Oog in oog met Madonna
Cardiff, 30 juli ongeveer elf uur ‘s avonds plaatselijke tijd. Ik heb net de eerste Europese show van Madonna’s Confessions World Tour 2006 gezien. Wat een belevenis. Het is onbeschrijflijk wat er allemaal op en rond het podium gebeurt: illusionistische trucs, indrukwekkende beelden, toneel, wervelende disco, acrobatiek, ronkende gitaren, de nieuwste projectietechnieken, emotionele boodschappen, opzwepende dans…
Na al dat lange wachten (sparen, ticketverkoop in april, slapen voor het postkantoor, stress of je je kaarten wel -op tijd- krijgt, sparen, hopen op verlof, reizen, 20-24 uur je plekje voor het stadion bewaken en de rush van de entree overleven, en heb ik sparen al genoemd?), gaat het eerste optreden in een roes voorbij. Dan sta je even voor middernacht weer buiten. En denk je: “wat heb ik nou eigenlijk gezien?”. Maar ik mag mezelf gelukkig prijzen, want ik heb ook kaarten kunnen bemachtigen voor de concerten in Parijs (28, 30 en 31 augustus) en Amsterdam (3 en 4 september). Volop gelegenheid om elk detail van de show in me op te nemen.
Mijn knorrende maag, houten billen, slapende voeten en volle blaas verdwijnen als sneeuw voor de zon als het licht dooft, de muziek aanzwelt en de stem van Madonna het stadion vult. Een galopperende paardenkudde in prachtige videobeelden gecombineerd met levensecht surround geluid en een enorme discobal die vanuit het plafond afdaalt. Onder oorverdovend applaus en omringd door duizenden cameraflitsen splijt de bal open… daar staat ze! In ruiterkledij daagt ze de paardendansers om haar heen uit, om ze vervolgens te temmen. Met een vette knipoog, zoals alleen Madonna dat kan. Op de tonen van “Future lovers/I feel love en Get together” bespeelt ze het publiek, maar wij zijn ontembaar. Het stadion is in extase en dan zal de komende twee uur niet anders zijn.
Na de opening van de show toont Madonna een staaltje lenigheid op een paardenzadel dat zijn weerga niet kent. Ze steekt met haar welbekende hit “Like a virgin” de draak met de val van haar paard die ze vorig jaar 
maakte. Op de videoschermen flitsen röntgenfoto’s van haar destijds gebroken en gekneusde botten. Maar haar lijf zit nog/weer prima in elkaar bewijst “Jump”. Tijd voor acrobatiek van het hoogste niveau. Op een parcours van buizen en boxen springen, duikelen en vliegen smakelijke spierbundels over en weer. Als je er vlak bij staat voel je de wind van de bewegingen en zie je het zweet van de afgetrainde lijven spatten. Madonna mengt zich in het spektakel om zich vervolgens voor te bereiden op de veelbesproken uitvoering van “Live to tell”.
Het station is gehuld in duisternis, de muziek wordt luider en op het videoscherm zie je een teller vooruit tikken. Vanuit het podium komt “het kruis” omhoog. Van zilveren spiegeltjes. Want dat is wat Madonna ons voor houdt. Ze vraagt aandacht voor hulp die mensen van elkaar nodig hebben en specifiek voor de miljoenen aidswezen in derde wereldlanden. Ze vecht ervoor de teller tot stilstand te brengen, die dreigt op te lopen tot in de miljoenen. “How will they hear, when will they learn, how will they know” luidt een deel van de tekst uit de song. Maar buiten de schijnwerpers doet Madonna meer dan dit, een groot deel van de opbrengst van deze tour gaat namelijk naar een organisatie voor opvang van (aids)wezen in Afrika: www.raisingmalawi.org.
