony (wardrobe) en wat dansers. Iedereen die we van de crew spraken gaven aan veel zin te hebben om naar Amsterdam te komen.
Eenmaal in de Triangle spraken we nog de dames van hair & make up die ons interviewden met haarlak-microfoons. M begon om de inmiddels bekende 22.15, ze zat er lekker in. Er ging alleen iets mis met de Gang Bang set, de kabels van de opening bleven hangen aan de motel kamer set, waardoor dit scheef het podium op schoof. Gelukkig waren technici er snel bij om dit letterlijk ‘recht’ te zetten. Anders hadden we straks een motel kamer in de Triangle, denk niet dat we daar zo blij om waren geweest. Madonna vertelde wat Saggaro Jo betekende tijdens haar toespraak, als jullie die toespraak hebben gehoord weet je dus dat als we “Saggara Jo motherfucker” tegen je zeggen dat we opkomen voor onze rechten en appels aan het plat stampen zijn.
We gingen na Like a Prayer weg om een tweede avond als sardientjes in een doosje te voorkomen, dit lukte en we zaten heerlijk relaxed in de trein terug naar ons hotel. Verbazingwekkend hoeveel jongeren op straat en in de metro alcohol drinken, dat moest ik even melden, dus bij deze.
Amsterdam, 1 juli
Vroeg in de ochtend weer terug met de auto, helaas geen routebeschrijving voor de terugweg waardoor we een misser maakten bij het verlaten van Berlijn, maar eenmaal op de hoofdweg ging het goed. Vermoeidheid sloeg behoorlijk toe en bij thuiskomst was het dus vooral flink bijkomen en ons opmaken voor Madonna in mijn geboortestad: Amsterdam!
Amsterdam, 7 juli
Madonna was al gearriveerd in Amsterdam, gespot in het Conservatorium Hotel (bij mijn moeder om de hoek), en in diverse clubs. Ook had ze de Tuschinski (grote zaal) afgehuurd om mijn meest favoriete film van dit jaar (Intouchables) te gaan kijken. Wijs als ik ben, ben ik vooral niet naar M op zoek gegaan en ben lekker thuis gebleven (ik was ook ontzettend ziek en had een zeer zware verkoudheid onder de leden) Op vrijdag 6 juli was ik Monte Pittman tegen gekomen en na een gezellige babbel kwamen we op het idee om een instore te regelen in de FAME. Monte vond dit een ontzettend leuk idee en kon alleen op de zondagochtend. Na veel gebel en geregel met FAME, bleek het iets te kort dag om sound equipment te regelen en ging het hele circus dus helaas niet door. Hopelijk een andere keer!
Het was tijd voor de Koningin in mijn eigen stad, heeeeeerlijk gevoel! Onder invloed van codeïne (nee geen cocaïne), paracetamol, Vitamine C-1000, antibiotica en neusspray ging ik dan samen met Richard en Hans richting het Ziggo. Het was gelukkig prachtig weer, dus wachten was niet heel erg vervelend. We ontmoetten onze vele Madonna vriendjes en hadden een super gezellige tijd. Na het uitdelen van wat I MDNA ansichtkaarten en de crew nog wat stroopwafels gegeven te hebben, gingen we nog een biertje en cola drinken. Het was erg druk op de ArenA boulevard, de mensen die in het wit kwamen gingen niet naar een kaballah bijeenkomst of trouwen, maar naar Sensation. De mensen die in een ‘Madonna is the Queen’ of een ‘there’s only one Queen and that’s Madonna’ shirt kwamen, gingen vanzelfsprekend naar M. De omliggende pubs en tentjes speelden veel Madonna, dus dat was gezellig.
Eenmaal binnen in het Ziggo, viel op hoe enorm klein het was, veel kleiner dan ik had gedacht. Het scheen dat M de soundcheck had gedaan samen met publiek, dit hadden wij gemist omdat wij weer zo nodig op ons dode gemak naar binnen wilden gaan. Na het dumpen van onze spulletjes in een kluisje en het eten van een lekker patatje, genoten we van Martin zijn set (draait hij niet gewoon iedere avond een CD?) Het zat echt stampvol in het Ziggo en uitverkocht was het dus zeker. Hans had voor vanavond een fotopas gekregen via Live Nation en goedkeuring van het management, dus die stond gezellig naast fotograaf William Rutten (Martin S. mocht niet gefotografeerd worden, wilden we dat dan?)
Richard en ik stonden in de Triangle, extra speciaal omdat het voor Richard de eerste keer was om M live aan het werk te zien. Omdat ik dit keer geen tas, jas of andere onzinnige dingen bij me had, ben ik compleet en totaal uit mijn dak gegaan. Heb gesprongen van begin tot eind (en warempel, van springen en meedoen krijg je meer energie i.p.v. dat je juist moe wordt) Madonna zat er lekker in en hield een vrij lange toespraak voor Masterpiece, ze sprak over Saggara Jo en racisme en dat haar ‘echte fans’ in de triangle stonden wat nogal wat boe-geroep tot gevolg had (slimme woordkeuze dame!) Na Like a Virgin ging echter de piano niet naar beneden, en bleef Madonna dus op het podium zitten terwijl de Nobody Knows me interlude al bezig was. Ze keek een beetje verward om zich heen, om vervolgens alsnog van het podium af geholpen te worden. Direct werden technici ingeschakeld want ze moest via dezelfde in/uitgang I’m Addicted zingen. Gelukkig ging dit goed en heb lopen springen van hier tot Tokyo, Guy Oseary vond mij kennelijk hysterisch en bleef lachen. Tijdens Like a Prayer nam ze een ketting aan van een fan (vanzelfsprekend brachten de fans de volgende avond kettingen mee, maar Madonna nam ze niet meer aan) Het was een werkelijk fantastische avond en mijn favo show tot dan toe. Richard vond het ook te gek, alleen minder dat het regende toen we de Ziggo verlieten. Dankzij de adrenaline sliep ik om 04.00 nog niet, kon gewoon niet rustig worden.
Amsterdam, 8 juli
Ik werd weer stront ziek wakker (stem weg) en het weer dacht er ook zo over, weg zon, weg lekker weer, regen, wind en somber…..BAH! Er kan ook geen bezoek van Madonna aan Nederland voorbij gaan zonder regen. Wij gingen dit keer iets later naar het Ziggo Dome omdat het weer gewoon ontzettend slecht was en het met bakken uit de hemel kwam. Bij de Ziggo bleven we dan ook schuilen tot de deuren open gingen. Madonna bleek nog bezig met haar soundcheck, ze was erg praterig en liet de fans Deeper and Deeper en Physical Attraction zingen, waarna ze verder ging met haar soundcheck. Binnen konden we gelukkig onze zooi weer in een kluisje stoppen (waarom heeft alleen de Ziggo dit? Zo handig!) daarna even een broodje eten bij La Place en de sfeer opsnuiven.
