Londen (x4) – Düsseldorf (x1) – Hannover (x1) – Parijs (x4) – Amsterdam (x2)
Twee jaar na de Re-Invention Tour was een nieuwe tournee alweer een feit, Madonna zou met haar Confessions Tour wederom de wereld rondgaan. In eerste instantie hadden wij ons voorgenomen niet zoveel shows te doen als tijdens de Re-Invention Tour. Puntje bij paaltje konden we het niet laten om alle shows in Parijs te doen, beide shows in Duitsland (als we er toch waren, waarom dan niet gelijk door naar Hannover?), en Londen mocht gewoon niet overgeslagen worden!. Amsterdam was natuurlijk vanzelfsprekend en toen Madonna aankondigde ook nog eens op haar verjaardag te zullen spelen in Londen, vonden we dat we hierbij aanwezig moesten zijn!
Voor de tickets in Amsterdam lagen wij in Purmerend al om 20.00 de avond ervoor bij het postkantoor. Het was ontzettend koud, we waren de enige drie (ik, Hans en Simon) en werden tot drie keer toe lastig gevallen door een dronken voorbijganger. Dit liep zo uit de hand dat we de politie er helaas moesten bij halen. Pas in de ochtend werd het wat drukker en toen eindelijk om 10.00 konden we onze staanplaatsen kopen. We weigerden hierna echter weg te gaan omdat we er zeker van waren dat er een tweede show toegevoegd zou gaan worden. De postkantoor medewerker bleef volhouden dat dit niet het geval was, maar na een klein uurtje zei hij plots ‘Hey, er staat nog een datum bij!’. Het tweede staanplaats kaartje was dus direct een feit. Zijn hierna, zo moe als we waren, nog gezellig naar de platenbeurs in Utrecht gegaan. De tickets voor Parijs ging via de ICON pre-sale en via reguliere wegen, de tickets van Duitsland ook en de tickets voor Londen via ebay (helaas).
Na alleen korte clips gezien te hebben, geen audio, wel foto’s, was het eindelijk tijd om de show zelf te gaan beleven in Londen.
Londen, 12 augustus
Hans en ik hadden de allereerste trein naar Brussel toe vanuit Amsterdam, we moesten rekening houden met extra security i.v.m. de geplande aanslagen in Londen. We kwamen ruim op tijd aan en hadden iets minder dan een uur overstaptijd. We stapten even later dus in de Eurostar en gingen op weg naar ‘our second home’ Londen!
In Londen zoals altijd kreeg ik weer een check bij aankomst op Waterloo, maar mochten daarna doorlopen. Gezien ons hotel in de wijk Earls Court lag en ik die wijk goed kende waren we er zo. Het hotel viel ons hartstikke mee en na spullen gedumpt te hebben zijn we even gaan winkelen. Ik liet even zien aan Hans waar Madonna woonde gezien hij het nog nooit gezien had. Toen we in haar straat liepen zagen we plots vlak voor ons dat Madonna haar voordeur binnen stapte. We reageerden echter niet en zijn in een pas doorgelopen.
Die avond waren we al zeer vroeg bij de Wembley Arena omdat we absoluut niets wilden missen. We waren al vrij snel binnen en vonden onze super plekken in Block A2 rij 4. Vlak voordat de show begon vloog iedereen naar de hekken en de catwalk toe, zagen ons kans schoon en stonden toen letterlijk eerste rij aan de rechterkant van het podium. Konden niet geloven dat onze allereerste show gelijk zo super dichtbij meegemaakt zou gaan worden. Madonna begon rondom 21.00, Future Lovers was voor ons nog niet zo goed te zien gezien deze op de catwalk plaats vond. Maar toen ze aan Get Together begon vielen onze ogen bijna uit de kassen. We stonden zo ongelofelijk dichtbij en wat zag ze er zoals vanouds spetterend uit!. Ook de dansers waren schitterend en het was een oogverblindend spektakel. Voordat ze Get Together inzette stond ze recht voor mij en vroeg ‘Are you ready London?’ waarop ik ‘Yeah!’ riep naar haar. Ze keek me aan en schudde haar hoofd als in de trant van ‘ik geloof je niet’.
Helemaal spectaculair was natuurlijk Live To Tell, ik snapte ook direct waarom iedereen hier zo van onder de indruk was en het was moeilijk tranen te bedwingen. Forbidden Love was geweldig, veel beter dan de album versie en iedereen ging uit zijn dak. We hadden ontzettend veel contact met Madonna, maar leukste moment kwam toch wel in ILNY. Ze stond flink uit haar dak te gaan met haar gitaar vlak voor ons, toen ze zag dat Hans een foto wilde maken, stak ze haar tong naar de camera uit net zo lang totdat de foto was gemaakt. Wij waren helemaal in shock hierna, zeker toen we zagen hoe gaaf de foto was geworden!. Bij Hung Up kwam ze wederom voor ons staan en moesten we ‘Time goes by so slowly’ meezingen, dit deden we volgens haar niet goed genoeg waarop Hans keihard het naar haar begon te schreeuwen waarop zij weer reageerde met een ‘OKAY!’
De show was echt veel te snel voorbij, er was zoveel gebeurd dat we nu al niet meer wisten hoe en wat.
Londen 13 augustus
Vandaag hadden we plaatsen vlak voor de catwalk, dus zouden we de show vanaf een heel ander punt zien. Via Donna De Lory’s manager had ik via e-mail nog vernomen dat ze naast haar optreden in Parijs nog een optreden zou doen in Amsterdam.
