BNN – WETTEN DASS – FAME- AVRO – PULSE – KOKO – CHILDREN IN NEED – G-A-Y
NOVEMBER 2005
Voorafgaand aan deze promotietour wist ik uit ervaring dat bij een nieuwe single (Hung Up) en een nieuw album (Confessions On A Dance Floor) een promotietour hoort. Ik begon al vroeg met het bellen en e-mailen naar diverse televisieshows in heel Europa. Niemand wist iets, niemand was bereid te helpen en Madonna bevestigde ook maar steeds niets. Gelukkig had ik nog andere dingen om mij mee bezig te houden.
De promotie van de nieuwe single en het nieuwe album in Nederland stond hoog op mijn prioriteitslijstje en daar kwam ook heel wat bij kijken. Natuurlijk was ik al maan
den bezig met het regelen van een luistersessie in de FAME. Dit idee had ik al sinds ik in maart 2005 een luistersessie van Mariah Carey in de FAME had bijgewoond. Ik zei toen nog tegen Hans ‘de luistersessie voor Madonna’s nieuwe album, die organiseer ik’. En zo zie je maar, de aanhouder wint! Ook werd ik gewezen op een radio interview met BNN. ‘s Middags was ik dan live te horen op de radio, dit was op de dag dat ‘Hung Up’ eindelijk officieel gedraaid mocht worden op de radio. Het gesprek ging zo snel dat ik amper de kans kreeg om met antwoorden te komen, laat staan ze te bedenken. Al met al was ik vrij tevreden over
het gesprekje, al had ik de rollende ‘r’ achterwege kunnen laten ;o)
Ik mailde diverse malen met Warner en FAME om het een en ander over de luistersessie te kunnen kortsluiten. Toen was het afwachten op het akkoordje van Warner Music en FAME en toen mochten we het dan eindelijk bekend gaan maken. Het was me gelukt, Nederland had de wereldpremière van het nieuwe album op 10 november!!! Ook had ik weten te regelen dat ik, Hans, Simon en de rest van het team aanwezig konden zijn bij de opnames van ‘Pulse’ op 11 november a.s. Er was behoorlijk wat e-mail verkeer voor nodig, maar het was me gelukt. Op een dag werd ik dan gebeld door de redacteur van ‘Pulse’, hij wilde wat Madonna fans aan de tafel hebben bij Peter v/d Vorst en vroeg aan mij de gegevens van andere fans die ik zou kennen.
Wetten Dass Mannheim, 5 november 2005
Gezien het met de promotie events van Madonna allemaal niet echt wilde lukken (nergens een bevestiging van, geen medewerking van programma’s, net te laat voor het kopen van tickets voor Parkinson in Londen etc.), besloten we om de gok te wagen en naar Mannheim in Duitsland te vertrekken voor de opnames van ‘Wetten Dass’. Dit was na M’s optreden bij de MTV Awards in Lissabon (waar ik niet bij kon zijn, het was ietsjes te ver weg helaas) het tweede promotie optreden van de tour. Het was al heel lang bekend dat Madonna te gast zou zijn op 5 november, gezien het bestellen van tickets onmogelijk was (dit moet je al een halfjaar van tevoren doen), probeerden we maar ebay. Zelfs ebay gaf ons de kans niet, kaarten gingen weg voor bedragen als € 700 en ja dat hadden we er niet voor over.
Op de bonnefooi gingen we dan op zaterdag 5 november met de ICE trein naar Mannheim. Na 4,5 saaie uren kwamen we dan aan, het duurde echter nog een uur voordat we eindelijk op weg waren naar ons hotel. Openbaar vervoer is alles behalve duidelijk in Mannheim en voor toeristen dus al helemaal niet. Gestrand in the middle of nowhere belden we dan maar een taxi, die ons voor € 9 naar ons hotel reed. Gelukkig scheen er een zonnetje en besloten we na het dumpen van onze spullen, maar direct naar de Mai Markt Hallen te gaan.