We stonden met het gehele team in de Triangle wat de show extra speciaal maakte, dit keer gingen we alle vier compleet uit ons dak. Rocco was trouwens weer aanwezig bij de shows in Amsterdam, na een afwezigheid in Berlijn. Madonna zat er weer lekker in. Bij Masterpiece gaf ze aan dat ze een gerucht had gehoord dat iemand een huwelijksaanzoek wilde toen tijdens haar show en ze vroeg of dit klopte. Dit klopte inderdaad, helaas werd echter de bewuste persoon die dit geregeld had niet door Madonna gezien en ging iemand anders ermee aan de haal. Een behoorlijke domper voor de persoon in kwestie. Het huwelijksaanzoek bleek direct wereldnieuws en een dag later had de wereldwijde media het erover. Het viel ons op dat het publiek op de tribune redelijk kalm bleef en vooral op de bips bleef zitten. Mensen, leer toch eens dat als je echt (best heel veel) geld uitgeeft aan een concertkaartje wat van begin tot eind vrijwel alleen maar bestaat uit ‘dans’ muziek, u de bips optilt en gaat schudden met de billen. Doe lekker mee, laat je gaan, doe alsof je nog jong bent en neem een voorbeeld aan de ster in kwestie. Wij zijn wel helemaal uit onze plaat gegaan en hebben gesprongen alsof ons leven ervan af hing, heerlijke avond.
Amsterdam, was absoluut mijn topper van deze tour! Ook leuk om te horen dat Madonna en Brahim het Anne Frank huis hadden bezocht en een rondvaartje door de Amsterdamse grachten hadden gemaakt. Ja, het is ook een heeeeeerlijke stad natuurlijk.
Keulen, 10 juli
En we gingen weer met de auto richting het voor mij al bekende Keulen, een echte wereldstad! Met de auto ging alles prima, totdat we in Keulen zelf aankwamen, we sliepen in een hotel dat in een achterbuurtje lag (vlakbij de Lanxess arena) en we werden van hot naar her gestuurd, door de altijd behulpzame Duitsers. Na anderhalf uur (!) in rondjes gereden te hebben op dezelfde weg, waren we eindelijk bij het zogeheten ‘design’ hotel aangekomen. Wat een design hotel in zo een oord doet is mij nog een raadsel. We besloten om het centrum even te gaan verkennen, het was lekker weer dus kwam goed uit. Ik ben al redelijk bekend in Keulen, het is zo een heerlijke stad en lijkt als twee druppels water op de Amsterdamse Kalverstraat. Lekker gegeten en gedronken bij Starbucks en toen richting de Dom gelopen (altijd indrukwekkend) Het weer werkte lekker mee en het was inmiddels erg warm geworden.
Na lekker de toerist uit gehangen te hebben gingen we retour richting oord met wat kranten. In de hotelkamer sliep ik even bij (was nog steeds behoorlijk ziek) en inmiddels begon het ook te regenen. We gingen op tijd richting de arena met de metro (2 haltes) en het regende nog altijd pijpenstelen. Na onze early entry tickets te hebben opgehaald gingen we alvast ‘dineren’ bij Subway omdat we niet wisten of je in de Lanxess arena kon eten. De Early Entry mocht vrij vroeg naar binnen, binnen werden we nog heel kort vastgehouden in een ruimte waarna het sein werd gegeven dat we de arena in mochten. Tot onze verassing zat Madonna nog op het podium en zat midden in haar soundcheck. In plaats van de bekende routine te zien/te horen van de soundcheck hoorden we de muziek van Je T’aime en Madonna die een paar zinnen hieruit zong. We hadden al eerder gehoord dat ze met ‘iets speciaals voor Parijs’ bezig was, wij hadden direct het idee dat ze dit nummer daar zou gaan zingen. Ze was hevig in discussie met haar bandleden betreffende de track. Na een paar keer het een en ander doorgenomen te hebben zei ze “we’ve got a lot of work to do guys”, ze was dus nog niet helemaal tevreden. Hierna volgde de rest van de ‘bekende’ nummers, we kregen de gehele soundcheck mee en dit was natuurlijk te gek.
Na de soundcheck gingen wij de arena een beetje verkennen. Het bleek hier enorm uitgebreid qua eten en drinken, van pasta’s tot pizza’s, van cocktails tot champagne, je kon er werkelijk alles krijgen! Gelukkig had Subway in ieder geval niet echt gevuld, dus aten we nog een (enorm) lekker patatje met een flinke toef ketchup erop. Wat betreft voorzieningen was de Lanxess arena toch wel het meest relaxed tot nu toe. Madonna begon erg laat, nog iets later dan haar bekende 22.15. Tijdens Best Friend/Heartbeat gingen de schermen heel even op zwart, gelukkig werd dit vrij direct hersteld. Bij ‘Vogue’ kwam Lola de Triangle in om o.a. danser Chaz toe te juichen, Lola danste mee en toen M eraan kwam ging Lola weer backstage. Vlak voor Papa Don’t Preach stonden de dansers (die halverwege het nummer het podium op lopen) naast ons, ik keek ze vrij droog aan, toen gingen ze zo proberen me bang te maken dat het nog lukte ook. Er was in ieder geval heel veel interactie tussen de dansers en de fans in de Triangle, tijdens Like a Prayer en Celebration kwamen ze de triangle in en spoorden iedereen aan flink te dansen. Tijdens haar toespraak vlak voor Masterpiece moest een fan uitleggen wat Saggaro Jo betekende en kregen we een wedstrijdje, wie het hardst Saggaro Jo kon mee schreeuwen. Helaas heb je dan ook weer van die fans die zo nodig dronken moeten worden en iedereen in de pit tot last is. Gelukkig werd 1 gast die zo vervelend was (hing op een gegeven moment aan mijn derriere) de Triangle uit gewerkt, toen hij tegenstribbelde werd het een beetje gewelddadig allemaal. Als je naar Madonna gaat, laat die drank dan lekker staan. Je hebt je MDNA al voor je neus toch?
Na de show besloten we lopend naar het hotel te gaan (toch dichtbij), goede keuze bleek want er reed geen metro. Alleen liepen we op een gegeven moment wel op de autoweg (dat was wat minder goed gepland), door het metro spoor over te steken (ook zo slim) waren we met 20 minuten op de hotelkamer.
Amsterdam, 11 juli
Vandaag reden we weer vroeg terug met de auto richting Amsterdam. Ik dook vrijwel direct mijn bed in om even bij te slapen want diezelfde avond zou ik bij Hans overnachten om de dag erna de Thalys te pakken richting Brussel. Zo gezegd zo gedaan. Ik pakte vier uurtjes slaap, at pizza met mijn moeder en pakte de auto naar Purmerend.