Het optreden zou plaatsvinden in de FAME, dezelfde winkel waarin de COADF wereld premiere gehouden was. Nu wist ik dat Floris (goede kennis) een tijd terug als bezig was geweest met het proberen te regelen van Donna in de FAME. Het was leuk om te weten dat het nu dan ook gelukt was. Donna’s manager vertelde mij dat ik voor details contact moest opnemen met de FAME omdat hun direct met de mensen van de FAME dit besproken hadden. Zo gezegd, zo gedaan.
Bij de Wembley Arena maakten we nog foto’s van Madonna’s handafdrukken die er eigenlijk een beetje verlaten bij lagen.
Vervolgens kwamen we Norman en Steve tegen (dansers) deze wilden direct foto’s van onze tattoos, waarop wij weer met hun op de foto zijn gegaan. Ontzettend lieve jongens!. Binnen in zijn we onze plaatsen gaan innemen op rij 4 in Block B3 recht voor de catwalk. Sharon, onze vriendin, zat twee plaatsen voor ons dus het was erg gezellig. Het was een ontzettende belevenis om de show van een heel ander punt mee te maken, recht voor het podium. Future Lovers, Like It Or Not, Isaac, Let It Will Be etc. alles was compleet anders vanaf dit punt, maar super gaaf!. Enige minpuntje was dat de vrouw van Sting op de eerste rij zat en wat vriendinnen (modellen?) had meegenomen die het zicht wat beperkten en er bij stonden alsof ze zich enorm verveelden. Madonna baalde deze avond enorm van het publiek dat vooraan stond en van het vele roken dat mensen deden. Madonna voeg het publiek of ze gratis kaarten hadden gekregen en of ze dachten dat ze in de rij stonden bij een snackbar. Madonna moest tot drie keer toe vragen aan het publiek of ze aub wilden ophouden met roken.
Londen 14 augustus
Geen Madonna gerelateerde events vandaag, lekker winkelen, in Soho nog wat leuke tweedehands spulletjes van Madonna en Mariah Carey gevonden en lekker gegeten. Hadden in de avond afgesproken met Sharon en Heather en hebben pizza gegeten in Soho. Hierna zijn we nog even lekker in een bar gaan zitten en daarna rustig terug richting hotel.
Londen 15 augustus
Vandaag zou de eerste show zijn die gefilmd ging worden voor de special die in november op tv uitgezonden gaat worden. Wij hadden geen slechte plaatsen namelijk B3 rij 10, maar toch waren we er niet helemaal tevreden over. Vlak voor Wembley kwamen we onze vrienden, Sharon, Tony, James, Steve en onze vrienden van Madonnatribe nog tegen.
Op een gegeven moment zag ik Heather dolblij van de box office terugkomen met de melding dat ze gewoon een kaartje had kunnen kopen op rij 1. Hans en ik aarzelden niet en ook wij gingen direct richting box office. Na even gewacht te hebben waren we aan de beurt en vroegen we of er nog kaarten beschikbaar waren. De mevrouw antwoordde ‘Ja, op de eerste rij’, Hans probeerde te betalen met zijn bankpas maar dat lukte niet, waarop ik het met mijn VISA probeerde en dat lukte gelukkig wel!. Vervolgens gaf de mevrouw ons twee kaarten voor Block A4 rij 1!! We konden onze ogen niet geloven en stonden te shaken op onze benen.
Buiten gekomen wist ik mijn kaarten voor Block B3 voor een zeer mooi bedrag te verkopen aan een ticketbroker, hoe weinig ze er ook voor willen betalen, als je weet dat je goede tickets hebt moet je qua prijs voet bij stuk houden!. Kompleet in de zevende hemel liepen we dan vol trots naar onze plaatsen toe en gingen zitten op de allereerste rij. Het stond al vol met camera’s en de camera crew liep druk heen en weer. Toen de show begon stonden we zonder gepush, drukte en hitte met alle gemak vooraan tegen het hek. De show was helemaal geweldig, Madonna gaf werkelijk haar alles en was in opperbeste stemming.
Tijdens ILNY hadden we een super moment, Madonna ging aan het eind van het nummer flink met haar gitaar uit haar dak en wij reageerden hierop. Zij zag dit, waarop zij nog heftiger speelde en vervolgens gingen wij nog heftiger uit ons dak, waarop zij nogmaals heftiger speelde en zo ging het maar door tot het tot een explosief einde kwam van het nummer. Madonna gooide vervolgens haar plectrum recht naar ons toe. Gezien ik nogal klein ben, vloog het ding over mijn hoofd in de handen van een of ander vrouwelijk model dat achter mij stond. Ze pakte het ding op, glimlachte en stopte het in haar tas, I was not amused!. Maar het moment was geweldig en dus was ik compleet in mijn sas. Even later op de avond gebeurde hetzelfde en gooide Monte zijn plectrum naar ons, ook deze wisten we niet te bemachtigen, verdorie!. Maar de show was ontzettend goed geweest en hopelijk wordt deze dan ook gekozen voor uitzending!
Londen 16 augustus
Vandaag werd Madonna 48 jaar en om dit te vieren zijn we lekker gaan eten bij de Mexicaan op Leicester Square. Vanavond hadden we plaatsen in Block A2 rij 15 dus vrij goed.
Aangekomen bij Wembley Arena bleek er een speciaal shirt te koop te zijn voor Madonna’s verjaardag. Maar gezien ik dit shirt er vrij goedkoop uit vond zien en simpelweg niet mooi, had ik er geen 30 pond voor over. Toen Hans en ik naar onze plekken liepen en zochten naar stoel 7 en 8, bleken ze simpelweg niet te bestaan!. Wij liepen dus direct naar een steward toe met de vraag wat te doen. Volgens hun moesten we terug naar de box office, maar deze bleek alleen buiten te zitten, dus vroegen we het weer aan een andere steward. Deze gaf weer aan dat we dan in de ENORM lange queue buiten aan moesten sluiten voor de box office. Wij baalden enorm want de queue was ontzettend lang, maar sloten toch aan.