Na een behoorlijk stuk gelopen te hebben in (again) the middle of nowhere kwamen we eindelijk aan. Er was nog geen hond te bekennen, er liep een enkeling rond die net zoals ons op zoek waren naar tickets. Even later kwamen we nog wat kennissen tegen, maar besloten toen maar om even weg te gaan om te eten en geld te pinnen. Alleen was er nergens een restaurant te bekennen, dus werden het maar voorverpakte boterhammen uit de lokale supermarkt. Na een som geld gepind te hebben, om eventuele tickets te kunnen kopen, gingen we weer naar de Mai Markt Hallen toe.
Hier aangekomen was het al een stuk drukker en was het vol met Madonna fans, in search of tickets. Kort daarna gingen de luiken al open van de box office. Iedereen kwam aanzetten met een schrijven met daarin hun bevestiging. Alle tickets waren €40 per stuk en voor iedereen lag een envelop klaar. Maar voor ons dus niet. Na ongeveer drie kwartier wachten, kwam de Duitse man die ons te woord had gestaan, terug met twee kaarten voor ons. Hij vertelde dat het ‘beperkte zicht’ kaarten waren die 
normaal € 20 per stuk waren. Maar wij mochten ze gratis hebben omdat we helemaal vanuit Nederland waren gekomen.
We waren vanzelfsprekend uitzinnig van vreugde, het was ons gelukt, en nog wel voor noppes ook! Dolblij stonden we dan in de lange rij totdat we naar binnen konden. Binnen aangekomen was een enorme ontvangsthal waar je heerlijk kon drinken en eten. We amuseerden ons prima en mochten na een tijd eindelijk de studio in. Deze was behoorlijk groot en onze ‘beperkt zicht’ plaatsen, waren helemaal zo slecht nog niet. We zaten op de derde rij helemaal voorin aan de rechterkant. Precies voor onze neuzen zouden alle weddenschappen plaats gaan vinden. Niet veel later begon de show, het was leuk om Thomas Gottschalk eens in het echt te zien en de andere gasten.
Na het optreden van ‘Green Day’ zag ik ineens enorme discoballen voorbij komen vanaf backstage, ik wist het al, Madonna was het volgende optreden van de avond! Ik zag Chris Lamb (tour manager) druk rondlopen op het podium gedeelte en binnen 10 minuten hadden alle podium medewerkers er een heus disco decor van gemaakt. Thomas ging al staan met zijn ‘gast’ die zojuist een weddenschap gewonnen had. En plots namen de dansers plaats en volgde toen een mini vrouwtje, ja hoor daar was ze Madonna! Gelijk begonnen de fans te joelen, zodat Thomas wel moest opschieten met haar aan te kondigen.
We gingen direct staan en toen we het intro hoorden ‘Time Goes By So Slowly…’ schreeuwden we alles keihard mee. M zag er super uit in haar zilveren laarzen, zilveren jacket en strakke jeans. ‘Hung Up’ zo kei hard uit de boxen in de studio klonk nog beter dan op de cd. Ze deed exact dezelfde choreografie als bij de MTV Awards, tot mijn grote vreugde. Wat heerlijk om het nu allemaal live te zien. Zoals verwacht was het nummer niet live gezongen, maar geen artiest die ooit live zingt bij Wetten Dass (Green Day was een uitzondering). We gingen helemaal uit ons dak, stonden te springen op de tribune en alles mee te zingen. Helaas vliegt zo een nummer voorbij, en voor we het wisten stond ze alweer te praten met Thomas. Ze legde zelfs nog even haar been in zijn nek, alsof het niks was, daarna zwaaide ze naar de fans en verliet ze het podium.
Heel erg blij dat ik haar nu eindelijk weer eens gezien had, plofte ik op mijn stoel. De rest van de show vond ik niet zo boeiend, de weddenschappen daarentegen waren wel heel leuk. Cameron Diaz van dichtbij zien was ook erg leuk. Maar Shakira kon me echt niet boeien. Kreeg van een vriendelijke meneer naast me nog een promotie programma van de show mee. Ook kregen we na afloop een gratis ZDF tasje met een aantal goodies erin en toen was het met de taxi op naar het hotel. Om vervolgens de volgende dag weer de saaie treinreis terug te maken naar Nederland toe.