Brussel, 12 juli
Vroeg op (so what else is new) en met de bus naar Amsterdam Centraal, het regende vanzelfsprekend keihard (gepaard met onweer en bliksem). Wij hadden niet het idee dat het weer in België heel veel beter zou zijn. Op Amsterdam Centraal bekeken we even de bladen en kranten, de altijd negatieve Belgische media kopten ook nu weer met je reinste onzin ‘hoe je niet ouder moet worden, kijk naar Madonna’ en ‘Madonna speelt vanavond voor lege zitjes’. Waarom de Belgen het zo ontzettend heerlijk vinden om continue die negatieve onzin te verkopen, zal mij altijd een raadsel blijven. Je snapt dat ik de kranten niet kocht, zonde van mijn geld en ik sponsor dat soort onzin absoluut niet.
Met de Thalys waren we vrij snel in Brussel, hier besloten we de metro te pakken naar ons hotel dat naast het Koning Boudewijn stadion lag. Natuurlijk was het ontzettend druk en natuurlijk was er maar 1 loket open die tickets verkocht (zucht) Een tijd later hadden we eindelijk de tickets en konden we in de oude vervallen metro stappen richting onze stop. Hier aangekomen bleken we naast het ballending te zitten (ook wel bekend als Atomium), het weer was al een stuk beter en nu was het zoeken naar ons Holiday Inn hotel. Na wat navraag bleek ons hotel geen Holiday Inn meer te zijn, maar een Alliance Hotel (aahhh, handig!) Na het inchecken zagen we staan in het hotel mapje dat we konden lunchen in de lobby van het hotel tussen 12-14. Toen we hier gebruik van wilden maken werd ons verteld dat de keuken gesloten was (OK…handig) Dus toen maar op zoek naar iets eetbaars…..natuurlijk was alles bij het ballen ding enorm duur, maar troffen we verder in de directe omgeving niet veel beters aan (vette hamburger die werd klaargemaakt zonder handschoenen, lekker hygiënisch) Vanzelfsprekend stond er ook al een queue bij het stadion, maar wij deden lekker rustig aan.
Toen wij onze tickets ophaalden bij de Family & Friends, zijn wij nog wat pasta gaan eten en daarna de rij in. Ik moest per se in de rij voor vrouwen omdat ik niet gefouilleerd mocht worden door mannen, alleen jammer dan dat ik in ieder geval niet gefouilleerd werd…..logisch (again) M was nog bezig met haar soundcheck, ze deed alle bekende nummers maar voegde nu ook ‘I Don’t Give A’ eraan toe. Na wat onderonsjes met de fans en haar crew streng te hebben toe gesproken betr. de verwachte regen, verliet ze na behoorlijk lange tijd het podium. Op M’s verzoek werd er overal tapijt neergelegd en vastgemaakt zodat ze niet zou kunnen uitglijden als het podium nat zou worden. Guy Oseary kwam op een gegeven moment naar ons toe met een camera, gaf aan dat hij ons op camera wilde interviewen. Geen probleem! Vragen als: hoeveel shows heb je gezien en wat betekent Madonna voor je, zijn ons bekend maar antwoord op vooral de laatste vraag blijft lastig. Het was een erg leuk interview, tot op heden geen idee waar dit voor gebruikt gaat worden.
Binnen bleek je te moeten betalen voor gebruik van de dixi’s, echt schandalig dit! Normaal is het gebruik van deze smerige ‘wegwerp’ toiletten gratis, maar nee hier moest je er natuurlijk weer voor betalen. Je reinste rip-off! Ondanks de vele negatieve berichten in de media zat het vol in het stadion, alleen de restricted view zitplaatsen bleven leeg (deze werden ook niet verkocht). Ik weet dus niet welke azijn zeiker het verhaal heeft verspreid dat het zo goed als leeg zat, maar deze was er zeer zeker zelf niet bij. Martin Solveig zette zijn CD weer op en kreeg het publiek goed mee. Na nog een suikerwafel te hebben gegeten en te hebben genoten van alle bijzondere kostuums die we zagen, maakten we ons op voor wederom MDNA.
De show was nog niet begonnen of het begon te regenen, en dit hield ook niet meer op. Ik probeerde te schuilen onder het ‘dak’ van het podium maar kreeg toen direct ruzie met een aantal die vonden dat dat niet kon, want ze waren er eerder dan mij. In mijn boekje is het nog steeds de regel dat je in de triangle geen vaste plek hebt, je kan staan en gaan waar je wilt. Wanneer meneer de heethoofd ervoor kiest om heen en weer te lopen en ik sta dan opeens zogenaamd op zijn plekje, dan heb ik daar het volle recht toe. Maar goed, discussies zijn het niet waard te voeren terwijl mevrouw Ciccone op het podium staat. Madonna gaf aan een kou onder de leden te hebben (je mag m’n hand schudden) en was dus niet heel erg blij met het ‘singing in the rain’. Maar tijdens Like a Virgin hielpen de ‘clown’ dansers haar met paraplu’s etc. Toch nam ze zelf de paraplu op een gegeven moment over en zo pro als ze is, ging ze door met haar act. In nieuwe niets-verhullende lingerie, terwijl ze verkouden was stond ze te zingen in de regen. Petje af (althans, liever op in dit soort weer). Wat dan wel weer jammer is, is dat M had gevraagd of mensen wilden stoppen met roken, dat was als haar stembanden hun wat kon schelen. Dat konden ze dus waarschijnlijk niet, ik heb nog nooit zoveel mensen zien roken tijdens een M show, jammer dat de security er geen ruk aan deed.
Na afloop van een zeer regenachtige show liepen wij direct terug naar ons hotel, de hotelkamer stonk naar riool en het tapijt was nat…..gatverdamme! Ik weet niet wie er op ons tapijt had zitten pissen, maar blij waren we er niet mee.
Parijs, 13 juli
We stonden vroeg op en waren om 6.25 aanwezig voor het ontbijt dat om 6.30 opgediend zou worden. We vroegen aan de (altijd vriendelijke…not) receptionist of we alvast plaats konden nemen. “Nou dat is eigenlijk niet de bedoeling he”, ik begon het onvriendelijke gedrag beu te worden en we zijn alsnog gaan zitten. Het ‘Amerikaanse’ ontbijt buffet werd 5 minuten te laat geserveerd en de ‘kok’ ging toen ook gezellig mee eten. Er was weinig Amerikaans aan de broodjes en we waren dan ook na 5 minuten klaar. Na het slechtste hotel ooit verlaten te hebben, pakten we de metro terug naar Brussel Zuid. Zoals verwacht waren de kranten ook nu nog negatief en stond vol met onwaarheden, ik liet ze dus wederom liggen en sloot Brussel voor mezelf voorgoed af.