Vervolgens werden we weer uit die queue gehaald door een steward omdat we in een andere rij moeten gaan staan (zucht…..). Hier werden we vrij snel geholpen en kregen nieuwe zitplaatsen in rij 8. Toen we weer binnen kwamen werd ons verteld dat we ons drinken (dat we eerder in Wembley gekocht hadden) niet mee naar binnen mochten nemen. Toen had ik het echt even helemaal gehad en heb mevrouw vriendelijk doch dringend verzocht haar mond te houden gezien het drinken binnen gekocht was en wij door omstandigheden naar buiten moesten. Puntje bij paaltje na een discussie mocht het drinken mee maar dan wel zonder deksel, pfffffffffffff.
Wij liepen toen naar onze nieuwe stoelen toe en kwamen erachter dat het catwalk Seats waren, alleen helaas liepen de welbekende voordringers al te azen op deze seats. Ons blok zat vol met bekenden, vrienden en kennissen dus dat was erg leuk. Toen de show bijna begon vloog iedereen weer naar de hekken toe en moest ik letterlijk vechten om mijn rechtmatig toegewezen plek. Het was moeilijk te genieten van de show gezien de druk enorm was en de hitte steeds erger werd. Kreeg nog ruzie met een dame die zo nodig moest leunen waardoor haar elleboog steeds meer in mijn ribben geduwd werd, het kwam tot een handgemeen maar dit resulteerde in niets behalve nog meer geduw. Ik gaf het op en verruilde van plek met Hans zodat die nu vooraan stond.
Hans had hetzelfde probleem met dit vervelende schepsel en ze begon toen zelfs te knijpen, gelukkig gaf ze het na een tijdje op. Hans moest tijdens de rock sectie wel even plaats maken voor een danser die even de rol moest spelen van cowboyhoed dragende fan voor Let It Will Be. Madonna werd vanzelfsprekend door ons toegezongen tijdens haar speech en dit was erg leuk, maar behalve dit was aan niets te merken dat het hier om de birthday show ging. Na verloop van tijd verruilde ik weer plek met Hans en stond ik weer vooraan. Het duwen en overdreven dansen van mijn buurman ging maar door, waardoor ik op gegeven moment nog maar met een arm over het hek heen kon. Voor het eerst was ik opgelucht toen de show was afgelopen, wat een gedoe!. Ook vloeiden er deze avond veel tranen omdat het voor velen de laatste show was.
Düsseldorf, 20 augustus
Een avond van tevoren waren Simon, Hans en ik met de ICE trein naar Düsseldorf gegaan en met twee uurtjes waren we er. Ons hotel was tien minuten lopen vanaf station, dus makkelijk kunnen vinden.
We besloten de volgende dag naar de queue te gaan om proberen een mooi plekje te bemachtigen. Ook hadden we nog contact gehad met FAME i.v.m. Donna’s optreden in Amsterdam en vonden het leuk als we het optreden zouden gaan promoten, gezien wij veel buitenlandse fans konden bereiken.
De volgende dag arriveerden we in de queue rondom 10.30 maar het regende pijpenstelen. Daar stonden we dan in een queue afgezet met hekken en linten in de regen met goedkope parapluutjes. Gelukkig trok de regen af en toe weg en wisten we de tijd wel door te komen. Op een gegeven moment toen wij naar de wc gingen hoorden we dat de meesten in de queue al waren gaan staan. Het bleek dat door fans ook de linten waren gescheurd waardoor mensen die veel later kwamen ineens voor ons stonden. Security wist het goed te behandelen maar kon niet voorkomen dat alle voordringers terug gingen naar hun oorspronkelijke plaatsen. Opeens kregen we toch een enorme stortbui over ons heen, echter madam Ciccone was nog steeds aan het soundchecken binnen terwijl wij letterlijk verzopen in de regen.
Opeens werd het sein gegeven dat de poortjes open gingen en wat er toen gebeurde heb ik nog nooit in mijn hele leven meegemaakt. De oorspronkelijke derde en vierde rij stortten zich letterlijk op de tweede en eerste rij die er stond. Paniek brak uit en gegil was overal te horen. Er stonden een aantal dames voor me en voor hun stond een hek, zij werden letterlijk platgedrukt en ze schreeuwden het uit. Ik raakte ook in paniek want ik werd aan alle kanten geduwd en zag geen kans hier zonder kleerscheuren uit te komen. Ik wist niet hoe ik het deed maar op gegeven moment zette ik beide voeten tegen het hek aan en met alle macht wist ik de duwende meute achter me een stuk naar achteren te duwen. Vervolgens gooide ik mijzelf letterlijk over het hek heen en landde toen weer op de mensen die achter het hek waren. De paniek was enorm, het leek wel een oorlogsveld, de security was de controle compleet verloren.
Ik zag dat Hans ook met moeite over het hek heen kwam alleen bleef zijn arm hangen, waarbij de security moest helpen anders had hij nog een gebroken arm ook. Niet veel later kwam Simon via de hekken eruit, de check door security werd niet eens 
meer gedaan en we zetten het op een rennen. Maar als we dachten dat de horror nu over was hadden we het mis. In het stadion aangekomen kwamen we in een soort van trechter terecht. De ingang naar de golden circle was zo onwijs smal dat er maar een paar mensen tegelijkertijd doorheen konden, dit resulteerde in het wederom platdrukken van alle aanwezigen. Compleet in paniek wist ik mezelf erdoorheen te persen en viel buiten adem neer in de golden circle bij de hekken voor het platform waar Like A Virgin gedaan wordt. Security kwam naar me toe en vroeg of het wel met me ging. Ik knikte en probeerde op adem te komen.