‘FAME’ wereldpremière COADF Amsterdam NL
donderdag 10 november 2005
Het was zover! De dag waar ik en vele anderen ontzettend naar hadden uitgekeken, de wereldpremière van ‘Confessions On A Dance Floor’ in FAME te Amsterdam. Ik en de teamleden zouden eerder aanwezig zijn om te helpen met het ‘aankleden’ van FAME. Vlak voor ik ze de rest van het team ontmoette, ging mijn mobieltje af. De redacteur van ‘Pulse’ belde om te bevestigen dat hij o.a. mij en Hans om de tafel wilde hebben. Hij gaf verders geen reden aan waarom, alleen dat we om 20:00 aanwezig moesten zijn de volgende dag in de studio.
We gingen wat eten bij McDonalds. Daarna al snel richting FAME, en mochten ons in een kantoortje omkleden. Ook kregen we al de goodies te zien en de schitterende promo discobal die de ‘best dressed fan’ zou krijgen. Sommige van ons zagen bijna groen van jaloezie, maar ja, ach zo een prijs verdient ook de persoon die ook de meeste moeite gedaan heeft om apart gekleed te komen. We gingen de winkel aankleden met diverse posters van COADF en kregen daarna de kans om de cd alvast te kopen. Wij waren dus de aller eersten in de gehele wereld die de cd ‘legaal’ mochten kopen.
Er waren wat journalisten die ons diverse vragen stelden, ook was er een medewerker van Warner waar we nog even mee praatten. Toen was het eindelijk tijd voor de fans om de winkel te betreden. Het was ontzettend leuk om alle bekende en onbekende gezichten te zien. Wij liepen alvast naar boven om het podium te betreden en alvast in de stemming te komen. Er werden heerlijke oude hits gedraaid, ‘Don’t Tell Me’ zelfs twee keer voorbij (waarom, geen idee). Het werd geleidelijk aan steeds drukker en steeds gezelliger. Het was erg leuk om diverse mensen weer eens te spreken en gezellig te dansen.
Eindelijk was het dan tijd voor de wereldpremière van ‘Confessions On A Dance Floor’. Natuurlijk kenden we ‘Hung Up’ allemaal en gingen er dus flink op uit onze dak. Het was een heerlijk samenzijn met je medefans en een heerlijk gevoel om dit te kunnen delen met elkaar.
Na ‘Hung Up’ stonden vele vol verwachting af te wachten op wat er komen ging. Velen van ons hadden nog niets van het album gehoord dus was het extra spannend. Op ‘Get Together’ gingen we verder uit onze dak, alleen wel wat onwennig omdat je natuurlijk niet weet wat en hoe. Na een aantal heerlijke nummers, kregen wij de opdracht om de best dressed fan eruit te pikken. Hierdoor misten we dus behoorlijk wat nummers van de cd, maar nadat we vijf personen geselecteerd hadden, konden we toch 1 iemand zeer blij maken met de hoofdprijs. Hierna dansten we verder, en vooral ‘Push’ sprong er voor mij echt helemaal uit.
De DJ maakte de avond af met nog 1 keer heerlijk ‘Hung Up’ en daarna waren we onwijs moe maar zeer voldaan. De winkel stroomde langzaam leeg en nadat wij ons weer omgekleed hadden, gingen wij ook op huis aan. Maar voordat ik weg ging kreeg ik als cadeautje van de FAME nog een mini discobal, erg leuk! Erg laat thuis (02:00) en de volgende dag weer werken. Voor mijn werk werd ik nog gebeld door AVRO Radio of ik wat vragen over gisteravond wilde beantwoorden (ze hadden mijn gegevens gekregen van de FAME in Amsterdam). Met mijn slaperige kop, wist ik er een paar antwoorden uit te persen maar was blij toen ik op kon hangen en als een zombie naar mijn werk moest rijden. Erg blij was ik wel met het feit dat ik van Warner Nederland ook zo een zelfde schitterende promo discobal in promo doos kreeg, als bedankje voor het organiseren en bedenken van de FAME party.