We pakten de Thalys naar Parijs en kwamen daar even later aan, hier pakten we de taxi naar ons hotel dat vlak bij Gare du Nord lag. We zaten wederom in een ‘design hotel’, WTF is een design hotel?? We konden nog niet op de kamer dus besloten maar de metro te pakken naar Hotel de Ville en Lucky Records een bezoekje te brengen. Hier aangekomen was alles wederom te duur, dus gingen met lege handen richting Chatelet. De regen kwam weer met bakken uit de hemel dus pakten toen maar de ‘benenwagen’ richting hotel. Bij een supermarktje kochten we drinken en eten (waaronder Lions die 4 maanden over data bleken te zijn…..)
In de avond spraken we af met Fred, dronken gezellig wat en daarna at ik een heerlijke geitenkaas pizza (oh zo hemels!) bij een pizzeria vlak bij Hotel de Ville. Hierna gingen we richting hotel waar we wakker gehouden werden door een stel dat een wedstrijdje ‘wie schreeuwt het hardst tijdens de sex’ deden. En wat zendt het Duitse RTL een aantal vreselijke programma’s uit! (Mitten im Leben? Mijn hemel…..ik heb nog nooit zulke kromme tenen gehad)
Parijs, 14 juli
De dag van de show! Overdag zijn we lekker rustig in het zonnige weer een beetje gaan wandelen en wat gaan drinken bij McDonalds, jammer dat je dan gelijk weer gestoord wordt door iemand die sterk lijkt op de zombie versie van MJ in ‘Thriller’, en nog brutaal worden ook als we geen geld willen geven. We besloten om voordat we de trein namen naar St. Denis, nog even pizza te eten (nog even en ik ben een pizza) bij Gare du Nord. Ook hier kwam er een zombie MJ look-a-like binnen gelopen die rook alsof hij in geen 3 maanden onder een douche was geweest (lekker als je een pizza aan het wegwerken bent)
We pakten de trein naar St. Denis en hier was het een stukje lopen nog naar het Stade de France. Het zonnetje scheen volop en we wachten geduldig bij de F&F window. Na onze tickets gekregen te hebben, kwamen we mede fan Romano tegen en hebben hier nog even gezellig wat mee gedronken. Toen de hekken eenmaal open gingen (we hoorden trouwens Die Another Day en Beautiful Killer tijdens de soundcheck die binnen plaats vond), verliep het net zoals in 2008….heel erg traag en heel erg stroef. Voordringen is dan ook de enige optie om nog voordat M begint, binnen te komen.
Binnen in het Stade de France hebben we lekker rond gehangen met Fred. De Triangle stond vol met genodigden waaronder o.a. Jean Paul Gaultier. Wij hadden het prima naar ons zin en troffen een aantal crew leden voor aanvang van de show en ook Rocco liep ons voorbij. We hebben weinig meegekregen van Will.I.Am die ook een kunstje op het podium deed, we waren patat aan het eten (gezond eten is belangrijk tijdens een tour ;o)
Voordat de show begon werden we in de Triangle aangesproken door een crewlid genaamd Debby, ze gaf aan ons interview met Guy te hebben gezien en wilde weten hoe we zo een dure hobby konden betalen. Het was een ontzettend leuke dame en we hebben erg met haar gelachen. Toen de show begon waren we helemaal voorbereid op Je T’aime, we waren er compleet van overtuigd dat we deze vanavond te horen zouden krijgen. Stade de France zat echt tot de nok toe vol. MDNA was weer geweldig, het was erg druk in de Triangle maar we wisten alsnog lekker in het rond te springen. Tijdens het beruchte image van Marine Le Pen tijdens de Nobody Knows Me interlude, klonk er een oorverdovend applaus in het Stade de France. Van tevoren was aangekondigd dat de show van vanavond gefilmd zou gaan worden. Guy Oseary kon ons helaas nog niet vertellen of dit voor de DVD release was, of dat het ergens anders voor gebruikt zou worden.
Alle nummers kwamen en gingen, maar geen Love Spent en geen Je T’aime. Celebration kwam en ging en de show eindigde, we bleven met een groot vraagteken achter. Waar was Je T’aime? Ze zou toch iets ‘speciaals’ doen voor Parijs? Durfde ze niet? Was het niet naar haar tevredenheid? We liepen naar de metro, pas daar aangekomen kwamen we erachter dat de metro ergens anders was dan de trein die we moesten hebben. We moesten dus als een gek het hele end weer terug lopen want de trein lag aan de andere kant van Stade de France. Natuurlijk overal politie die je ook overal ophield, op een gegeven moment hoorden we dat we haast moesten maken want er ging nog maar 1 trein. Mijn kleine pootjes waren KAPOT en ik moest nog een pest end. Bij het treinstation werden onze kaartjes niet eens gecheckt en moesten we rennen, we zaten nog niet in de trein of deze vertrok (de laatste trein van die avond) Dit was echt op het nippertje, ik was compleet buiten adem.
Amsterdam, 15 juli
In het begin van de middag hadden we de Thalys richting Amsterdam, de reis verliep voorspoedig en kwamen op tijd aan op Amsterdam Centraal. Hier pakten we de bus naar Purmerend, waar ik weer mijn auto pakte op weg naar mijn huis in Amsterdam. Even flink bijtanken, een paar dagen geen show en me mentaal voorbereiden op JA weer vliegen naar Birmingham (helaas)
Birmingham, 18 juli
Na een dag werken moest ik me alsnog opmaken om diezelfde avond weer te gaan vliegen en dit keer naar Birmingham. Ik at thuis wat, pakte mijn spullen en liep naar de tram om richting station Zuid WTC te gaan. Vanzelfsprekend kwam er geen tram opdagen (just my luck) en moest dus lopen naar het station (20 minuten, lekker) Gelukkig kwam hier de trein naar Schiphol er direct aan en was dus z.s.m. op het vliegveld. Hier ontmoette ik Hans en nam maar direct mijn Oxazepam want was op van de zenuwen. De vlucht met Transavia van en naar Barcelona hadden mijn vliegangst geen goed gedaan.
Wij vlogen nu echter met KLM en heb daar betere verhalen over gehoord. Terwijl we wachten zagen we Jokertje nog lopen (oh oh Cherso), nu was mijn vakantie natuurlijk helemaal compleet! Op tijd gingen we aan boord van het vliegtuig en gelukkig verliep alles OK. Het enige enge dingetje was bij het opstijgen, het was vreselijk weer in Nederland met regenbuien en onweer, daar moest het vliegtuig doorheen vliegen wat de nodige turbulentie gaf (oh zo eng) Maar toen we hier eenmaal doorheen waren verliep de rest van de vlucht vrij rustig. We konden zelfs de lichtjes van Engeland goed zien en in Birmingham was het zelfs iets beter weer dan in Nederland.