Pas toen we een beetje op adem waren kwamen we erachter dat mevrouw nog op het podium stond, en was nog midden in haar soundcheck. Veel mensen begonnen te joelen waarop Madonna antwoordde dat ze stil moesten zijn omdat ze nog midden in haar soundcheck was. Helaas werd hier niet op gereageerd en ging het gegil door, waarop Madonna in bitse toon nogmaals zei dat ze hun mond dicht moesten houden en dat ze anders maar heel snel moesten opzouten. Ze vertelde het publiek dat ze door de politie verplicht was mensen binnen te laten, dat dit niet haar keus was en dat dit zeer zeker niet de show was. Ik vond Madonna’s toon niet helemaal gepast (als een moeder die kwaad is op haar kind en hem straft), maar besteedde er verder weinig aandacht aan. Gelukkig ging de soundcheck goed en mochten mensen foto’s maken zonder flits. Na Future Lovers en Get Together verliet een iets vrolijkere Madonna het podium.
Wat een hel was dit tot nu toe geweest en nam me voor dit nooit en te nimmer meer te doen, mijn leven was me meer waard dan een of andere queue. Paul Oakenfold begon vrij snel aan zijn optreden en dit was verrassend goed!. We hadden gelukkig de ruimte en konden dus ook zelfs nog even lopen om wat te eten te halen.
Toen Madonna begon hadden we echter de tijd van ons leven. We stonden tegen het hek aan bij het Like A Virgin platform, dus je snapt zelf ook wel dat toen ze LAV zong, we helemaal uit onze plaat gingen. Madonna poseerde meerdere malen voor onze camera’s en gaf knipoogjes, was echt super om mee te maken. Madonna leek een beetje geremd over te komen en kwam in onze mening niet helemaal los. Tijdens haar speech vroeg ze of we een liedje voor haar konden zingen, maar respons bleef uit. Vervolgens vroeg ze meerdere dingen waarop respons nog steeds matig was en dus letterlijk vroeg aan het publiek ‘do you speak english?’. Monte gooide tijdens La Isla Bonita zijn plectrum naar ons, die Hans vervolgens op de grond terugvond. Al met al was de show weer heerlijk om te zien, alleen wel tot nu toe de meest stressvolle. Na de show met de overvolle metro weer terug naar het hotel en zijn heerlijk gaan slapen.
Hannover, 22 augustus
Vanuit Düsseldorf pakten we de trein naar Hannover (na kranten check) en met twee uurtjes arriveerden wij. Hannover hing vol met de H&M aanplakbiljetten en de winkels waren prachtig versierd. We spendeerden de dag in de stad van Hannover en gingen op ons gemak ‘s avonds naar bed in ons vier sterren hotel.
De volgende ochtend gingen we naar de AWD Arena toe om de situatie te bekijken. Toen we daar aankwamen zagen we dat de queue wederom hekken en linten gebruikte. Besloten dus ook snel om niet 
te queuen en te gaan relaxen in de stad. Na het eten van een pizza, waren we rondom 16.00 weer bij de Arena. Eigenlijk verliep alles heel rustig en toen de poortjes opengingen kwamen we zonder moeite in de golden circle terecht. Het stadion was vrij groot en had een open dak waardoor de temperatuur lekker bleef. We kozen voor de plek rechterkant podium voor het rechter platform. Het was nu dat we onze vriend en tour staff member Jim ontmoetten. Jim werkt mee aan de tour en zijn taak ligt bij de lichten en was dus druk in de weer. Wij spraken een tijdje met hem, het was erg gezellig en Jim bleek vooral een hele lieve man.
De golden circle was echt ontzettend relaxt, er stond niemand naast ons of achter ons we hadden alle ruimte.
Toen de show begon was het duidelijk dat het een groot feest ging worden. Madonna leek veel losser en veel meer plezier te hebben in haar show. Op een moment zei ze zelfs dat ze last had van een kater en dat verklaarde haar gedrag direct. Ze was onwijs leuk, had lol, maakte grapjes en niets leek haar te schelen. Tijdens haar speech trok ze haar welbekende winterjas aan en startte Drowned World. Het was geen gezicht, de jas leek Madonna op te slokken, zeker toen ze ging staan leek ze net een zingende Eskimo. Maar wat hebben we enorm in een deuk gelegen, het was een ontzettend leuke show. Zeker 100% verbetering ten opzichte van Düsseldorf. Hannover was direct ons favoriete show samen met de shows in Londen!
Parijs, 26 augustus
Vandaag arriveerden wij (ik, Simon en Hans) met de Thalys in hartje Parijs. Nu was het nog sjouwen met onze zware tassen naar ons hotel dat tien minuten verwijderd was van Bercy. Geweldig om te weten dat we op de zesde verdieping zaten, gezien ik niet met liften ga betekende dat dus met de trap omhoog, pfffffffffffff. We konden de kamer pas in om 14.00 en gezien Donna De Lory’s optreden begon om 13.00 moesten we voortmaken. Ik ga hier niet beschrijven hoe haar optreden was, daar kun je alles over lezen zsm in haar eigen sectie hier op de site.