Pulse
Hilversum 11 november 2005
Precies 1 jaar na dato, het ontmoeten van Madonna in Londen, waren we dan onderweg naar de studio van ‘Pulse’. Bij aankomst informeerden Hans en ik waar wij naartoe moesten i.v.m. het ‘poedertje’ dat wij zouden krijgen. We werden direct de studio in meegenomen. Hier kregen we onze eigen kleedkamer toegewezen, gevuld met snoep en gratis drinken en mochten toen ook nog eens gratis dineren ook. Hans en ik gingen naar het buffet toe, Gerard Joling zat al aan de tafel en we mochten eten pakken wat we wilden. Het was heerlijk eten en we genoten met volle teugen. Na lekker gegeten te hebben ging ik in de make up en kreeg voor het eerst in mijn leven geëpileerde wenkbrauwen! Kreeg 3 lagen make up (zelfs in mijn oren) en toen kwam Peter v/d Vorst zich even voorstellen.
Na mijn make-over was het aan Hans de beurt om een lading plamuur over zich heen te krijgen. Hierna zaten we nog wat te babbelen in de kleedkamer en kwam Gerard Joling nog een paar keer langs om o.a. kledingadvies te vragen, LOL. Hierna moesten we alvast een aankondiging oefenen naast Peter, dit ging niet zo, we moesten dansen. Nou let me tell you, er voelt niets zo vreemd en zo onnatuurlijk aan om in een studio op zachte deunen van Madonna, live op camera een beetje te staan dansen. Ik kon dus alleen maar een wiebelknie laten zien en een ontzettende tandpasta smile a la Mariah Carey. Wat later in de uitzending moesten we dan plaats nemen op de stoelen, die waren van tevoren al aangewezen aan ons, bepaalden we dus niet zelf.
Hans beantwoordde ook wat vragen en toen gingen we kijken naar het interview. Ik vond Madonna heerlijk in het interview en de vragen van Peter niet de meest intelligente en sommige ronduit irritant. Ik bedoel als Madonna al twee keer heeft aangegeven ‘no regrets’ te hebben, vraag het dan nog niet eens een derde keer. En vragen of Lola haar sex boek al gezien heeft en hoe het voelt om een ‘middle aged woman’ te zijn, kom op zeg! Dan zit je eindelijk tegenover Madonna en dan vraag je zulke oninteressante dingen. Ik vond nog dat Madonna vriendelijk reageerde.
Toen het interview dan ook afgelopen was en Peter vroeg wat we ervan vonden, zei ik ‘typisch Madonna’, en meende dat. Hij wilde ook wel heel graag horen dat wij maar wat graag in zijn schoenen hadden willen staan. Vervelend vond ik dat je niet de kans kreeg om wat meer te zeggen, want dan zag je al dat Peter al onrustig op zijn stoel zat en naar de volgende persoon toe wilde. Maar goed, ik was tevreden met mijn antwoorden en vond dat Hans het ook heel goed gedaan had. Hierna mochten we nog even in het publiek zitten, daarna in de kleedkamer nog lekker drinken en snoep meenemen en toen op aan naar huis. Ik vond het een ontzettend leuke ervaring maar Peter v/d Vorst toch een beetje het minpuntje van de avond.
Koko COADF Album Launch Londen UK
15 november 2005
Met alle wedstrijden had ik meegedaan, meerdere malen met KOKO heen en weer gemaild. Maar het mocht niet baten. Nu heb ik wel eens geluk in wedstrijden, maar nooit en te nimmer met Madonna 
wedstrijden. Ook was bekend dat Madonna een optreden zal gaan doen in G-A-Y club te Londen waarvoor je wristbands kon bemachtigen door in de rij te gaan staan op zaterdag 19 november. Ook deed Madonna een optreden bij BBC Children In Need, maar begreep van vrienden dat tickets hiervoor alleen voor fund raisers waren. We gingen dus wederom op goed geluk naar Londen toe, je weet maar nooit.