Bij de controle aangekomen moest ik apart omdat ik een ID heb en geen paspoort toen de meneer aan mij vroeg wat ik in Birmingham kwam doen zei ik “I am here to see Madonna”, hij verstond dat verkeerd en vroeg “you’re here to see your daughter?” Maar goed, we besloten maar een taxi te nemen, het was laat en we kenden beide Birmingham niet goed. Het was een flink half uur rijden maar bleken in een gezellig straatje te zitten vlak naast het centrum. We hadden een groot en ruim hotel, alleen jammer dat er geen ramen open konden in de hotelkamer en het dus een beetje naar schimmel rook. Maar we hadden gelukkig televisie waarvan de taal tenminste konden verstaan!
Birmingham, 19 juli
Na de verplichte kranten check gingen we het centrum even verkennen. Het centrum van Birmingham viel ons enorm mee, erg knus en gezellig en hebben een tijd lang op een Starbucks terras gezeten. Ook de Engelse W.E. DVD even aangeschaft bij HMV (heeft meer extra’s) Die avond besloten we te eten bij Pizza Express, bij deze pizzeria eet ik altijd in Londen omdat hun Pizza Padano (geitenkaas) het lekkerste is dat ik ooit op pizza gebied gegeten heb. Er zat vrijwel geen hond (duh het was nog maar 16.00), maar na drie kwartier hadden we nog geen pizza. Ben op m’n knalroze gympjes maar gaan vragen hoe het zat met mijn geit….geit bleek niet doorgegeven aan keuken, dus maagje moest nog even wachten. De hemelse pizza kwam een kleine tien minuten later en ons werd een compensatie beloofd voor het wachten. De pizza was een genot om te eten, echter waren we nu wel aan de late kant voor het ophalen van onze F&F tickets. Toen we wilden afrekenen konden we geen ober vinden, eindelijk kregen we onze bon, geen compensatie en 1 bier teveel…zucht. We wilden de manager spreken, die was druk, tja wij ook. We stonden eigenlijk op het punt van weglopen toen we eindelijk een gecorrigeerde nota kregen. Hij had er tien pond vanaf gehaald, betaald en GO!
Bij de NIA aangekomen (10 minuten verderop) begon het te regenen (jahaaa, wij worden gestraft, niet normaal!), onze tickets z.s.m. in de pocket en kwamen toen Mario en Paolo tegen. Konden gelukkig schuilen onder hun umbrella (ella ella ella) Onze zitplaatsen zaten in Block E rij 2, prachtig natuurlijk maar omdat ze aan het begin van de rij zaten en er voor mijn K O P een security vent stond (zo groot als een huis) was mijn zicht toch enigszins beperkt. Gelukkig konden we in de Triangle en hebben toen twee fans die helemaal achterin zaten gelukkig kunnen maken met onze tickets. Het voorprogramma was nu DJ Alesso, we waren Martin zat dus waren hier wel blij mee, totdat hij begon te draaien. Wat een HERRIE, laat mij maar draaien….een keer ‘James Brown is Dead’ en de hele tent staat op zijn kop. In de Triangle was het erg warm, M begon op haar welbekende tijdstip.
Na Revolver liep M naar de main stage voor haar Gang Bang act, echter bleven de schermen dicht waardoor haar motel kamer niet op het podium kwam. M was verward en besloot te improviseren, de gehele act werd nu op de vloer opgevoerd. M keek af en toe naar de schermen maar die hielden stug vol ‘we gaan NIET open’. Heel Gang Bang was dus improvisatie van begin tot eind. Dit was niet het einde van de technische probleempjes. Bij Justify My Love gingen de schermen niet dicht (niet open, niet dicht, wat willen jullie nou?) waardoor de video niet goed te zien was en je de voorbereidingen voor Vogue kon volgen. Bij I’m Addicted kwam M niet op tijd omhoog en was bijna aan het eind van eerste couplet voordat ze pas omhoog kwam. Het doek in de Triangle bij gangpad naar kleedkamers zat niet goed dicht, waardoor ik M steeds kon zien lopen als ze het podium af ging. Bij haar toespraak voor Masterpiece vroeg ze aan een fan “does it bother you” dat haar motel kamer er niet was. Het was een unieke show om mee te maken, zeker omdat dit onze laatste ‘volledige’ MDNA show was op onze tour lijst.
Amsterdam, 20 juli
Hans was jarig vandaag. Vanochtend hadden we alle tijd omdat we pas in de middag terugvlogen naar Amsterdam. Na een ontbijtje en wederom een taxi naar het vliegveld, moesten we onze tijd dus maar vol maken. We vlogen met KLM en mochten op tijd aan boord van het vliegtuig, we zaten dit keer bij de nooduitgang en er zat helemaal niemand naast ons (relaxed) De gehele vliegreis verliep rustig, dus dat was voor mij allang een geruststelling. Het landen verliep ook rustig en het was nog super zonnig in Amsterdam ook, wat een leuke manier van thuis komen! Richard haalde me op met de auto.
Parijs, 26 juli
Geheel onverwacht was er daar de aankondiging van Madonna’s speciale intieme ingelaste show in het Olympia in Parijs. Wij waren er heel duidelijk in: we gaan niet, geld is op, we zijn er klaar mee. Maar een echte Madonna fan zou geen fan zijn, als ze dan twee uur later alsnog besluiten om te gaan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan natuurlijk. Het was vanaf het begin voor ons vrij duidelijk dat het niet om een volledige MDNA show zou gaan. Wij wisten inmiddels dat dit het ‘speciale voor Parijs’ was waar Madonna dus een paar keer aan had gerefereerd. Trein naar Parijs was te duur, bus had geen goede tijden, dus was per auto de enige optie, ook omdat ik vrijdag weer gewoon op mijn werk moest verschijnen.
Om 8 uur in de ochtend vertrokken we per auto naar Parijs, op twee keer kort fout te zijn gereden na, kwamen we na 6 uur rijden aan in Parijs. Onze auto parkeerden we bij Fred in de straat en spendeerden de dag bij hem thuis. Het was zinderend heet in Parijs en iedere vorm van verkoeling was welkom. Een grote groep fans had meerdere nachten geslapen voor het Olympia, iets wat wij nooit meer zouden doen. We hebben nog nare herinneringen aan het 27 uur in de queue staan voor Hard Candy in 2008. Maar respect voor allen die het er voor over hadden. In de loop van de middag pakten we de metro naar Opera, waar de Olympia ligt. Ik deed mijn best om eruit te zien als een jongetje volgens mij, petje, korte broek, hemdje…..tja het was warm dan boeit mij mooie kleding echt totaal niet.