En zo zitten tienduizenden mensen met tranen in hun ogen en met kippenvel over hun hele lijf. Niemand uitgezonderd, want dit grijpt je. Net als de vervolgscènes. Tijdens het nummer “Forbidden Love” betreden twee dansers het podium, met elk een religieus symbool op hun lichaam. Op de torso van de ene jongen siert de Moslim halvemaan, die van de ander is beschilderd met de Joodse Davidsster. “Are we supposed to be together?” zingt Madonna. Het nummer eindigt met een sierlijke dans tussen de drie partijen, waarbij alleen de armen worden gebruikt en Madonna poogt hun handen te verbinden. Uiteindelijk verlaten de mannen het podium gebroederlijk schouder aan schouder. Zoals het zou moeten zijn. De ballad “Isaac” is een juweeltje en de combinatie van de stemmen van Madonna en haar muzikale vriend Yitzhak (Isaac) Sinwani brengen het stadion even tot rust. Maar dan zwelt de beat aan, dansers bestormen het podium en de eerste tonen van “Sorry” klinken. Er volgt een opzwepende dans en het stadion lijkt uit z’n voegen te barsten. De woede die Madonna uit, spettert van het toneel. Uiteindelijk staat ze als overwinnaar met haar armen in de lucht: je kunt van me houden, je kunt me haten, maar dit is wie ik ben “Like it or not”!
Hoewel Madonna nu niet live op het podium is, uit ze haar boodschap op driedimensionale videoschermen. Het is een lange neus naar George W. Bush en kornuiten. We zien schrijnende oorlogsbeelden, vreselijke natuurrampen, honger, geweld en de 
vele slachtoffers, mens & dier. “Don’t explain yourself ’cause words are cheap, there’s more important things than hear you speak” rapt de stem van Madonna, terwijl de Amerikaanse president verbaasd met zijn ogen knippert. In welk land ik ook ben, het publiek reageert uitzinnig op de beelden. In Parijs staat een fan met een spandoek “Madonna for president”. Onze vote heeft ze! Na een korte pauze stapt Madonna gekleed in een strakke spijkerbroek en zwart rock ‘n roll jack met ferme passen de bühne op. Om haar schouder hangt een glimmende elektrische gitaar. De skyline van Manhattan tekent zich in neon op de achtergrond af. De toon is gezet: “I love New York”. Tijdens de laatste show in Parijs krijgen we een extraatje. De Amerikaanse gitaarheld Lenny Kravitz jamt het nummer mee. Tijdens het wachten in de rij voor het stadion vroegen we ons al af waarom dit nummer zo vaak werd gerepeteerd. Hier het snoeiharde antwoord. De decibellen worden nog even hoog gehouden, want “Ray of light” staat ook op de playlist. Madonna is helemaal in haar element. Huppend met haar gitaar krijgt ze het hele stadion in beweging. Witte laserstralen schieten over het publiek, waardoor je goed kunt zien dat werkelijk niemand meer stilstaat. Het stadion is één springende massa. Handen in de lucht en rocken maar!
Heftig zwetend staan we naar adem te happen. Een kleine break hebben we nu wel verdiend. Maar Madonna weet van geen ophouden en kronkelt over de catwalk bij “Let it will be”. Ze komt nu heel dicht naar het publiek toe. We staan op onze tenen en reiken uit alle macht, in een poging haar even aan te raken. Dat lukt mij helaas net niet. Maar éven zo heel dicht bij haar zijn is ook al indrukwekkend. Je ziet elk detail van haar gezicht: de roomwitte huid met hier en daar een pareltje water, de katachtige ogen die de ene keer blauw en dan weer groen of grijs lijken, haar soepele spieren waarmee ze elke beweging onder controle heeft en dat op die duizelingwekkend hoge hakken. Tegenstrijdig, ze trippelt voorbij als een veertje, maar haar kracht en energie dringen door tot in het diepste van je ziel. Een bijna buitenaardse ervaring die je meegemaakt moet hebben om te kunnen begrijpen.
Dan zwijgt de muziek en neemt Madonna plaats op het trapje dat het hoofdpodium met de catwalk verbindt. Daar zit ze dan, omringd door al haar fans. Bij elke show is dit het moment dat Madonna een praatje met ons maakt. Ze heeft het kort over het land en de stad waar ze is.