Met de Eurostar kwamen we op maandag 14 november aan, ons hotelkamer was het kleinst waar we ooit in overnacht hebben, maar dat mocht de pret niet drukken. Diezelfde dag maar wat gewinkeld in Oxford Street en Soho en nog een bezoekje gebracht aan het kaballah centrum waar we met een Nederlandse leraar gesproken hebben. Die avond besloot ik even een internetcafé in te duiken op zoek naar nieuwtjes. Tot mijn grote verrassing las ik dat er 200 gratis kaarten voor het optreden in Koko weggegeven zouden worden aan de eerste 200 fans in de queue. En dat er nu al fans voor het gebouw lagen, terwijl het optreden pas morgen was! Wij waren dood en doodmoe want we hadden eigenlijk al in geen drie weken een normale nachtrust gehad. We besloten dan ook maar om vroeg naar bed te gaan en de allereerste metro te pakken naar Koko in Camden.
Zo gezegd zo gedaan, ‘s avonds om 21:00 vielen we als een blok in slaap en de volgende ochtend pakten we om 05:30 de metro naar Camden Town. Gekleed in twee broeken, twee truien, een vest, een das en een jas kwamen we dan aan. Het bleek dat we de gehele Camden High Street moesten aflopen en toen kwamen we eindelijk aan. Er stonden al behoorlijk wat mensen en we waren nummertje 72 en 73 in de queue. We raakten vrijwel direct aan de praat met de twee mannen voor ons. Gabriel uit Spanje en Chris uit Australië (die sinds 6 maanden in Londen woonde). Het klikte direct en we hebben de koude en regenachtige uren met hun doorgebracht. Toen hoorden we opeens dat we nu al onze ticket en wristband konden bemachtigen (het was pas 11:00) en dat het dan aan onszelf lag of we direct weer in de queue gingen staan of dat we later op de avond terug zouden komen.
Voordat ik naar binnen ging werd ik nog aangesproken door een Engelse journalist, die geïnteresseerd was gezien ik vanuit Nederland was overgekomen. Eenmaal binnen, moesten we een formulier invullen met onze naam, telefoonnummer en handtekening en kregen toen een schitterende roze wristband met het ‘MADONNA’ logo van COADF erop en het ticket! Eenmaal buiten werd ik weer door dezelfde journalist geïnterviewd en toen gefotografeerd. Daarna nog wat vrienden gesproken en besloten toen weg te gaan. Chris nodigde ons bij hem thuis uit om het ‘Parkinson’ interview te bekijken. We hebben daar heel relaxed gezeten en zijn toen nog even gaan uitblussen op de hotelkamer.
Om 15:30 hadden we weer afgesproken met Chris en Gabriel in de queue bij Koko. We kwamen nog meer vrienden tegen en de tijd ging door de gezelligheid erg snel.
Later dan aangekondigd mochten we eindelijk naar binnen. Binnen zag het er schitterend uit, vooral erg rood en erg klassiek. Qua grootte vergelijkbaar met Paradiso, alleen de helft kleiner maar wel hoger. Er stonden al wat fans om de catwalk heen, die de nacht voor KOKO hadden doorgebracht. Wij vonden een prima plek aan de rechterkant van de catwalk op de derde rij. Natuurlijk had je het standaard geduw en geirriteer aan elkaar, maar het ging verders wel. Bob Geldof liet ook zijn gezicht nog even zien en toen was het vooral wachten op mevrouw Madonna. Het podium was ook zeer klein 
en zeer intiem en het was zeer heet.
