OP DE KEIEN

Parijs, stad van de Mode, Musea, romantiek (???) en… Madonna: de vroege morgen van 6 mei, ik draai mij nog één keer om. Mijn deken is warm, maar ik voel de frisse ochtend, hoor het eerste geroezemoes op straat, ruik vers ontbijt. Ik open mijn ogen en krijg een warm broodje aangereikt. Als je het zo brengt klinkt het wel aardig, maar eigenlijk moet het zijn: het is half zes ‘s ochtends, ik word redelijk gebroken wakker. Mijn slaapzak stinkt en de bezemwagen komt met sproeiers voorbij, een drukte van belang om mij heen, ik ruik geplette chips en kleffe koeken. Ik open mijn ogen en krijg een doosje met een fastfood kaasburger aangereikt.
Ja, ik lig weer op straat in een rij voor een theater. Wat een vertoning, volgens mij word ik hier écht te oud voor. Maarja, het gaat om de beloning, straks oog in oog met… Madonna. Tenminste, het is te hopen.

De dag ervoor ben ik met mijn www.madonnaunderground.com maatjes Hans en Kimmy met de Thalys aangekomen in de Franse hoofdstad. Madonna geeft namelijk drie optredens om haar nieuwe album Hard Candy te promoten: één in New York, één in Parijs en één nabij Londen. De eerste twee optredens zijn in kleine theaters, het Britse optreden is op een (reeds uitverkocht) festival. De theateroptredens zijn zeer exclusief, omdat Madonna meestal shows geeft in grote stadions voor zo’n 70-75.000 toeschouwers en in het theater kunnen maximaal 1.500 personen. Dit is dus een unieke kans the Queen of Pop van héél dichtbij te zien, met een optreden dat zij maar op drie plaatsen ter wereld zal uitvoeren. Tickets zijn niet te koop, maar alleen op uitnodiging en te winnen met prijsvragen. Aangezien wij helaas niet op de VIP-lijst van Madonna staan en we ondanks verwoede pogingen niets winnen via diverse acties van internetsites en radiostations (‘what else is new…’), trekken we onze stoute schoenen aan en gaan we op de bonnefooi naar Parijs. Hoewel, het is niet helemaal een gok, omdat bij de eerdere show in New York 500 kaarten beschikbaar werden gesteld aan fans die voor de deur van het theater zaten. Als we een dag voor het optreden aankomen in Parijs, zit er al een rij fans. Ze komen uit alle windstreken: Engeland, Duitsland, Italië en zelfs Australië. Al is het dan nog bijna dertig uur voor de show, er zit maar één ding op als we kans willen maken morgenavond binnen te komen en dat is… nu aansluiten. We kopen vouwstoeltjes en dan begint het lange wachten. In de rij ontmoeten we een hoop fans die we kennen van eerdere concerten. We hebben elkaar voor het laatst gezien in 2006 bij Madonna’s Confessions Tour. Maar veel contacten gaan terug tot 2001. Een Madonna optreden is altijd weer een reünie. Er wordt druk gekletst, geknuffeld, gegeten, gedronken, gezongen, gedanst, gelachen en soms wat argwanend gekeken. De sfeer is een mix van gezelligheid en spanning: ons idool brengt ons samen, maar we willen straks ook ieder voor zich vóóraan het podium staan. Dat zit nu eenmaal in de genen van elke Madonna fan.

De nacht valt, het wordt stiller. Hier en daar wat gesnurk. Weer even wakker door de vrachtwagens met apparatuur die komen aanrijden (bij Madonna zijn dat er altijd een heleboel). Uiteindelijk val ik in slaap en ben blij dat het licht is als ik wakker wordt. Zo zijn er weer wat wachturen afgestreept! Intussen azen we op het café aan de overkant dat zo open lijkt te gaan: iedereen moet nodig naar de wc. De cafébaas kan zijn borst nat maken, want we willen allemaal ook iets drinken, bij voorkeur iets warms. Als ik de straat oversteek zie ik dat de rij aardig is gegroeid. Het gerucht dat Madonna hier een optreden geeft heeft zich snel over Parijs verspreid. Ik giet een beker hete chocomelk naar binnen en neem wat mee voor Hans en Kimmy, die een kaasburger hebben geregeld. De eerste cameraploegen dienen zich aan. Uitgerekend ik krijg een telefoon in mijn handen gedrukt voor een interview met een groot Frans radiostation. Volgens mij is het door de luisteraars niet te volgen, want a) ik spreek de taal nauwelijks en b) ik ben net wakker. Maar het lijkt allemaal niet uit te maken, het gaat om de sfeer. En die is uitbundig vrolijk, omdat we zojuist van een woordvoerder van Madonna hebben gehoord dat de eerste 500 wachtenden een ticket krijgen.