Na Donna’s optreden zijn we direct richting Lucky Records gegaan om weer even te snuffelen in deze geweldige (wederom prijzige) winkel. Ik kocht de nieuwe Spotlight die nog ontbrak in mijn collectie en het nieuwe schitterende boek ‘Dancing Queen’ een absolute aanrader voor ieder die hem nog niet heeft! Verder zijn we nog even gaan kijken bij de queue die er natuurlijk al was bij Bercy en daarna naar bed gegaan.
Parijs, 27 augustus
Vandaag gingen we naar Madonna’s hotel maar helaas arriveerden we te laat, ze was helaas al weg. Verder maar weer lekker aan het winkelen geslagen, internet cafe opgezocht en lekker gegeten.
Bij Bercy waren we vrij laat ondanks onze staanplaatsen, helaas was de queue enorm en het duurde een eeuwigheid voordat we eindelijk binnen waren. Binnen in zagen we geen mogelijkheid om dichterbij het podium te komen dus bleven we halverwege steken. We stonden op dezelfde lijn als waar de catwalk eindigt en dan aan de rechterkant. Het voorprogramma was al bezig maar niets bijzonders. Het was zoals vanouds ontzettend warm in Bercy en mensen stonden weer erg op elkaar geplakt.
Toen de show daadwerkelijk begon moesten we af en toe moeite doen om iets van de show te zien. Op een gegeven moment moest ik zelfs op de schermen kijken om ook maar iets te kunnen zien, ook leek Madonna niet helemaal in haar element. Op een gegeven moment waren de mensen om ons heen die uit hun dak gingen interessanter om naar te kijken dan de show op grote afstand. Na de show liepen we dan ook uitgeblust en teleurgesteld naar buiten, ons voornemende nooit meer op deze afstand de show mee te maken.
Parijs, 28 augustus
Onze vriendin Caroline was gisteren ook aangekomen in Parijs in hetzelfde hotel maar was niet naar de show gegaan. Ze had Madonna echter wel getroffen bij haar hotel toen ze na de show terugkwam. Wij gingen richting Madonna’s hotel en troffen 
daar Sharon, Tony en James. Het was ontzettend druk en echt een geweldige spot konden we niet vinden. Toch troffen we Madonna bij haar exit en konden wat foto’s maken.
‘s Avonds hadden we beter resultaat in Bercy en vonden een super plekje helemaal vooraan bij het rechter platform. Sharon, Tony en James kwamen bij ons zitten en we hadden het onwijs gezellig. Op een moment zag ik tour staff member Jim backstage rondlopen dus gelijk weer een praatje gemaakt. Hij vond het zeer leuk ons weer te zien en we hebben leuk staan babbelen. Ook zagen we Isaac nog rondlopen zonder tulband, gelijk heel ander gezicht.
De show was geweldig, we hadden alle ruimte om te dansen, rond te lopen en foto’s te maken. Madonna was een paar keer erg dichtbij en dat was super, ze leek ook in een veel betere stemming dan gisteren. We hadden een ontzettend leuke tijd, dat maakte de teleurstelling van gisteren weer wat beter.
Parijs, 29 augustus
Geen Madonna events vandaag, dus zijn we wederom weer gaan winkelen. Ik vond in Fnac nog de Dual Disc van Mariah’s Merry Christmas, bij Lucky Records de cardsleeve van Mariah’s Butterfly en bij de Virgin de Australische persing van Mariah’s Say Somethin’. Het cd materiaal van Madonna vond ik simpelweg veels te duur dus heb ik laten staan. Ze verkochten bij de Virgin op de Champs d’Elysees echter wel de Japanse COADF special edition met DVD voor maar 30 euro, maar die had ik al op ebay besteld. Het was dus een druk winkeldagje, maar wel gezellig.
Parijs, 30 augustus
Wij besloten iets geheel anders te doen vandaag en gingen naar het enorme kerkhof waar Jim Morrisson begraven ligt. Het kerkhof was schitterend en zeer interessant, we hebben zoveel bijzondere graven gezien, het was eindeloos groot. We moesten onszelf dwingen om te vertrekken want anders ben je een hele dag zoet. Plots werd ik toen nog gebeld door KRO Radio met de vraag of ik live op radio even wat wilde vertellen over de H&M trainingspakken. Ja hoor prima, vond de vragen een 
beetje…..tja…….maar goed heb ze beantwoord en naar mijn mening zo goed mogelijk. Per bus arriveerden we bij Madonna’s hotel en hebben haar na een
halfuurtje wachten weer zien vertrekken, mevrouw lachte voordat ze haar auto instapte.
‘s Avonds wederom op ons gemak Bercy in en stonden weer aan de rechterkant maar een stuk meer naar voren toe. Het wachten duurde eindeloos en het was zo ontzettend warm, het was geen verrassing dat er mensen flauw bleven vallen. Het voorprogramma was deze avond ontzettend slecht. Toen de act het podium opkwam werden ze al uitgefloten, eigenlijk had ik toen al genoeg moeten weten. De muziek die er gedraaid werd liep totaal niet in elkaar over, er werd overheen geblerd en er werd zelfs geprobeerd mee te zingen, zo vals als een kraai. Ze waren dan ook vrij snel klaar en onder luid boe geroep verlieten ze het podium.