Toen eindelijk betrad Madonna’s band het podium wat iedereen het teken gaf om gelijk volledig te flippen en te gaan schreeuwen. Leuk om vooral Monte weer te zien! We begonnen om Madonna te roepen en toen eindelijk het intro van ‘Hung Up’ begon waren we niet meer te houden. Iedereen begon te springen en te schreeuwen. En daar was ze dan……..Madonna nog geen vijf meter weg. En ze kwam dichter en dichter en nog eens dichterbij, totdat ik letterlijk anderhalve meter van haar af stond.
Het was geweldig om haar weer van zo dichtbij te zien, en gaf me weer een en dezelfde conclusie, Madonna is en blijft op haar mooist van dichtbij. Na het geweldige eerste nummer, zette M ‘Get Together’ in, dat live heel erg goed klonk en ik me weer verbaasde over haar vocalen die in het kleine gebouw heel erg goed tot zijn recht kwamen. Ze kwam een paar keer vlak naast me staan en gaf wat ‘vingertjes’, was helemaal top!
Toen kwam ‘I Love New York’ en boy, wat een show zette ze daarmee neer, een echte rock chick, helemaal geweldig. Weer verbaasde ik me over het feit dat het lijkt alsof ze steeds meer energie krijgt en steeds beter wordt in wat ze doet. Het nummer live was nog veel en veel beter als op de cd, het kwam nu pas goed tot zijn recht. Madonna hield nog wat speeches wat natuurlijk allemaal live via het internet te volgen was. Het echte hoogtepunt van de avond was echter ‘Let It Will Be’, wat met recht een van haar allerbeste optredens ooit genoemd mag worden. De remix van het nummer was nog veel en veel beter dan de album versie en live klonk het zoooooooo goed dat iedereen helemaal uit zijn dak ging. Madonna zelf ging ook helemaal los en maakte het publiek helemaal gek. Wat kan zijn onwijs teasen zeg, daar is ze echt een meester in! Na ademloos naar ‘Let It Will Be’ gekeken te hebben en me af te vragen of Madonna nou niet de enige vrouw was waar ik op zou kunnen vallen ;o) kondigde ze een oldie aan. Ik wist al dat het een remix van ‘Everybody’ zou betreffen, maar desalniettemin ging ik helemaal uit mijn dak. Heerlijk om haar allereerste single live te horen in een geweldige uitvoering. Toen het nummer haar einde naderde liep Madonna naar de achterkant van het podium toe en toen sloten de schermen.
We waren helemaal kapot maar oh zo blij, wat was dit een geweldig optreden geweest zeg, helemaal super!
We waren zeiknat van het zweet maar dat deerde niet. Na het kopen van een promo t-shirt met het logo van COADF erop en een promo poster, verlieten we Koko. Daar kwamen we nog Bob Geldof en Stella McCartney tegen. Totaal uitgeput maar oh zo blij pakte we de metro naar ons hotel toe.
Tot mijn verrassing stond ik de volgende dag in ‘The Daily Record’ niet met foto, maar wel met een stukje interview. Ik kocht nog zo een acht andere kranten waar recensies over Koko in stonden en was weer 5 engelse ponden armer.
De rest van de week spendeerden we vooral door veel te lopen, veel te winkelen, veel met onze engelse vrienden af te spreken, te internetten en door naar het kaballah centrum te gaan we een lezing hebben bijgewoond. Ook kwamen we Chris Lamb, M’s tourmanager nog tegen op straat, even gebabbeld over G-A-Y en zijn toen verder gelopen.
BBC Children In Need, Londen 18 November 2005
Vandaag was de dag van Madonna’s optreden bij de live uitzending van Children In Need op BBC. We besloten spontaan naar de BBC Studio’s te gaan bij White City en te informeren naar tickets. Daar aangekomen vertelden we dat we speciaal vanuit Holland waren overgekomen en dat we eerder bij hun geïnformeerd hadden naar tickets.