Nadat we onze tickets opgehaald hadden zijn we gaan eten, drie keer raden wat wij gegeten hebben? Rijst, nasi, bami, zuurkool…..nee pizza natuurlijk! Alleen bracht de ober mij de verkeerde pizza waardoor ik achter bleef met mandje brood, gelukkig kreeg ik later alsnog mijn geit(enkaas) Hierna hebben we een beetje rondgelopen, kwamen we Debby van de crew weer tegen en spraken we nog een aantal crew members, waarvan een foto wederom op M’s Facebook verscheen. Van tevoren hadden we gehoord dat we om 19.30 naar binnen zouden mogen, dit werd echter een dik uur later. Gelukkig was de zon achter de gebouwen verdwenen en was het wachten iets minder erg geworden, wel heel erg fijn dat er gratis Vita Coco werd uitgedeeld!
Toen we eenmaal binnen waren zochten we eerst een plekje aan de zijkant (rechterkant), het werd echter 22.15 (dat de stream zou starten) maar nog geen M. Ze begon een halfuur later dan gepland en opende met ‘Turn Up The Radio’ de huidige single. Ze deed de gehele eerste en tweede sectie van de reguliere MDNA tour. Haar toespraak was echter een stuk langer en gefocust op Frankrijk met als belangrijke noot ‘als we niet van geschiedenis leren, zullen we deze alleen maar herhalen’. Mij viel op tijdens haar toespraak dat er een paar mensen (ik was in het midden achterin gaan staan omdat hier het zicht een stuk beter was) continue hun middelvinger opstaken (ik dacht aanvankelijk dat het hun reactie was op Marine Le Pen), maar toen ze ook nog door haar toespraak heen schreeuwden en ik zoiets hoorde als ‘jail, jail, jail’ had ik al het vermoeden dat we met wat onruststokers te maken hadden.
Madonna ging door met de show, maar na haar strippen bij Human Nature liep ze heel verrassend terug het podium op en begon geen Like a Virgin maar een compleet nieuwe performance van Beautiful Killer / Die Another Day. Dit was echt waanzinnig! De gehele Olympia trilde letterlijk van de springende fans. Deze mash-up werkte zo ontzettend goed, dat ik me afvroeg waarom dit niet vanaf het begin aan de setlist was toegevoegd. Dit was echt ontzettend goed en ik was enorm onder de indruk. Na dit spetterende optreden deed ze er nog een schepje boven op om dan eindelijk het lang verwachte Je T’aime te brengen. Wat een heerlijke act, haar bekende Like a Virgin act in reverse, nu bond zij HEM vast in plaats van hij haar. Het was een fantastisch optreden en wat zag ze er goed uit! Wel viel me op dat er weer mensen waren die er leuzen (die ik niet kon verstaan) erdoor heen schreeuwden.
Het nummer eindigde vrij abrupt, waardoor men nog op zijn minst een Like a Prayer of een Celebration verwachte, maar dit bleef uit. Wij maakten aanstalten om de Olympia te verlaten en hoorden toen ineens een fluitconcert om ons heen. Er waren een aantal mensen (waarschijnlijk dezelfde die net met hun middelvingers stonden en leuzen aan het schreeuwen waren) die met voorbedrukte banners (Queen of botox en dat soort leuzen) stonden te zwaaien. Wij deden niet mee aan die onzin en verlieten de zaal snel, buiten stond een enorm groot aantal politie mensen, iets wat ik in eerste instantie erg overdreven vond. We pakten de metro terug naar Fred zijn huis om daar vervolgens direct in de auto te stappen en de lange rit naar Amsterdam weer te maken. Ja ja geen rust voor ons!
Amsterdam, 27 juli
We waren Parijs vrij snel weer uit en hebben toen de gehele nacht doorgereden naar Amsterdam toe, een grote dodenweg om dit midden in de nacht te moeten rijden (je ziet niets). Onze fantasie begon ons echt te plagen, van bomen die mensen werden tot autobanden langs de weg die bewogen. Ja, we waren al 22 uur op de been en konden ieder moment instorten. We hielden ons wakker met Dextro Energy en Energy drankjes en zakken chips. Ik was om iets voor 6 uur in de ochtend thuis en dook direct mijn bed in. Omdat ik zo een onrustige dag en nacht achter de rug had, bleef ik autosnelwegen voor me zien en me maar vasthouden voor bochten etc. Pas tegen 8 uur viel ik in een iets rustigere slaap om er om 11 uur weer uit te moeten en naar mijn werk te gaan. Je kunt je voorstellen hoe alert ik was tijdens mijn werk….NIET! Je doet rare dingen als je moe bent. Ik was enorm geschrokken van de heftige reacties van de media op Madonna’s showcase. Ik zag de filmpjes van de mensen die met flessen gooide, fluitconcerten starten etc. Het werd natuurlijk enorm overdreven door de media en binnen no time was het echt overal te lezen. Fans noemen Madonna een hoer, fans eisen hun geld terug etc.
Ik wist dat een aantal fans teleurgesteld waren in de lengte van de show, voor mij persoonlijk was het vanaf het begin af aan duidelijk dat het niet om een volledige MDNA show zou gaan, maar ik kan erin komen dat anderen dat misschien wel hadden verwacht. Maar ik vond deze reactie wel heel erg overdreven, je bent nog altijd de baas over je eigen portemonnee. Of het is het je waard om M in zo een intieme setting te zien, of je geeft het liever aan iets anders uit, daar beslis je zelf over. Ik spendeerde de rest van de dag met het terugkijken van de stream, wat waren Beautiful Killer en Je T’aime ontzettend gaaf!
Amsterdam, 28 juli
Ik werd wakker met een nare nasmaak betreffende de show in Olympia, het zat me toch niet helemaal lekker hoe zeer M door de media de grond in werd getrapt, ik vond het zo onterecht. Omdat ik er bij was en met eigen ogen zag dat een paar onruststokers al tijdens de show de boel probeerden op te hitsen, heb ik een aantal feiten op een rijtje gezet en op de site geplaatst. Het is nu eenmaal een gegeven dat de reguliere bezoeker van een nieuws website, klakkeloos aanneemt wat de media schrijft, ik wilde men graag inlichten over hoe het echt was gegaan. Reden om te liegen heb ik niet, wat heb ik daar zelf aan? Kreeg het verzoek of ik met bewijs kon komen dat daar inderdaad onruststokers geweest waren die er waren om Marine Le Pen te supporten en Madonna de grond in te boren.
Ben een middagje bezig geweest met wat speurwerk en het resultaat werd doorgestuurd, ik werd hartelijk bedankt voor mijn ‘tireless efforts’, niet veel later kwam M met haar ‘statement’. Gelukkig werd dit vrijwel direct door de media opgepikt zodat het echte verhaal de wereld in geholpen werd en iedereen op de hoogte was van de Marine Le Pen aanhangers. Ik hoop dat men niet vergeet dat Madonna wel een fantastische show heeft neergezet in de Olympia, en de twee nieuwe songs voor mij echt een absoluut hoogtepunt van deze tour waren.