Madonna was weer prachtig en erg leuk, alleen een technisch probleem bij Let It Will Be. Er leek geluid weg te vallen waardoor het nummer niet op gang kwam en Madonna behoorlijk moest improviseren. Stuart stond gestresst te werken aan het probleem terwijl Madonna nog het beste ervan probeerde te maken. Maar eenmaal op de catwalk liet ze de camera wel even weten wat ze ervan vond door haar kont in de camera te steken. Madonna vertelde toen in haar speech dat er inderdaad wat technical difficulties waren en dat ze probeerden deze zsm op te lossen. Bij Drowned World was alles echter weer in orde en zongen we allemaal met haar mee. Na de show gingen Hans en Caroline direct de queue in voor de show van de volgende dag. Simon en ik deden niet mee omdat we onze vriend Amon verwachtten die die avond zou overkomen voor de laatste show in Parijs. Ik ging alleen terug naar het hotel en wachtte daar op ze. Beiden dronken bier toen ze in het hotel arriveerden en zijn daarna gaan slapen. Midden in de nacht werd ik wakker van wat geluiden, dus ik luisteren en kwam erachter dat er iemand flink aan het overgeven was. Bleek het Amon te zijn, bier was waarschijnlijk niet goed gevallen.
Parijs, 31 augustus
Toen we in de ochtend wakker werden bleek Amon nog steeds niet lekker. Simon en ik gingen alvast aan het ontbijt (Hans en Caroline zaten nog in de queue voor Bercy) en Amon kwam later. Echter Amon zat net een paar minuten en moest wederom de wc opzoeken.
De rest van de dag zijn Simon en ik dan maar alleen de stad ingegaan zodat Amon even kon bijkomen. We zijn nog een laatste keer naar Lucky Records gegaan, wat rondgelopen en dolblij met e-mail bevestiging Warner dat we een fotopas kregen voor 
tweede show in Amsterdam. Simon en ik zijn toen naar Madonna’s hotel gegaan en zagen Madonna dit keer zonder pet in haar zwarte H&M trainingspak vertrekken uit haar hotel. Hierna pakten wij de bus en gingen terug naar het hotel.
Amon voelde zich gelukkig beter en dus gingen we een hapje pasta eten bij de Bercy. Hierna gingen we naar binnen en vonden Simon en ik wederom een plekje aan rechterkant podium. Hans en Caroline stonden vooraan bij de catwalk.
De show was erg goed en we hadden het onwijs naar ons zin. Maar klapper van de avond was dat opeens Lenny Kravitz tijdens ILNY het podium opkwam om met Madonna mee te spelen. Het gaf het nummer dat beetje extra en heel Bercy ging helemaal uit zijn dak, dit was geweldig om mee te mogen maken. Madonna gaf Lenny nog een flinke zoen op de mond en eindigde toen het nummer. Madonna bedankte Parijs voor de geweldige ontvangst en ging verder met haar vlaggen praatje. Ook Lionel Richie zat in het publiek deze avond. Het was een hele mooie afsluiter van alle shows in Parijs, beter had ze het niet kunnen doen.
Na de show kwamen Simon en ik, Tamara en Cloud nog tegen waar Simon mee op de foto ging. Toen kwamen we Amon tegen die de show ook helemaal geweldig had gevonden. Hans stond volgens Amon bij de creperie om even wat te eten te halen. Wij liepen hier naar toe en zagen dat er twee mensen giga H&M posters met Madonna’s afbeelding verkochten voor 10 euro per stuk, dus deze werden snel aangeschaft. Sharon en Tony zaten ook bij de creperie. Helaas moesten wij direct weg ivm het pakken van onze spullen, dus konden niet lang blijven en werd een vrij emotioneel afscheid met onze vrienden uit Engeland. Hans vertelde dat Caroline direct naar het hotel was gegaan omdat die echt kapot was van hun avondje catwalk.
Parijs, 1 september
Na het wederom sjouwen met de nog zwaardere tassen als op de heenweg kwamen we aan bij Gare du Nord. Nu was het wachten op onze Thalys. Ik zat een beetje in het rond te kijken toen ik plots wat bekende gezichten zag tussen de reizigers. Ik herkende direct Madonna’s dansers en band en wist dat het een feit was dat ze net zoals twee jaar terug wederom bij ons in de Thalys zaten!. Jim had eerder aangegeven dat ze met bussen zouden gaan, maar waarschijnlijk bedoelde hij de tour staff die verantwoordelijk zijn voor het opbouwen etc.
Onderweg naar de Thalys zeiden we nog gedag tegen Guy Oseary (die trouwens tijdens een show in Parijs onze tattoos had gefotografeerd). We zaten helemaal voorin in de Thalys en hun ver naar achteren. Toch besloten we tijdens de rit even hun kan op te lopen. Maar daar aangekomen was het duidelijk dat velen gesteld waren op privacy en zeer moe waren, dus lieten we het hierbij en gingen terug. Even later kwamen we in de bar wel Norman tegen (waar ik in Londen ook mee op de foto was gegaan), hij herkende ons direct en poseerde wederom met ons voor de foto, onwijs leuke gozer is het. Een paar meter verderop troffen wij Hypnosis die ook vrij moe was maar absoluut in was voor een praatje en wat foto’s. Zo cool als dat ie zich voordoet, zo cool is hij ook daadwerkelijk!. Ook Madonna’s security kwamen we tegen die vriendelijk naar me knikte (ja mijn gezicht was inmiddels wel bekend, lol). Al met al een onwijze deja vu met twee jaar terug. Echter verlieten ze de Thalys al op Schiphol en helaas niet op Centraal Station.
Amsterdam, 2 september
De dag van Donna’s optreden in FAME in Amsterdam. Wij hielpen met de promotie en ontmoetten Donna wederom. We gaven haar bloemen waar ze erg blij mee was. Vanzelfsprekend was ze erg moe, maar het was leuk haar weer gesproken te hebben.