Maar het is haar intussen opgevallen dat er fans van over de hele wereld in het station aanwezig zijn. Tijdens haar Europese tour vraagt ze naar de verschillende nationaliteiten. Waarschijnlijk is iemand ooit begonnen met het meenemen van een vlag en 
naarmate de tournee volgt, golft het tijdens dit deel van de show van de vlaggen. In Parijs moesten de fans hun vlag letterlijk het stadion in smokkelen, want het bleek verboden die mee naar binnen te nemen. Desondanks komen ze tijdens de speech van Madonna uit het niets tevoorschijn. Iedereen hoopt dat in de menigte, zijn of haar vlag zal opvallen. Sommige ervan trekken inderdaad Madonna’s aandacht en ze roept de landen van de vlaggen die ze ziet, waarop de eigenaren -uiteraard- helemaal uit hun dak gaan. In Cardiff en Parijs heb ik geen vlag bij me, maar mijn moeder vraagt me (zonder dat ze van dit onderdeel weet!) haar vlag van Tibet mee te nemen naar de show in Amsterdam: “deze zou mij geluk brengen”. De mooie vlag vouw ik op en vanaf het ogenblik dat ik ‘s ochtends in alle vroegte naar de ArenA vertrek, draag hem constant dicht bij me. Mijn moeder zit die avond met mijn beste vriendin Regina op de tribune. Zelf sta ik helemaal vooraan, aan het midden van de catwalk. Als het moment is gekomen en Madonna’s roep om de vlaggen klinkt pak ik ook die van mij en houd hem hoog in de lucht. Vervolgens ga ik af op het geluid, want de vlag blokkeert mijn zicht. Uit het gejoel maak ik op dat Madonna mijn kant van de catwalk opkomt en ik hoor haar zeggen “no flags over here?!”. Helaas…
Dan zwelt het gejoel om mij heen aan. In mijn ooghoeken zie ik links Madonna’s manager met een fototoestel en rechts de cameraman van de videoschermen staan. Het lijkt of boven me een fel wit licht wordt aangeknipt en onder hevig gebons van mijn hart breng ik voorzichtig de vlag naar beneden. Oh, help. Daar staat ze. Vlak voor me op de catwalk. De wereldberoemde stem hoor ik vragen: “and what is this the flag of?”. “Tibet” zeg ik. Geen reactie. “Tibet” roep ik nogmaals. Als in een droom zie ik Madonna een stapje naar voren maken. Ze buigt naar voren en haalt intussen het zendertje uit haar oor. “What?!”, zie ik haar gebaren. Ze strekt haar arm met de microfoon in haar hand naar mij uit. “Tibet”, schreeuw ik uit alle macht, “It’s my mothers flag and she is also here”. Het laatste deel van de zin gaat verloren in een oorverdovend gejuich als Madonna reageert met “Tibet?, oh, WOW!”. De fans om mij heen staan de gillen en klappen me op de schouders. Mijn ene hersenhelft is compleet in extase, terwijl de andere denkt: “dit kan niet waar zijn, dit kan niet waar zijn”. Zelfs nu kan ik nog nauwelijks geloven wat er gebeurd is. Dat Madonna mij heeft aangesproken. Dat we even contact met elkaar hadden. Ongelooflijk. Hopelijk kom ik hiervan ooit nog foto’s tegen, misschien dat ik het dan kan bevatten…
Nadat Madonna de vlaggen heeft bewonderd roept ze in een emotionele speech op tot vrede en verdraagzaamheid. Ze roemt ons, omdat wij met al onze verschillende nationaliteiten en religies gezamenlijk in het stadion staan. Dat we in gedachten moeten houden, dat dit een voorbeeld is voor de wereld. Onder aanvoering van Madonna scanderen we “we are ONE!” Zo luid, dat het op de hele aardbol en zelfs ver daarbuiten te horen moet zijn. De muziek van “Drowned world/Substitute for love” 
