PREMIERE LONDEN
Chelsea Cinema
29 november 2005
Wij hadden het al gehoord toen we in de rij stonden om naar binnen te mogen bij de album launch van Confessions On A Dance Floor bij Koko in Camden. Guy Oseary (madonna’s manager) was naar buiten gekomen om de 200 fans die een gratis ticket hadden weten te bemachtigen, te vertellen dat zij persoonlijk door Madonna waren uitgenodigd om de Engelse première van ‘I’m Going To Tell You A Secret’ bij te wonen. Enorm leuk nieuws natuurlijk, maar echt ervan genieten kon ik nog niet, niet totdat ik een officiële bevestiging ontvangen had.
Toen wij ’s ochtends onze kaarten hadden opgehaald binnen in Koko, hadden we allemaal een formulier moeten invullen met onze naam en telefoonnummer hierop. Het bleek dus dat ze aan de hand van deze gegevens ons zouden opbellen om ons de details te geven. Toen ik inmiddels weer in Nederland zat na mijn enorm drukke week in Londen voor de ‘Confessions On A Promo Tour’ werd ik dan inderdaad gebeld. Een vriendelijke vrouw van Warner in Londen belde me om me voor het event uit te nodigen. Ze zei dat Madonna mij en mijn vriend persoonlijk had uitgenodigd en dat ze tevens wilde bedanken, voor het lange wachten in de queue bij Koko. Ik gaf haar mijn e-mail gegevens en ze vertelde mij dat ze een e-mail zou sturen met hierin alle gegevens.
De volgende dag ontving ik de bevestiging e-mail al, hierin stond dat ik de wristband (armband) dezelfde dag als de première kon ophalen bij het kantoor van Warner in Londen. Gezien ons budget zeer minimaal was (november was de drukste en duurste maand van het jaar), moesten we voor de goedkoopste reisoptie gaan= de bus! Goedkoop hotel geboekt en wederom vrije dagen aangevraagd op het werk.
Maandag, 28 november 2005
We hadden de bus van Eurolines vanuit Amsterdam Amstel om 22:00 en zouden pas de volgende dag om 07:00 aankomen in Londen. De reis duurde verschrikkelijk lang, ik kon maar niet slapen en voelde me ook helemaal niet lekker. Ik had een griep te pakken en begon steeds meer rare dingen te zien langs de saaie wegen. Borden langs de weg werden oude kromme vrouwtjes met mandjes in hun handen en auto’s in de verte zag ik aan voor muren. Zoals je begrijpt, ik was dus niet lekker en het schoot bij de douane in Calais ook allemaal niet op.
Dinsdag, 29 november 2005
Helemaal kapot kwamen we dan ’s ochtends vroeg eindelijk aan en gingen direct naar Paddington waar ons hotel was. Eigenlijk mochten we pas om 13:00 inchecken, maar na aangegeven te hebben absoluut kapot te zijn mochten we eerder inchecken. We kregen echter wel eerst de verkeerde kamer, want we kwamen binnen en de bedden waren onopgemaakt en er lagen allemaal spullen van andere mensen. Na onze goede hotelkamer gekregen te hebben, besloten we om maar wat uurtjes slaap in te gaan halen.
’s Middags na het vaste ritueel van winkelen, gingen we dan op zoek naar het Warner kantoor in South Kensington. Het was een behoorlijk eind lopen, maar we vonden het en bij aankomst werd ons verteld dat we even buiten de deuren moesten wachten. Vervolgens werden Simon en ik met zijn tweeën naar binnen gelaten en moesten daar onze bevestigingsmail en paspoort laten zien. Binnen in het Warner kantoor hingen wat posters van de film. De meneer die ons hielp had een aantal dozen staan waarin enveloppen zaten met hierop onze naam. Simon en ik kregen onze eigen envelop die op ons naam stond. Er zat een zilveren wristband in die direct om onze pols gedaan werd, en het ticket wat toegang gaf tot de première. Erg blij om het kaartje en de wristband in bezit te hebben, gingen we weer op huis aan. Tot onze verbazing stonden twee bekenden van ons nu al voor de deur van de bioscoop (het was pas 16:00), sommige mensen zijn echt bang dat ze iets zullen missen.