Amsterdam, 3 september
We stonden om 05.00 in de ochtend al op en arriveerden slaperig na vier uur geslapen te hebben bij de Amsterdam ArenA om 06.30. Gezien ik wist via Mojo dat het niet uitmaakte of je nou bij J of G zat, kozen wij voor het veel rustigere J. Er zaten nog maar een handjevol man, terwijl ik Bercy taferelen had verwacht. We (Hans, Simon en ik) namen plaats tegen het hek aan en probeerden wakker te blijven.
Helaas begon het te regenen en steeds harder, gelukkig hadden we zijl bij ons waarmee we ons eigen hut bouwden. We zaten volledig ingepakt, zagen niets, maar bleven tenminste wel droog. Niet veel later voegde Caroline zich bij ons en had een tas vol lekkers meegenomen. We kwamen de dag wel door, af en toe naar de wc, af en toe wat eten en drinken etc. Helaas kwam de eerste rush al om 16.00. Gelukkig wisten wij onze sectie te bedaren waardoor de rush bleef steken op een paar man achter ons. De andere sectie van J naast ons stond wel al helemaal overeind. Helaas was het om 17.00 echt gedaan met het kalmeren van iedereen, security nam namelijk plaats en dat was voor veel mensen het teken dat ze naar binnen mochten. Als de mensen een beetje hadden nagedacht dan hadden ze kunnen horen dat Madonna nog steeds bezig was met haar soundcheck en dan mochten we toch echt niet nog naar binnen.
Rondom 18.00 gingen dan eindelijk de poortjes open en er ontstond gelijk een enorm geduw en getrek. Wij hadden natuurlijk weer de pech dat we het poortje hadden met de security die het langst deed over het fouilleren etc. Iedereen vloog ons door 
voorbij, na een snelle tassencheck, een tweede kaartjescontrole bij de tweede poortjes, moesten we het op een rennen zetten.
Ik was helemaal kapot van de afgelopen dag en vakantie dat ik het rennen niet meer op kon brengen en slenterde letterlijk naar de golden circle toe. Hier hadden Simon en Hans gelukkig een mooie plek gevonden tegen het podium aan, bij de rechterkant.
Tot onze grote verrassing stonden Donna en Nicki nog op het podium (inderdaad soundcheck was net afgelopen). Ik plofte neer op de grond en vervolgens zei Simon dat ik even omhoog moest komen want Donna zocht me. Dus ik kwam omhoog, draaide me om en zwaaide terug naar Donna, het was leuk haar weer te zien. Toen poseerde ze samen met Nicki voor een foto en daarna gingen ze 
backstage. Niet lang hierna kwamen we onze vriend Jim weer tegen. Ik vroeg aan hem of hij iets van een waaier had omdat het zo onwijs warm was. Hij ging backstage om even later terug te komen met een kartonnen doos. Deze sneed hij aan stukken, waardoor we de stukken karton als waaier konden gebruiken. Ook kregen we van hem alle drie een flesje water, dit was absoluut welkom!. Hij vertelde nog dat hij mijn website had gezien en dat hij deze erg goed vond. Na een gezellig praatje moest hij weer aan het werk en gingen wij verder bijkomen.
Paul Oakenfold begon rondom 19.30 en hij draaide wederom een andere set, maar combineerde wel nummers die hij eerder gedraaid had. Madonna liet erg lang op zich wachten en mensen om mij heen begonnen te zuchten en te klagen. Pas rondom 21.30 gingen de lichten eindelijk uit en kon de show beginnen. Naar mijn mening stond de ArenA niet gelijk op zijn kop zoals bijvoorbeeld in Duitsland en Engeland het geval was, maar het zag er beter uit als in Arnhem twee jaar terug. Onze plek was super en we hadden veel contact met haar. Helaas had Madonna wat technische problemen tijdens ILNY waardoor het laatste gedeelte geheel wegviel en het publiek om zich heen stond te kijken. Madonna hield hierdoor een langere speech voordat ze Ray of Light begon. Caroline stond tegen de catwalk aan en had de vlag van Tibet meegenomen (komt haar moeder vandaan). Dus toen het tijd was voor Madonna om de vlaggen te bespeuren in het publiek, spotte ze ook die van Caroline. Madonna vroeg aan haar waar de vlag vandaan kwam en Caroline antwoordde. Hartstikke top, we wisten gelijk dat het Caroline was die daar stond. Ook was er een technisch probleempje bij Lucky Star, de mooie lichtjes in haar cape deden het niet waardoor het effect wegviel. Verder was Madonna goed op dreef, gezellig en goed bij stem. We zorgden ervoor dat ze bij Live To Tell een enorm applaus kreeg, zodat de zielige nietszeggende protesterende mensen buiten helemaal voor Jan met de korte achternaam daar stonden.
De show was veels te snel afgelopen en ik had absoluut geen zin in weer een queue morgen, dus besloten we vooral wat later naar de ArenA te gaan. Thuis aangekomen vrij snel naar bed om even goed bij te slapen.
Amsterdam, 4 september
Vandaag op ons gemak opgestaan en om 12.30 pas bij de ArenA. We hadden met Amon afgesproken want die zou voor het eerst bij een concert gaan staan. We kozen wederom voor ingang J, gezien deze de rustigste bleef. Hans had gepland om samen met Caroline naar het Amstel hotel te gaan waar Madonna verbleef. Kon hij gemakkelijk doen gezien hij de fotopas had voor vanavond en dus niet in de queue hoefde. Caroline had een VIP ticket gekocht dus ook zij hoefde niet in de queue. De queue verliep een stuk rustiger en sneller dan de eerste dag en het weer was ook veel beter.