New York November 11
Al vanaf het begin van het aankondigen van de tour data zaten Hans en ik te twijfelen om naar New York te gaan. Ik ben nog nooit eerder in mijn Madonna-fan zijn de oceaan overgevlogen om haar in Amerika te zien. Ben ontzettend bang om te vliegen dus doe het gewoon liever niet. Vliegen naar New York betekent toch minstens 8 uur in dat stalen ding zitten…….
We hadden al behoorlijk wat shows in Europa gepland en toen ook nog eens de speciaal ingelaste showcase in Olympia Parijs erbij kwam, hadden we zoiets van ‘het is prima zo’. Maar vrij kort na de show in Olympia begon het ontzettend te kriebelen bij ons, we kregen allebei een enorme tour dip en ik werd er persoonlijk behoorlijk depressief van als ik me bedacht dat ik deze fantastische show niet meer in het echt ging zien. We besloten toen om toch nog naar Zurich in Zwitserland te gaan last minute. Echter gooide persoonlijke omstandigheden roet in het eten en gingen we op het laatste moment toch maar niet naar Zwitserland, ik was er behoorlijk ziek van.
New York bleef een optie, maar het verre vliegen bleef een obstakel, mijn moeder zag New York ook wel zitten en stelde voor om er dan met zijn vieren (mijn moeder, ik, Hans en Peter) een korte vakantie van te maken in combinatie met Madonna. Zo gezegd, zo gedaan. Tickets voor de eerste show in Madison Square Garden konden we krijgen via de Family & Friends tickets dus dat was geen probleem. Toen al snel een tweede show in MSG werd aangekondigd, moest die natuurlijk ook toegevoegd worden (tja, als je er dan toch bent….). Reis geboekt, hotel geboekt, tickets geboekt en Oxazepam aangevraagd…..
We kozen er bewust voor om het nog niet bekend te maken via de site of Facebook dat we naar New York zouden gaan. Het was namelijk in de tijd dat Madonna een show annuleerde omdat ze keelontsteking had en vrij kort daarna hadden we te maken met orkaan Sandy. Er waren dus nogal wat obstakels op onze weg die ervoor zouden kunnen zorgen in het compleet niet doorgaan van onze reis naar New York. Waarom iets aankondigen als het nog helemaal niet zeker is dat het doorging? We besloten dat we het zelf ook pas geloofden als we er daadwerkelijk stonden.
Zondagochtend 11 november was het dan zover, wij zouden de overtocht maken per vliegtuig naar The Big Apple. De zaterdag hiervoor had ik mijn hondjes naar een honden pension gebracht (dat vond ik dan weer niet leuk) dus thuis was alles geregeld. Op Schiphol troffen we al snel Hans en Peter, na de douane check was het dus wachten op het boarden van ons Delta vliegtuig. Alles verliep volgens planning en al heel snel zaten we hoog in de lucht. De vlucht duurde in totaal 7 uur en 50 minuten. Onderweg vermaakte ik me met het bekijken van de films Intouchables en Bruce Almighty (dan gaat de tijd al vrij snel) Eenmaal geland in New York zagen we nog de resten van de sneeuw die een paar dagen hiervoor flink was gevallen in de stad. Had een soort van Schiphol verwacht maar JFK was een tegenvaller voor een vliegveld van zo een grote stad.
Met de beroemde Yellow Cab gingen we dan via Queens naar Manhatten toe waar wij sliepen in Hotel Edison dat direct aan Times Square zat. Het was zeer indrukwekkend om de beroemde Skyline voor je op te zien doemen en er dan na een lange tunnel opeens midden in te zitten. Na inchecken in het hotel moesten we natuurlijk Times Square gaan verkennen. Dit was echt overdonderend, wat een billboards, lichten en hoge gebouwen! Het duizelde je echt, er was zoveel te zien en het was zo ontzettend druk! We zaten natuurlijk ook met een tijd verschil van 6 uur, dus we probeerden ons qua tijd zo goed mogelijk aan te passen. Het werd helaas toch een kort dagje, want om 21.00 lokale tijd lagen we al te slapen.
November 12
Het was prachtig weer in New York, het werd rond de 23 graden met volop zon, ik was weer even terug in mijn favoriete seizoen (de zomer) Heerlijk in Central Park rondgelopen, gewinkeld in Macy’s (prachtige Truth Or Dare schoenenlijn van Madonna, maar het geld was helaas op) de kleding bij Material Girl viel helaas iets minder in de smaak) Vervolgens een tweede ontbijtje gegeten bij Andrews.
Die avond liepen we met zijn allen naar Madison Square Garden om onze tickets op te halen. Rondom 18.30 konden we bij de Family & Friends window onze tickets en Golden Triangle wristbands in ontvangst nemen en daarna was het wachten op het sein dat we naar binnen mochten. Wat mij opviel was dat de merchandise hier in New York in verhouding tot Europa toch een stuk goedkoper was. De nieuwe merchandise die was toegevoegd (Justify shirts, wit MDNA horloge) vonden gretig aftrek, helaas hadden ze het enige item dat ik echt wilde kopen (het witte MDNA vest) niet. Het viel direct al op dat New York enorm kleurrijk was qua publiek, heel veel mensen die gekleed kwamen als Madonna, en veel (heel erg veel) Madonna tattoos (iets wat je ten tijde van de Drowned World Tour nog amper zag, dit is echt een trend van de laatste twee jaar)
Eenmaal binnen viel ons op hoe klein MSG binnen was (echt niet veel groter dan een Ziggo Dome). Na het laten zien van onze Triangle wristband liepen we direct de Triangle in waar we een hoop bekende zichten tegenkwamen. Het blijft leuk om je mede fans weer te zien, je long lost family around the world (ja, je hebt toch dezelfde passie) Al heel snel zagen we Guy Oseary, altijd leuk om elkaar weer te zien, praatje te maken en op de foto te gaan. Hij bedankte ons voor het komen naar Amerika voor de show. Madonna’s dansers hielden zich tijdens de gehele show van Martin Solveig (ja, nog steeds dezelfde set) op in de Triangle en lieten vele kunstjes zien. Kalakan was aanwezig en ging met vrijwel iedereen op de foto. Wij ontmoeten hier ook de Belgische Tanja Dexters en Jochen. Zij waren ook voor de shows overgekomen en het was al heel snel erg gezellig.
Vlak voordat de show begon (ja inmiddels is de start tijd 22.45, hadden we in Europa nog mazzel!) spotten we roddelkoning Perez Hilton en Kelly Osbourne in de Triangle. De Triangle stond lang niet zo vol als in Europa, dus er was meer dan genoeg ruimte om rond te lopen, iets wat we dus ook zeker gingen doen.