’s Avonds hadden we met vrienden afgesproken voor de deur van het Chelsea Cinema. Er waren barrières neergezet voor de pers en wij mochten plaats nemen in de rij. Onderling wisselden we foto’s uit die we bij Koko en G-A-Y gemaakt hadden en het 
was erg gezellig. Na een tijdje mochten we eindelijk naar binnen, toen we the red carpet betraden werden er foto’s van ons gemaakt door paparazzi. We voelden ons wel heel bevoorrecht toen hoor, lol. Binnen in de bioscoop hing het vol met filmposters van ‘I’m Going To Tell You A Secret’, die we helaas na navraag niet mee mochten nemen. In de zaal zelf aangekomen werd er gevraagd naar de kleur van onze wristband. Toen ze zagen dat we een zilveren wristband droegen werd ons verteld dat de eerste rijen vooraan voor ons gereserveerd waren.
Toen we verder vroegen bleek dat Madonna zelf de eerste rijen voor haar fans gereserveerd had, zodat de fans dichtbij zouden zijn als ze haar speech zou geven.
Blij liepen we dan al naar voren toe en vonden een mooi plekje samen met onze vrienden op de derde rij aan de rechterkant. Op iedere stoel stond een heel mooi zwart tasje met hierop een sticker met de afbeelding van de film erop. Ook hing er aan het handvat een ‘tag’ met het logo erop. In het tasje zat een zak chips, een flesje Fiji mineraalwater en snoep. Zo zo wat werden we verwend!! We vermaakten ons uitstekend en voelden ons heerlijk om zo verwend te worden door ons idool. Tijdens het wachten zagen we diverse bekendheden binnen komen waaronder Gwyneth Paltrow, Stella McCartney, Guy Oseary en Melanie C. Ook diverse kaballah leraren kwamen binnen.
Eindelijk was het zover, de microfoon die klaarstond werd getest en ineens hoorden we een enorm applaus.
We stonden op en keken achter ons, Madonna en Guy Ritchie kwamen via de ingang de zaal binnen lopen. Heerlijk om haar weer te zien! Ze liep samen met Jonas Akerlund naar voren toe en nam plaats bij de microfoon. Ze nam eerst even kort het woord en liet toen het woord aan Jonas. Madonna zag er zeer elegant uit en ze was zichtbaar nerveus. Jonas had zoals altijd weinig woorden en gaf toen de microfoon weer aan Madonna. Madonna begon met een hele leuke en oprechte speech, waar ook tijd was voor een grapje hier en daar. Het deed ons goed dat ze ons, de fans bedankte en aangaf dat ze wist dat ze zonder ons niet zou zijn waar ze nu is. Het was fijn dat Madonna haar fans erkende en ons zo verwende, zo hadden we het nog niet eerder meegemaakt!
Na genoten te hebben van haar speech, gaf ze aan dat ze hoopte dat we de film leuk zouden vinden. We gaven een staande ovatie en Madonna liep toen de trap op helemaal achterin om daar haar eigen plek in te nemen. De film begon vrijwel direct, bleek alleen wat geluidsproblemen te hebben. Gelukkig was dit alleen de eerste paar minuten en daarna verliep alles vlekkeloos. Het was een geweldige ervaring om de documentaire toch nog op groot doek te beleven. Tijdens de live optredens zongen en klapten we mee en gaven we een verdiend applausje naar Madonna toe.
We hebben gelachen, gezongen, geluisterd en gehuild, een geweldige ervaring. Tot onze grote verrassing was er zelfs een veel langer stuk te zien aan het einde van de film in Israël. We zagen Madonna feest vieren met de rest van de kaballah studenten, ze danste, zong en klapte veel in haar handjes. Was toch weer een extra leuke bonus!
Toen de film dan was afgelopen stonden we gelijk op om een staande ovatie te geven. Madonna kwam begeleidend naar beneden en we juichten haar toe, applaudisseerden volop en zwaaiden naar haar. Voordat zij de zaal verliet zwaaide ze terug en weg was ze. Ik was verbaasd dat ze de gehele film gebleven was, dat doet ze normaal nooit. Een unieke ervaring om in dezelfde bioscoopzaal gezeten te hebben tegelijkertijd als Madonna. En dan nog wel naar een film te kijken over haar eigen tour. Eigenlijk te idioot voor woorden, maar zo onwijs speciaal.
Nadat we de zaal verlieten, gingen we na afscheid van onze vrienden genomen te hebben, richting hotel. ’s Ochtends vroeg moesten we weer de ontzettend lange saaie en vermoeiende busreis terug maken naar Amsterdam toe. Maar het maakte allemaal niet zoveel uit. We hadden een geweldige ervaring beleefd en dat allemaal dankzij Madonna herself.
Kimberly