brengt ons langzaamaan tot bedaren. Madonna gaat rustig op het trapje bij het podium zitten en zingt vol overgave. Veel fans staan met tranen in hun ogen. De emoties blijven geraakt bij “Paradise (not for me)”. Madonna brengt deze mystieke song samen met Isaac. En ze speelt zelf akoestisch gitaar. Op het videoscherm achter hen is een bloeiende bloesemboom te zien. We laten ons meevoeren met de mysterieuze combinatie van beelden en tonen. Heel even vult een stilte het stadion. Dan gaan alle remmen los. Het stadion verandert in één grote disco. Dansers op rollerskates racen over het podium. En de catwalk. Nét op tijd weten ze te remmen. Ze jumpen over 
elkaar. Wat een stunts! Vanuit het podium betreedt Madonna de dansvloer. Gekleed in witte suit à la John Travolta in Grease, vergezeld door twee danseressen in gelijksoortig tenue volgt een aanstekelijke dans. “Music, makes the people come together!”. Het hele stadion danst, swingt en zingt. Het nummer “Erotica” heeft een disco mix ondergaan. Madonna scheurt zichzelf letterlijk uit haar pak en eronder draagt ze een witte catsuit met paarse en lila strepen, afgezet met zilveren glittertjes. De klassiek-balletachtige dans die volgt is één van mijn favorieten tijdens deze tour. Van de sierlijke dans tussen Madonna en haar partner spatten de vonken af. Andere stellen doen om hen heen dezelfde dans. Dat gaat werkelijk tot op de seconde gelijk. Waanzinnig om te zien. Aansluitend gaan de tonen over in het warme “La isla bonita”. Het podium baadt in videobeelden van een tropisch eiland met wit strand en wuivende palmbomen, omringd door een azuurblauwe zee. Mijn dansende voeten zuchten: “oh, lagen wij daar maar”.
Helaas, ze krijgen het nog even te verduren. Madonna krijgt een witte cape omgeslagen met de toepasselijke tekst “dancing queen” op de achterzijde. Als ze zich omdraait met haar gezicht naar ons toe, spreidt ze haar armen als de vleugels van een vogel. Dan gaan de lichten in het stadion uit en schitteren kleine lichtjes vanuit de binnenzijde van de cape: “Lucky star”. Een aanstekelijke disco song uit de beginjaren van Madonna’s carrière. Al meer dan 20 jaar staat deze ster hoog aan de hemel. En nog schijnt en schittert ze als geen ander. In de toegift onderstreept ze dit weer. Bij het horen van de eerste klanken van “Hung up” gaat het dak van het stadion. In een glanzend paarse body en terwijl goudkleurige ballonnen op ons neerdwarrelen voert Madonna de temperatuur nog even flink op. Iedereen schreeuwt, joelt, juicht en zingt. “Time goes by so slowly”. Tja, vóór het concert, gedurende de voorbereidingen en het lange wachten. Tijdens de show schiet de tijd voorbij, want dit is écht het allerlaatste nummer. Maar Madonna geeft alles en blijft ons tot op de laatste seconde boeien.
En nog heel lang daarna!
Caroline Walta
– september 2006 –
Dank aan Madonna: al 22 jaar kijk ik naar jou, nu keek je eindelijk even naar mij!
Verder gaat mijn waardering uit naar de gehele Confessions-crew, voor én achter de schermen: van manager tot assistent, van danser tot podiumbouwer. Zonder jullie geen show.
Dank ook aan alle stadionmedewerkers die waakten over mijn veiligheid. Wat een kanjers.
Ik heb een geweldige tijd gehad met mijn Madonna-maatjes Hans, Kimberly en Simon. Zonder jullie zou het lang niet zo’n gave belevenis zijn geweest.
En ik kijk met veel plezier terug op alle bijzondere ontmoetingen met fans van over de hele wereld. Madonna blijft ons bij en tot elkaar brengen!
Thuisblijvers, dank jullie wel voor jullie meeleven: Broer Dowie, Dita, Regina, Clasien & John en alle andere supporters. Zonder jullie geen plakboek ;-)
Last but not least… mamma, bedankt voor jouw reisgenen, voor het meeleven, meedenken en de zorg voor Pietje. Zonder jou was ik nergens!