Toch begon er al een rush om 15.00, maar gelukkig waren we dit keer niet de enige die mensen verplichtte weer te gaan zitten. Vanaf dat moment bleef het goed rustig tot weer ongeveer 17.00 en iedereen vloog naar voren toe. Echter iedereen vloog naar het midden waardoor wij via de zijkant bij de hekken helemaal vooraan kwamen te staan. Tijdens het wachten in de queue kwamen er nog twee heren wat ‘Madonna, Jesus loves you’ flyers uitdelen met een onzin verhaal op de achterkant. Wij raakten in een verhitte discussie met deze twee heren en vroegen of ze Madonna’s Live To Tell act daadwerkelijk hadden gezien. Zij beaamden dat zij dit niet hadden, toen werd ik kwaad en gaf aan dat zij niet over een act moesten oordelen als ze die niet eens met eigen ogen gezien hadden. Toen ze begonnen te smijten met het feit dat Madonna’s motto ‘Ring my bell, welcome to hell’ is begon de situatie helemaal uit de hand te lopen. Ik gaf aan dat ze heel snel moesten opzouten, omdat ik anders eens aangifte tegen hun ging doen. Dit hielp en de twee heren waren zo weer vertrokken.
De hekken gingen rondom 17.30 open (weet ik niet meer zeker) en toen ontstond er even hetzelfde als in Düsseldorf maar gelukkig waren we dit keer snel door het poortje heen. Binnen in probeerde ik het weer op een rennen te zetten, maar wederom faalde mijn benen mij en moest ik weer met moeite die golden circle halen. Maar dit lukte en wonder boven wonder stonden we op EXACT dezelfde plek als gisteren, op de centimeter aan toe!. Vlak voor de show sprak ik nog met Guy Oseary en aten we pasta. Paul Oakenfold begon wederom aan een nieuwe set. We zagen Hans op het mixing desk staan samen met andere pers, even later kwam Caroline nog de golden circle in.
Madonna begon dit keer gelukkig eerder als gisteren en vanaf moment 1 hadden we het ontzettend naar ons zin. Madonna leek naar onze mening losser dan ooit tevoren, plezier te hebben en ook haar speeches en woordspelingen werden langer en leuker. Bij ‘Forbidden Love’ zong ze na haar dans een aantal zinnen recht naar mij toe. Ik stond ook precies voor haar, schitterende plek om de laatste show mee te maken. Bij Sorry stak ze net zoals gisteren haar hand daadwerkelijk in haar kruis, bij voorgaande shows bleef het bij wijzen naar.
Bij Let It Will Be had ik mijn gaafste moment met Madonna van de gehele tour. Ze stond recht voor mij, en ik wist dat haar beruchte ‘hand in kruis met aflik vinger’ moment er nu aankwam. Ze keek me recht in mijn ogen aan en terwijl ze deze pose aannam, maakte ik een prachtige foto van haar. Ik reageerde hierop door M aan te kijken en mijn duim op te steken als teken van dank. Hier reageerde M weer op met een glimlach, knikte en knipoogde. Hierdoor was ik zo verrast dat ik super enthousiast het eerste couplet mee begon te zingen en M hem naar mij terug zong!. Gezien de live versie van Let It Will Be (samen Mother and Father) mijn all time favoriete nummer is, ging ik kompleet uit mijn plaat. Toen Madonna zong ‘about the rise and the fall of all the stars in the sky’ maakten Madonna en ik precies dezelfde bewegingen, het was een onwijs leuk moment. Madonna ging toen verder met haar act en ik stond te glimlachten van hier tot Tokyo. Vol trots liet ik mijn zojuist gemaakte foto aan Simon en Amon zien en ik stond te trillen op mijn benen. Geweldig dat dit juist op mijn allerlaatste show moest gebeuren, wat een herinnering!.
Mijn avond kon niet meer stuk en heb vanaf dat moment alleen nog maar tranen moeten bedwingen, niet willen beseffen dat dit echt het eind van mijn 12 shows was. Genoten van ieder geweldig optreden van de avond. You Thrill Me blijft zo ontzettend mooi en heb zo heerlijk staan dansen op La Isla Bonita en zo genoten van Madonna’s geweldige lichaam in Hung Up…………..onbeschrijfbaar mooi allemaal. Hoe vaker ik de show zag, hoe beter ik hem begon te vinden, deze show had absoluut dat ingredient dat ik miste in de Re-Invention Tour en het menselijke dat ik miste in de Drowned World Tour.
Tranen bedwingend liepen we na de show naar buiten, balen dat we Jim niet meer hadden gezien om afscheid te nemen. Buiten troffen we Hans die leuke verhalen vertelde over zijn foto dag, hij vertelde ons dat Pit Lady Allisson ook weer van de partij was alleen had ze nu een andere taak. We waren te gebroken, te moe om nog naar de afterparty te gaan in de Escape, ondanks de vrijkaartjes, jammer maar je lichaam heeft op een gegeven moment echt rust nodig.
Maar wat ga ik de tour ontzettend missen, deze show had alles wat Madonna tot een legende maakt, ALLES!. Ook de dansers die zo ontzettend leuk waren, de welbekende band en crew en natuurlijk Donna De Lory!. Dolblij dat Madonna zoveel nieuw materiaal deed, dolblij dat ze eindelijk geen Don’t Tell Me, Like A Prayer en Holiday meer deed, dolblij dat het contact met fans eindelijk beter was en dolblij dat ze lekker haar ding deed en schijt had aan alles en iedereen. Dat is de Madonna waar ik fan van werd en gelukkig is dat nog steeds de Madonna van vandaag!
Kimberly