Rond twaalf uur ‘s middags zijn we voorzien van het felbegeerde entreebewijs met bijbehorend polsbandje, zo zal het voelen als je de loterij wint! We sluiten met ons drieën weer aan in de rij, want opgestaan is plaatsje vergaan. Beurtelings gaan we naar het hotel om ons op te frissen. De sfeer in de rij raakt echter al gauw (over)verhit. Het lijkt wel of de hele wereld hier bij wil zijn, maar vanavond kunnen er toch echt niet meer dan 1.500 mensen naar binnen (500 prijswinnaars, 500 VIPS en 500 fans uit de rij). Wat begint met een beetje cola gooien, eindigt in een flinke knokpartij. Hans en Kimmy stappen uit de menigte. Ik blijf standvastig (eigenwijs?) staan. Hoewel ik weet dat ik met mijn ticket en polsbandje zeker ben van toegang, durf ik de rij niet te verlaten. Nu ben ik zover gekomen, dat ik mijn plek niet wil opgeven! De laatste uren geplet wachten zijn een hel. Rond acht uur ‘s avonds komt het heftigste deel van de avond: de deuren gaan open. Nu is het een kwestie van verstand op nul en sprinten. Het fouilleren lijkt uren te duren. Heb ik net een leuke beer uitgezocht, word ik opzij gebonjourd. Ik moet in de vrouwen rij gaan staan, waar het gelijke geslacht ons zal visiteren. Met mijn Labello en camera in mijn handen ben ik er klaar voor om de zaal in te schieten, maar voor mij staan natuurlijk dames die de halve drogisterij in hun tas hebben. Grrrrrrrrr! Eenmaal binnen sta ik derde rij (de prijswinnaars mochten voor ons naar binnen). Niet gek. Gelukkig kan ik aardig tegen hitte, want in de kleine theaterzaal loopt de temperatuur op naar tropische waarden. De eerste flauwvallers worden opgeruimd. Zoals gewoonlijk laat Madonna op zich wachten. Tick-tock-tick-tock. Om half tien lijkt er iets te gaan gebeuren, de DJ is inmiddels van het podium gejoeld. Dan komt er nóg een DJ. Wij willen M A D O N N A! Madame vertoont zich pas om half elf. Maar hoe! Alle ellende verdwijnt met dit moment.

‘Candy Shop’ is de showopener. Madonna is zichtbaar in haar element op een gouden troon in de spotlight: ‘See which flavor you like and I’ll have it for you’. Met twee dansers volgt er een opzwepende act. De theatervloer is een explosie van juichende fans. Madonna windt iedereen om haar vingers. Ze ziet er waanzinnig uit. Niemand staat nu nog stil. Met het prachtige ‘Miles Away’ brengt ze ons tot rust. Het is een indrukwekkende ballade, met haar huwelijk als inspiratiebron: ‘Uncomfortable silence can be so loud’. De jongen naast mij barst in snikken uit. Madonna raakt je in je hart. Gauw neemt ze ons weer mee de dansvloer op met ‘4 Minutes’. Justin Timberlake verschijnt op bewegende videoschermen: ‘If you want it, You’ve already got it’.

Heel gaaf gedaan en vernieuwend. Een optreden van Madonna is altijd een volwaardige show met veel spektakel, de beste dansers, de beste muzikanten en de nieuwste high-tech snufjes. Veel meer een musical dan een concert. Zelfs al is het ‘maar’ een promotie-optreden van zes songs! Vervolgens gaat ze los met haar gitaar in een rockversie van ‘Hung Up’. Met dit nummer heb ik het eigenlijk een beetje gehad, maar zo live is het toch weer een mee z(sw)inger. Dan komt mijn favoriet van het nieuwe album ‘Give it 2 me’. De beat, de muziek, de tekst. Madonna ten voeten uit: ‘Give me a record and I’ll break it’. De choreografie is waanzinnig en Madonna doet niet onder voor de 25 jaar jongere profdansers om haar heen. De finale komt met ‘Music’: ‘Makes the people come together’. De weg er naar toe is dan afzien, maar eenmaal voor het podium zo met elkaar vormen alle fans één grote familie. Man, vrouw, zwart, blank, homo, hetero, gelovig of ongelovig, uit alle delen van de wereld. We komen allemaal voor háár en gewild of ongewild, dat schept een band. En als straks Madonna’s Sticky & Sweet World Tour 2008 van start gaat, liggen we allemaal weer in die rij.

(c) foto’s en tekst Caroline