Eerst konden ze niets voor ons doen, maar toen de mevrouw beter ging kijken vond ze twee tickets die ze nog over had ‘you’re lucky, I have exactly two spare tickets left’. Ons geluk niet gelovend, mochten we plaats nemen in de foyer. We gingen wederom Madonna zien, wederom gratis en wederom op goed geluk. Pas vrij veel later mochten we het andere gebouw van BBC binnen waar we onze spullen konden dumpen. Daarna was het richting studio, buiten zagen we Chris Lamb nog lopen maar die was druk aan het telefoneren. De studio was erg klein, en we wisten direct plaatsen te vinden in het voorste gedeelte van het publiek op de vierde rij. We zaten ontzettend dicht bij het podium, we konden ons geluk niet op! Van de producers kregen we te horen dat Madonna niet langer dan 25 minuten wilde blijven dus dat zij als eerste zou opkomen, dat was helemaal mooi!
Toen we om ons heen keken kwamen we erachter dat we echt de enige fans waren die hierbij aanwezig waren. Er zaten verders alleen fund raisers en moeders met kinderen. Vrij snel begon het al en zag ik 
Madonna’s band alweer plaats nemen.
Opeens heel stilletjes kwam Madonna het podium opgelopen, er werd verbaasd maar blij gereageerd door het publiek. En Madonna stond er heel verlegen bij. Toen zetten ze ‘Get Together’ in, en wij als enige fans zongen dus ook als enige mee. We zagen haar perfect gezien we op de vierde rij zaten/stonden. Madonna was non stop smile en iedere keer als ze een sexy dance move wilde doen, bedacht ze zich en maakte er wat anders van, dit was heel erg leuk om te zien. Ze zag er onwijs schattig en zo ontzettend klein uit in haar zilveren 70’s jurkje, een heel andere vrouw dan de geen die we hadden zien optreden bij Koko. Op een gegeven moment wees ze nog naar Simon ‘Come on over here…’ zong ze.
Na dit nummer ging ze even weg omdat ze een live stuk moesten opnemen. Daarna kwam ze direct terug en begon ‘Hung Up’, gezien het publiek deze wel kenden zongen er een stuk meer mensen mee. Madonna zong heel wat kinderen toe, het was heel leuk om te zien. Na ‘Hung Up’ moest ze nog even een telefoonnummer voorlezen (dat achter onze hoofden te lezen was, dus moesten we onze hoofden iets wijken) dat ze nog verkeerd deed ook, LOL. Hierna verliet ze het podium en zwaaide nog even naar wat kinderen.
Hierna zagen we nog een onbekend stel optreden, en kwamen Sharon en Kelly Osbourne het podium op om een cheque uit te reiken. Aan die twee had ik al helemaal geen behoefte dus nadat hun het podium verlieten vroegen wij aan de producer of wij alvast mochten vertrekken omdat we zogenaamd onze vlucht moesten halen. Dat mocht, en verlieten wij de studio snel.
G-A-Y, Londen 19 november 2005
Wederom pakten we de allereerste metro om naar Tottenham Court Road te gaan waar de G-A-Y bar was. We kwamen er rond 06:00 aan en tot onze schrik stond er al een behoorlijke queue. Wij namen snel plaats en gelukkig kwamen daarna al snel 
Chris, Gabriel, Hans en Peter aan. Het was behoorlijk koud maar dankzij de deken die we uit het hotel hadden meegenomen, viel het best mee.
Af en toe verlieten we de queue om even te plassen in de smerige toiletten of om warme chocolademelk te halen. De rij voor de mensen met een voucher was nog veel en veel langer. Het was mij niet gelukt om een voucher te bemachtigen, hiervoor moest je namelijk div. vragen beantwoorden die alleen een regular kan weten en ja dat ben ik niet.
Tegen 12:00 was het dan eindelijk tijd voor de non-regulars om een bandje te bemachtigen.