‘BONG…..OMG’ daar begon de welbekende intro, oh wat heerlijk om dit weer live te mogen aanschouwen! Crew member Jean-Michel Ete kwam toen in de Triangle, ik heb hem iedere show gezien en gesproken en hij was ontzettend verrast mij te zien. Na een ontzettend warme welkomstknuffel en foto, draaide ik mij weer om om de koningin weer te zien. De show was zoals vanouds fantastisch, met hier en daar wat opmerkelijke veranderingen. Opvallend was de Bijbel die Madonna gebruikte tijdens Gang Bang ‘and now I am going straight to hell’ terwijl ze in het boek las. Vlak voor I Don’t Give A volgden de verkleden dansers uit Papa Don’t Preach Madonna de catwalk op. Madonna’s speech ging over de slachtoffers van orkaan Sandy en waarom er altijd eerst een tragedie moet gebeuren, eer we sympathie voor elkaar kunnen opbrengen.
Like a Virgin was enorm verlengt ten opzichte van Europa. Madonna stripte nu volledig (dus ook de broek ging uit) om een prachtige bodystocking te laten zien. Het doel was ‘ik strip voor jullie, wat doe je als een dame voor je stript? Dan geef je haar geld’. Het was Madonna’s manier om geld in te zamelen voor de slachtoffers van Sandy. Bovenop de piano kregen we allemaal een welbekend ‘Basic Instict/Sharon Stone’ momentje. De uitvoering van het nummer was nog beter dan in Europa, helemaal geweldig. Tijdens de show werd ik nog op mijn schouder getikt, toen ik omdraaide stond daar Debby die we hadden ontmoet tijdens de show in Parijs Stade de France (ook een Madonna crew member), en vervolgens weer bij Olympia. Ze was helemaal verrast me te zien “I didn’t know you were coming!!” kreeg een uitgebreide hug en we praten even bij. Wat een ontzettend leuke dame is dit!
Mijn persoonlijk hoogtepunt van de show kwam na Like a Virgin, eindelijk hoorde en zag ik ‘Love Spent’ live. Een van Madonna’s beste nummers ooit en dan wordt dit op zo een manier gebracht, dat je gewoon tot de simpele conclusie komt ‘wat een artiest, wat een performer!!’ Celebration was gemixt met Give it 2 Me, wat het nummer nog drukker maakte, maar wat wel tot een enorm feest leidde. Toen de show was afgelopen was ik ontzettend blij de show weer gezien te hebben. Madonna was weer uitstekend, toch kwam Madonna ietwat moe over.
November 13
Vandaag was het een enorme ommezwaai betreffende het weer, liep ik gisteren nog in een kort truitje, vandaag had ik een dikke trui, vest, das en jas nodig. Het was bitterkoud, het regende en het waaide enorm. Na Greenwich Village te hebben bekeken, was het dus al snel weer huiswaarts.
Die avond gingen mijn moeder en Peter ook mee naar de show, tja ze moesten het gewoon meekrijgen. We hoorden voor de show begon al van Jochen dat er vanavond twee nieuwe nummers en een special guest zouden zijn. We hadden al zoiets van ‘twee nieuwe nummers?’ dat is zo niet Madonna! En de special guest, misschien Nicki Minaj? Toen de show begon was het direct duidelijk dat deze show de eerste in MSG absoluut ging overtreffen. Madonna was zo ontzettend spot on, super vrolijk, non stop smiles en wat een attitude! Ik was totaal weggeblazen. Ineens na Open Your Heart was daar super onverwacht Give it 2 Me, om de verrassing nog groter te maken was daar ineens Psy met de wereldhit ‘Gangnam Style’. Iedereen ging helemaal uit zijn/haar plaat, daar stond Madonna dan samen met Psy het beroemde dansje te doen. De verrassing was zo enorm en die big smile op Madonna’s gezicht was echt priceless! Als dat nog niet genoeg was, kregen we nog een toetje erbovenop en deed ze voor de allereerste keer ‘Music’ samen met Psy. Masterpiece moest hierdoor wel even het veld ruimen.
Het publiek was uitzinnig na deze verrassing, wat was dit geweldig geweest! Madonna was zo ontzettend goed, Candy Shop was ook weer een feest, wat was zij aan het flirten met Brahim, heerlijk! Like a Virgin was wederom een absoluut hoogtepunt, liggend op de grond likte ze aan haar microfoon om hem steeds een stukje te verplaatsen. Vervolgens was ze niet tevreden met het aantal dollarbiljetten dat men op het podium gooide, dus ging ze verzoekjes uitvoeren “if you pay me, I’ll touch you”, toen liep ze naar iemand bij de catwalk en liet hem geld in haar broekje stoppen. Ze bleef ontevreden en ging demonstrerend met haar voeten op de piano zitten. Ze was hilarisch, zo ontzettend goed. De show ging op deze voet door, dit keer was Celebration terug in oude stijl, zonder Give it 2 Me. Toen de show was afgelopen stond echt iedereen er een beetje verbluft bij, wat hadden we hier zojuist gezien? Waren we zojuist getuige geweest van waarschijnlijk haar beste live show ooit? Wat was dit onbeschrijflijk goed geweest. Ik heb Madonna nu zo vaak live gezien, maar dit was zonder twijfel haar beste live show ooit. Dan bevestigt zo een optreden toch maar weer wat je eigenlijk al lang weet: er is gewoon geen betere live performer dan Madonna! Niemand heeft dat charisma, niemand heeft die stijl, niemand heeft die uitstraling en niemand anders heeft zulke ballen! Madonna is zo uniek in haar optredens, dat is gewoon onbeschrijflijk, niet in woorden uit te drukken.
De rest van de week in New York hebben we naast het standaard sightseeing ons vooral erg warm aangekleed want wat was het inmiddels koud geworden!
Op donderdagavond 23.00 vlogen we weer terug naar Amsterdam, om op vrijdag 11.00 Nederlandse tijd aan te komen. Inmiddels had ik 28 uur niet geslapen, maar ik moest mijn honden nog ophalen en boodschappen doen. De honden waren enorm blij om me weer te zien en na de laatste boodschappen en site updates, stortte ik helemaal in. Heb iets van 14 uur bij moeten slapen en heb drie dagen het gevoel gehad alsof ik op een schip stond (heerlijk zo een jetlag)
Wat een fantastische afsluiter van Madonna’s beste tour ooit. Een grens doorbroken door toch naar Amerika te gaan en vervolgens daar de beste show te beleven….wat een ervaring!
MDNA pumps like the blood in my veins!
Conclusie: Dit is de 6e tournee die ik van Madonna heb mogen meemaken, zoals altijd een feest, zoveel leuke nieuwe mensen ontmoet en gemerkt wie je echte vrienden zijn en wie je alleen aardig vind als je iets voor ze kan betekenen.
Respect naar Madonna voor het opzetten van zo een wervelende, fantastische en oogverblindende show, haar beste live productie ooit. Ik wil mijn vrienden bedanken voor de gezelligheid en Madonna’s crew en management voor de fijne tijd en alle goede zorgen!
Kimberly van Pinxteren (2012)