Een of andere dame dacht slim te zijn en gewoon achter ons in de queue te stappen. Ik sprak haar hierop aan, maar ze reageerde niet, lachte het alleen weg. Hierna begonnen meer mensen zich met haar te bemoeien maar ze bleef gewoon staan. Toen we naar binnen mochten en tegen betaling van 20 engelse ponden onze wristband kregen, melden we het aan Jeremy (manager van de club), die keek de dame aan en zei ‘you jumped the queue? Then fuck off’. En zo geschiedde, geen wristband voor de voordringer!
Nu gingen we even een uurtje slapen om vervolgens ‘s avonds te gaan dineren met vrienden en daarna rustig de G-A-Y club binnen te gaan.
Rondom 22:15 kwamen we pas eens aan en gingen rustig naar binnen. Het was een behoorlijk grote club en heel hoog, het duurde een eeuwigheid eer we onze jassen in de garderobe hadden kunnen opbergen. Hierna liepen we vrij snel naar het podium op de begane grond toe en wisten heel sneaky via via aan de rechterkant door te lopen door de allereerste rij tegen het podium aan. We werden getrakteerd op diverse Madonna songs en de stemming zat er goed in, het feit dat je hier gewoon foto’s mocht maken was natuurlijk ook top.
Eindelijk tegen 00:30 kwamen Madonna’s bandleden dan het podium op en moesten lachten om ons geroep naar Madonna. Toen we ‘Hung Up’ hoorden en Madonna tevoorschijn kwam deed ik het bijna in mijn broek van excitement. Ze zag er onwijs hot uit, bijna dezelfde kleding als op de voorkant van COADF en die benen WOW!!!!!
Ik was dichterbij dan bij de andere optredens en kon alles perfect zien, ging helemaal uit mijn dak. Madonna was ontzettend leuk naar het publiek toe met zeer gevatte opmerkingen zoals ‘jezus, hebben jullie het niet heet? Ik heb het zo heet, ik zou in mijn zwempak moeten komen, hey wacht even, dat heb ik ook gedaan, hihi’. Ook moest de allereerste rij hun shirt uittrekken van Madonna, zij had dat namelijk ook gedaan en als we het niet deden ging ze niet verder. Ik weigerde en bleef stug staan, maar Hans liep al snel met zijn shirt te zwaaien. Iemand gooide zijn shirt naar Madonna toen waarop ze antwoordde ‘No don’t throw it at me, they’re a little bit stinky’.
Madonna gehuld in alleen een roze zwempak, leotards en hoge laarzen zag er schitterend uit en zoooooooo hot!!!! Daar was iedereen het wel over eens, ze danste als nooit tevoren en pestte ons als 
nooit tevoren. Diverse malen kwam ze vlak voor me zitten op het podium, kwam dan zo dichtbij en als je haar dan bijna aanraakte liep ze weer verder.
Hier genoot ze echt van, dat kon je merken! Ook zat ze uitgebreid met haar benen wijdt vlak voor ons haar water te drinken, zo een uitzicht had ik nog nooit gehad! Ze had dezelfde setlist als bij Koko, maar gooide hier veel meer power en durf in. Ze noemde Koko ook alleen maar een warm up gig en vroeg aan ons of zij en deze show beter waren als voorheen waarop iedereen volmondig ‘YEEEAAAAAAH’!!!!! antwoordde. Ik heb nog nooit zo genoten van Madonna als tijdens dit optreden, ze ging helemaal los, had overal schijt aan en was zoooooo goed in vorm.
Ze verraste ons natuurlijk zeer door na ‘Everybody’ een stukje van ‘Jump’ te zingen, waar iedereen heel gepast op ging springen. Daarna nam ze afscheid en weg was ze. Iedereen was in de wolken na dit optreden, wat was dit ontzettend goed geweest zeg, uitmuntend! Onze foto’s waren ook helemaal top geworden en ook de audio was goed gelukt. Alleen het naar huis gaan ging wat minder, pas na een halfuur een bus gevonden en dus zeer moe in hotel en volgende dag weer vroeg naar huis.
Maar wat was het het allemaal waard geweest zeg, een ontzettend koude en vermoeiende week maar ook zoooooo rewarding!!
Kimberly 2005
